Windstilte...

Soms he....
Soms heb je een dag waar anderen jaloers op zouden zijn, heb je eigenlijk helemaal niets te klagen, zou je godverdomme blij moeten zijn met wat je hebt en wie je bent, maar dan heb je 's avonds toch een zweem van melancholie over je heen die je niet wegkrijgt. Het enige wat er dan nog op zit is mee te gaan in die golf en hem over je heen te laten komen als een warme waterval. Misschien dat hij reinigend werkt, en zo niet dan word je er toch zeiknat van.

Een groot deel van deze zonnige -dus mooie- dag mocht ik in het bijzijn vertoeven van twee bloedmooie vrouwen, en ik was (al zeg ik het zelf) erg grappig en ad rem en volgens mij konden buitenstaanders me zien genieten van mijzelf en mijn gezelschap. Ik was, kortom, het mannetje en met een van de twee dames (die ik vandaag voor het eerst ontmoette) heb ik afgesproken dat als we vandaag over een half jaar allebei nog vrijgezel zijn, we met elkaar gaan trouwen. Dit was overigens voordat ze me haar lingerie showde en vroeg of ik vond of ze kleine tieten had. Bijna zat ik met mijn bek vol tanden in de binnentuin van Rosa's Cantina, maar gelukkig kon ik mijn cool bewaren door achtereenvolgens te denken aan: Een ernstig verkeersongeluk, negertjes in Afrika en papa onder de douche. Met moeite een erectie onderdrukkend riep ik de ober en vroeg om de rekening. Tsja.... vervolgens bestelden beide dames een stuk chocoladetaart, me uitleggend dat dat als vervanging diende van een goede beurt. Toen de serveerster het kwam brengen, zei ik "doe mij er ook maar zo eentje. Een extra grote alsjeblieft." Kortom, ik was op mijn eigen gortdroge manier half grappig. Die bruiloft zal er wel nooit van komen.

Alleen reed ik in mijn zilveren bolletje op wielen naar huis over de Overtoom, John Mellencamp uit mijn ramen zingend en rockend, en samen parkeerden we vlekkeloos achter de flat. Let me say Thank You.

Mijn zielsverwant D. zit al sinds drie weken in Frankrijk. Ik mis haar vandaag ineens heel erg, ik mis haar lach, haar stem, haar begrip, haar onvoorwaardelijkheid, haar verknipte geest en haar gelijkenis met mij. Ik heb haar net een sms gestuurd dat ik haar mis als de tering. Ze zal die pas lezen als ze naar Nederland komt, want ze heeft daar in de middle of nowhere geen bereik. Dat is precies een van de redenen dat ze zich daar begeeft. Wanneer ze terug is in Nederland, moet ze me redden.

Ondertussen ben ik volgens mij strontverliefd aan het worden op iemand die ik niet eens ken, maar tegelijkertijd toch ook zo verdomd goed. Uiteraard klopt mijn hart weer eens het hardst voor degene die het onbereikbaarst is. Ze weet wat ik van haar vind, ze weet dat ik ben hoe ik ben, ze weet dat ik haar graag zou zien, ze weet dat ik aan haar denk en ze weet dat die rozen van mij afkomen.
Ik spreek haar elke dag, en vandaag is ze ziek. Ik denk aan haar en ik wou dat ik bij haar was en ik wou dat zij mij net zo leuk vindt als ik haar en ik wou dat ik haar pijn kon wegnemen en zij de mijne en dat we lang en gelukkig leven.
De kans bestaat dat ik haar nooit zal ontmoeten op een andere plek dan in de diepste kerkers van mijn donkerste verlangens.
Woensdag ben ik voor mijn werk aan de andere kant van het land, op godverdomme vijf minuten van waar zij woont en werkt en leeft en voelt en lacht en huilt.
Ik zal niet eens langsgaan op haar werk, ook al weet ik waar dat is en zou ik niets liever doen dan daar binnen komen lopen, haar optillen en meenemen naar het einde van de wereld. Maar ik doe dat niet, zo simpel is het allemaal.
We gaan mee met de golven van de toekomst en we merken wel op welk eiland we belanden. De tijd van alles naar mijn hand willen zetten probeer ik achter me te laten en ik laat de stromen van de voorbestemming mij oppakken en meevoeren naar nieuwe werelden. Althans, daar wacht ik op.

Voorlopig zit ik op mijn krakemikkige vlotje wat bijelkaar gehouden wordt door stukjes gerafeld touw die ik bijelkaar heb gesprokkeld in de krochten van mijn ziel, en ik kom maar niet tegen de eerste golven op. Wat een ongelooflijk slechte zin is dit.

Wat ik nodig heb, is een windvlaag die me de goede kant opblaast.
Ik kijk naar boven, maar alles wat ik zie is strakblauwe lucht.
Geen wolkje te bekennen.