De woorden die er nu niet meer toe doen

Voor ik er eigenlijk zelf erg in had, had ik het gezegd.
Tuurlijk, ik liep al een paar dagen rond met mijn ziel onder mijn arm, het is het einde van de winter, de laatste loodjes en zo, en het is na een tijdje nou eenmaal niet zo mooi meer als het in het begin was. Alle lieve en leuke dingen neem je onopgemerkt aan en wat blijft hangen zijn de kleine dingetjes die je irriteren. Gemorste limonade bovenop de koelkast, kruimels op de net gezogen bank en steeds maar weer die ups en downs, die dingen lijken om de een of andere reden naarmate de tijd verstrijkt steeds zwaarder te wegen dan die ontelbare, veel mooiere dingen. Die zijn er toch altijd wel. Fout.
Voordat mijn hersens in de tweede versnelling stonden hingen ze in de lucht, die woorden.
Wat ik ermee wilde zeggen, of vragen, of forceren, ik weet het nog steeds niet. Ik zei het gewoon. Zoals ik wel vaker dingen gewoon zeg en mensen om me heen totop het bot kwets zonder dat het ooit mijn bedoeling is geweest, ik wilde alleen maar eerlijk en open zijn en ik verwachtte alleen maar dat die ander dat net zo zou willen.
De woorden die ik net had uitgesproken, alsof ze uit de mond van iemand anders kwamen, bereikten alsnog via mijn oren mijn hersens: Zie jij ons wel samen oud worden?
Mijn god, wat een ongelooflijk stomme vraag op een totaal verkeerd moment.

Vanmiddag heeft ze haar spullen gepakt en is ze vertrokken.
Ik ben bang dat het dit keer definitief is.
Eigenlijk heeft ze nog groot gelijk ook: het was ook anders dan in het begin. IK was anders dan in het begin.
Haar lucht hangt nog in mijn kamer, er ligt nog een doosje met pijnstillers met haar naam erop. Op de wc ligt een Viva met haar voornaam bij stom toeval in grote witte letters op de kaft. Zelfs als ik tussen het huilen door op de wc zit, zie ik haar naam voor me.
Waarom gebeuren dit soort dingen toch altijd? En waarom wordt het na de zoveelste keer niet eens een keertje iets makkelijker?
Ik dacht altijd dat het na je puberteit over zou gaan, dat je dan sterker geworden zou zijn, dat je na verloop van tijd en ervaring wel weet hoe je ermee om moet gaan.

Niet dus.
Ik voel me zo'n ongelooflijke lul op dit moment.

Ik heb nooit iemand liefgehad
Zoals het van mij werd verwacht
Ik had geen reden om te gaan
De grap van mijn bestaan
Wat ik lief heb moet kapot
Geen tussenweg waar niemand wijzer van wordt