De vraag die ik mezelf al een paar dagen stel is deze: moet ik nou wel of niet op mijn blog gaan vertellen over hoe ik me voel na de break-up van afgelopen week?
Aan een kant gaat het niemand wat aan, aan de andere kant: ik blog altijd alles wat door mijn kop speelt, dus waarom niet ook als je je kut voelt?
Vanmiddag de knoop maar eens doorgeknaagd, en vooruit maar dan. Een keertje dan, niet te lang, niet te depri, maar wel vanuit mijn gevoel. Zoals dat nou eenmaal hoort.
Goed. Terzake aldus en we beginnen maar gelijk met vraag 1: Hoe voel ik me?
Niet al te slecht, dat sowieso. Ik draai gewoon Bryan Adams met Room Service, heb net snaren gekocht bij dinges, hoe heten ze, en ben Sientje en Blackie, mijn Gibson en mijn Fender dus, eens aan het oppoetsen alvorens ze van nieuw ijzerdraad te voorzien. Met name Blackie zat onder het stof, en haar tremolo hing op half elf, en ik denk dat haar frets een dezer maanden maar eens vervangen moeten worden door een vakman. Kortom: life goes on.
Dat wil overigens natuurlijk niet zeggen dat ik me niet gewoon kut voel, laat dat duidelijk zijn. Ik heb ook gevoel en emoties, en die worden in dit soort perioden flink op de proef gesteld. Huilen hoort erbij, en ook vanochtend kon ik de tranen nog maar met moeite binnenhouden. Gisteren lukte dat niet en stond ik op de gang op mijn werk met biggelende diamanten over mijn wangen mijn Samsung aan mijn oor te houden, luisterend naar haar stem die me probeerde te overtuigen van al het goede van ons besluit. Ratio en gevoel botsen met elkaar, wat logisch is als ze beiden alle kanten van het spectrum uitknallen. Wat een belachelijke zin.
Dus hoe voel ik me? Kut maar ik kom er wel uit. Dat is zeker, life goes on, moeder van alle cliche's, wat haat ik je toch maar wat ben je waar, ook dit keer.
De eerste keer dat ik me zo voelde, is in mijn herinnering de ergste keer. Ik was een jaar of zeventien en ze zette me aan de kant voor een ander, iemand met een mooiere brommer of zo. Of misschien was ik wel gewoon een lul, dan kan ook. Maar dan evengoed een lul met een hart, dus pijn had ik ook toen al en ik haatte haar voor wat ze me aandeed. God, wat stelde ik me toen aan. De latere keren deden soms netzoveel pijn, maar de verwijten achteraf en het dood-analyseren van het hoe en waarom kunnen me tegenwoordig redelijk gestolen worden. Het ging niet meer, de klik was er om een of andere reden niet meer. Is het belangrijk precies de vinger te kunnen leggen op de exacte momenten en de exacte woorden waarmee de gaten in de fundering werden geslagen? Ik denk van niet. Het verleden kun je eenmaal niet meer terugdraaien en een voetballer met een gebroken scheenbeen heeft nou eenmaal pijn en zal een tijdje niet meer op het veld kunnen staan. Welke nop precies op welke seconde welk deel van zijn bot raakte zal ook hem een zorg wezen. Het doet gewoon pijn en hij wil gewoon weer kunnen spelen.
Verwijten achteraf zijn ook totaal zinloos en je kwetst elkaar er altijd meer mee dan je bedoelde, dus ook dat vind ik niet zo nodig. Verwijten zijn er om op het moment zelf te maken, smeed het ijzer wanneer het nog minstens lauw is, anders heeft het geen zin en zit je het verleden na te jagen terwijl het heden aan je voorbij gaat zonder dat je er erg in hebt.
Dan de vraag die je je kunt stellen: wat heb je er van geleerd? Ik heb geen idee. Moet je er dan iets van leren? Waarom? Ik heb geleerd wat ik allang wist; soms zit het mee en soms zit het tegen. De tegenslagen wegen zwaarder dan de meevallers want die neem je aan als vanzelfsprekend. Zo werkt het leven nou eenmaal. Wie van jullie heeft ooit eens een brief aan een bedrijf gestuurd dat ze goed werk leveren? Pas als je wat te mekkeren hebt, trek je je bek toch open? Zo gaat het ook vaak in relaties, hoe je je ook voorneemt het dit keer anders te doen. Bovendien; wat zijn woorden nou helemaal? Gaat het niet om wat je voelt, en slechts in mindere mate om wat je zegt? Helaas: het gaat wel degelijk om wat je zegt, dat heb ik geloof ik wel geleerd. Hoewel het ook niet altijd werkt dat je zegt wat je voelt, maar dat heb ik al lang geleden geleerd.
Wat zit ik eigenlijk slap te lullen, bedenk ik me nu. Zit ik toch weer te analyseren en rationaliseren en dat soort shit. Zie je nou wel, daar schiet je niets mee op. Ik zei het geloof ik zonet al. Ik ga maar weer eens verder met Sientje en Blackie; hun lichaampjes en halsjes hebben de was en olie onderdehand wel tot zich kunnen nemen dus het is tijd voor het serieuzere poetswerk, en dan: de snaren erop en stemmen en afstellen en meer stemmen en meer afstellen en zoveel stemmen heb je nooit gehoord en van afstel komt uitstel. Ofzoiets.
Over en uit.
Maar dat was het al.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten