Mark Knopfler is een van de saaiste muzikanten die er zijn, en hij kan echt al jaren niet meer. Dire Straits zijn fout sinds 1985, en het valt me op dat Mark Knopfler en Mart Smeets steeds meer op elkaar zijn gaan lijken. Mart Smeets is helemaal een lul, zeker als hij in de VARA-gids over muziek gaat zitten mekkeren,dus dat maakt luisteren naar Dire Straits er niet populairder op.
Toch hebben deze Londense yuppen, nog lang voordat het yuppen waren, minstens één heel goed album afgeleverd: Communiqué.
Eerlijk waar, nog steeds krijg ik kippenvel van Portobelle Belle en nog steeds is Once upon a time in the west van een coolheid die er niet om liegt. Misschien wel de ultieme meefluit-plaat.
Ga in je luie stoel zitten, schenk een glas Schotse malt in, steek een peuk op en luister in stilte naar News en durf te beweren dat deze gasten niet ooit heel cool zijn geweest.
Ik heb ze nog zien spelen in de Jaap Edenhal in Amsterdam-Oost, for God's sake. Mijn allereerste concert, ik was een jaar of vijftien. Daarna is het nooit meer wat met ze geworden.
Well I don't need no priest
But I love all of the people
Yes I share the feast
So I drink up my wine
Yes and the song in my bones
I know the way
I can see by the moonlight
Clear as the day
Now come on woman, come follow me home
Zo. En nu ga ik kakken want dat moet ook zo nu en dan gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten