Hallo, met wie?

Is het eerlijk om een bedrijf te beoordelen op haar klantenservice?

Het antwoord vind ik best lastig.
Aan de ene kant; stel je rijdt een BMW. Prima auto, nauwelijks problemen mee, je bent de blits en je zit comfortabel en veilig, ook met meer dan 180 kilometer per uur. Die ene keer in de zoveel jaar dat je met de firma BMW zelf in aanraking komt, zal weinig indruk achterlaten als je verder tevreden bent met je karretje. Ook al zal de receptioniste van de BMW-dealer waar je met je auto langsrijdt voor een weet-ik-veel-wat-beurt even haar dag niet hebben en als een domme teef overkomen, dan heb je vast nog steeds geen spijt dat je BMW rijdt.

Is het antwoord op mijn vraag dan een simpel nee?

Neuh. Was het maar zo simpel.

Stel, je bent al jaren klant bij, zeg, Vodafone. Je verlengt online je abonnement met twee jaar voor honderden Euro's in de komende jaren, en je kiest een hip en blits toestel met alles d'rop en d'ran (bijvoorbeeld een Sony Ericsson W880i UMTS) en je hebt naar aanleiding daarvan nog een simpele vraag. En het daaropvolgende half uur verloopt als volgt:

- Goedenavond, Vodafone, waarmee kan ik u van dienst zijn?

Dat begint goed. Een vlotte meid, vast met van die verende tietjes met van die leuke tepeltjes erop. Geile giechelstem (ik stel me voor hoe ze klinkt als ze giechelt en dat is vast heel leuk) en ik stel me voor dat ze donkerbruin haar en blauwe ogen heeft, en een zwart bloesje met een roze beha eronder. Waar was ik?

- Ja hallo, Arrrrjen hier, zeg eens mijn lieve kind, ik heb een vraag. Ik heb zojuist een hip en blits toestel besteld, een Sony Ericsson W880i UMTS in kameleonkleur, maar ik wil eigenlijk het afleveradres veranderd hebben, kan jij iets voor mij betekenen, met je geile stem en je leuke tietjes?

- Hakkel stotter hakkel pruttel zucht pruttel?

Fuck. Ze is blond.

- Nee, ik vulde online mijn telefoonnummer in naar aanleiding van jullie aanbiedingsbrief, en bij het afhandelen van het order, stond daar pardoes en plotsklaps mijn huisadres in. Er was geen mogelijkheid zelf een adres op te geven, en ik heb het laatste jaar nogal slechte ervaring met het afleveren van pakketjes op mijn adres, lees mijn blogjes er zelf maar op na: twee kerstpakketten, een veiligheidsbril en een Flat Eric-poppetje zijn allemaal spoorloos verdwenen, dus ik had liever dat het op mijn werkadres wordt afgeleverd, daar zit een heel leuk mensje achter de receptie die het in ontvangst kan nemen, snap je, mijn lieve poppedeintje?

- pruttel?

Zucht. Keep your cool, kerel. Begin niet gelijk over kanker en tering en dom wicht hier en takketrut daar. Haal diep adem.

- Hoezo pruttel?

- Nou, pruttel, ik ga u even doorpruttelen met de afdeling Klantenservice, die kunnen u hierover meer vertellen, ik wens u verder een hele goedenavond hakkel pruttel.

Vooruit maar weer. Dit is een eerstelijnsmeisje, dus het is al een wonder dat ze in staat is beleefd te pruttelen als ze zo'n knappe gozer als ik aan de lijn heeft. Het zij haar vergeven met haar tietjes.

-Vodafone Klantenservice, een heeeeeeeeeeelegoedenavondwaarmeekanikuvandienstzijnnnnnnn?

Fuck, een routinematige tweedelijnsteef met teveel koffie op. Iets te dik, vlassig haar en een stom vaalroze sweatshirt over haar hangtieten. Heb ik weer.

- Ja! Goedenavond mevrouw, u spreekt met Arjen Zelf hier, u weet wel, van de leuke grapjes en de lekkere smoel, het volgende wil ik u vragen: Ik heb zojuist online een wereldorder voor jullie geplaatst voor enkele honderden Euro's in de komende jaren, maar jullie formulier heeft voor mij automagisch mijn woonadres ingevuld. Ik zou dat graag omgezet zien naar mijn werkadres in verband met een zo efficiënt mogelijke afhandeling van het geheel.

Steek die maar in je hangreet.

- Grom! Snauw! Meneer, daarvoor moet u echt bij de afdeling Verkoop zijn, wij hebben hier helemaal niets mee te maken. Grrrrrrrom! Blaas! Hissss! Klauw Klauw!

Wel godverdomme. Het feest begint.

- Luister. Ik ben doorverbonden door de eerstelijns naar jou. Don't blame me. Blame the tietenmeisje met haar roze behaatje en sla niet zo'n toon tegen je klanten aan. Ik stel een simpele vraag en wil een simpel antwoord. Dus als je zo vriendelijk zou willen zijn die alsnog beantwoord te kunnen krijgen voor mij, dan zou ik je daarvoor buitengewoon erkentelijk zijn.

Trut

- Moment, ik verbind u door, fijne avond verder nog.

Doodse stilte.
Sta ik in de wacht? Is er opgehangen?
Hallo?
Hallo?
Nog meer stilte. Gesprek is nog gaande, maar ik hoor verder niets. Geen ruis, geen piepje, geen bandje met irritante muziek, geen "een moment alstublieft blabla", helemaal niets. Ik raak in lichte paniek. Zweetdruppeltjes vormen zich op mijn voorhoofd. Minuten gaan voorbij zonder dat er iets gebeurt en ik durf bijna geen adem te halen.
Uiteindelijk besluit ik op te hangen en opnieuw de Klantenservice te bellen. Een jongeman die nog niet goed is gewend aan de baard in zijn keel neemt geschrokken op, alsof hij zich plotseling realiseert dat hij zijn onderbroek is vergeten aan te trekken vanmorgen.

- Vodafoneeenhelegoedenavondwaarmeekanikuhelpen?

- Hallo. Ik heb zojuist het kastje al gesproken en die zou me doorverbinden met de muur, nadat ze met kluitje had gesproken. Alleen Riet heb ik nog niet gehoord, en dat gaat niet gebeuren ook, want jij gaat mij helpen. Het volgende. Ik heb zojuist een online order aangemaakt en daar ook een bevestiging van gekregen per e-mail. Ik heb eventueel een ordernummer voor je als je dat wil, maar het gaat om het volgende: Het online formulier heeft als ware het het werk van de duivel zelf, geheel op eigen kracht een afleveradres ingevuld, nadat ik mijn telefoonnummer had ingevuld. Het goede nieuws is dat het stomtoevallig het adres is waar ik regelmatig slaap, maar het slechte nieuws is dat ik dat adres veranderd wil hebben in het adres waar ik soms wakker ben: dat van mijn huidige werkgever. Hoe, vertel mij, hoe gaan wij dit wonder samen doen geschieden, dappere ridder?

Waar haal ik het godverdomme weer vandaan, die onzin?

- Dus u heeft online een order aangemaakt voor verlenging van uw abonnement?

- Makker, ik wist dat ik met een zielsverwant te maken had, op het moment dat je de telefoon opnam. Je bent niet alleen een buitengewoon vriendelijk jongmens, maar bovendien uitzonderlijk rap van begrip. Ik hoef -dat is duidelijk- dingen maar één keer aan jou uit te leggen en je snapt al meteen wat ik bedoel. Dat er nog zulke mensen bestaan, ik schiet er haast vol met tranen van. Hou me vast.

- Wat zegt u?

- Niets. Ik bedoel, ja, ik heb dat gedaan. Heel goed.

- En u heeft het toestel nog niet ontvangen, is dat wat u zegt?

Mijn god. De desillusie. Ik dacht werkelijk dat ik een klik voelde. Een echt mens aan de andere kant te horen. Maar het is een zombie. Een steek gaat dwars door mijn hart van verdriet, maar ik weet me bijtijds te herstellen en zeg:

- Als ik het toestel al ontvangen had, zou ik dan het afleveradres nog willen veranderen, slimmerik?

- Wat zegt u? Ik bedoel, wat zegt u? Ik bedoel, ik heb het net even nagevraagd, ik zal u een alinea of wat besparen op uw blog, en u moet even een mailtje sturen naar het volgende adres: Vodafone punt shop online punt nl.

- Vent, wat bazel je? Dat is geen emailadres man, waar heb je het in godsnaam over? Luister. Nee echt, luister. Ik vraag je godverdomme niet om de lancering van de Space Shuttle met dertien dagen uit te stellen vanachter je scherm, ik vraag je alleen om een adres aan te passen. Ga me niet vertellen dat als ik jou nu gewoon een ordernummer geef, dat jij dat niet kan intoetsen en daar iets in kan veranderen. Dat weiger ik te geloven. Kom op, stop met je grapjes en help me godver. Ik heb geen zin in dit soort shit, echt niet. Ik ben moe en ik mis mijn liefje. Ik wil niet meer.... schatje, HELP me toch.... alsjeblieft, doe me dit niet aan, jochie... het spijt me zo

- Of nee, het adres wat ik u gaf is fout, het moet zijn: shop punt nl at Vodafone.com. Daar moet u even een mailtje aan sturen, en als die het dan bevestigen, zetten zij het in het systeem en dan komt het bij ons aan en dan verandert het vanzelf en dan komt het allemaal vanzelf goed, meneer. Het zit namelijk zo: u heeft besteld bij Vodafone Online, en die werken helemaal apart van ons, wij zijn de Klantenservice en hebben niets met hun te maken.

- Handig. Zij verwijzen wel "voor al uw vragen" naar jouw afdeling. Klinkt het erg overdreven als ik je verklap dat ik nu al spijt heb van mijn hele bestelling? Weet je wat? Laat die hele verandering maar zitten, ik vertrouw jullie kutsysteem voor geen meter. Lever die stinktelefoon in GODSnaam af op mijn fucking HUISadres, ik heb geen zin meer. Ik ben op. Moe. Af. Klaar. Laat me met rust. Ik wil naar huis.

- Graag gedaan mijnheer, blij dat ik u van dienst heb kunnen zijn en een hele fijne avond.

- Sterf.

Snif.

Ik zie mijn toekomst en ik zie een vermiste telefoon en ik zie heel veel belletjes en frustratie en shit en gekanker en gezeik.
Godverdegodver ik kan haast niet wachten!
Mamaaaaaa ik ben thuuuuuuuuuiiiiisss!!!

Smoelen dicht

Never say Goodbye van Bon Jovi is, het spijt me echt, na twintig jaar nog steeds een supermooi kippenvel-liedje. Fuck het idee dat het een stel opgedofte poedels is en dat ze neppig zijn. Fuck it. Ze hebben echt een paar juweeltjes tussen hun bagger en ear candy zitten, waar dit er één van is. Zo. Ik heb gezegd.

Ondertussen zit ik weer thuis in de ghetto na een halve week in The Duck Cage te hebben gelogeerd bij de grote prinses en de kleine prinses. Ik zeg: Ay fucking Caramba en hou verder jullie smoel, want ik en ik alleen weet wat goed voor me is.

Onderweg van The Cage naar huis zoeften U2 en ik met zijn vijven door het polderlandschap de ondergaande zon tegemoet. Godver, wat de hel gebeurt er met me?
Na zevenendertig jaar kom ik erachter dat ik nog steeds niet zo cynisch ben als ik dacht dat ik was. Of als ik wilde dat ik was. Of zo. Weet ik veel. Het is niet dat ik me ooit heb voorgenomen om niet meer strontverliefd te worden, maar toch dacht ik niet dat het me zou gebeuren. Zoveel om iemand geven en van iemand houden in zo'n korte tijd kan toch helemaal niet? Zeker niet met mijn ervaring en mijn aangeboren voorzichtigheid? Pfff.. boy, was I wrong. Het lag aldoor niet aan mij, maar aan de rest van de wereld! Komt zij ineens op mijn pad, en blijk ik godverdomme gewoon nog steeds negentien te zijn, ik wist het! Ik wist het al die tijd heus wel, maar ik durfde het niet hardop te zeggen. Nu wel. Nu durf ik hardop te zeggen dat ik weiger ooit een jaar ouder te worden dan de magische leeftijd van negentien.

Maar ik had het over de ondergaande zon met U2 samen. Thuisgekomen leerde ik een paar dingen: Amsterdam is echt zo kut als ik aldoor zeg dat het is, ik woon in een stad vol aso's, en dan in de ergste teringbuurt die er in die kankerstad is, omgeven door assholes die niet snappen dat een "Nee / Nee sticker" betekent dat je godvergloeiende godverdomme GEEN RECLAME DRUKWERK in je brievenbus wil. Echt... ik snap dat de Nederlandse taal niet de makkelijkste is als je roots in de Sahara liggen, maar alsjeblieft, stelletje kamelenneukers dat jullie zijn... het woordje NEE kennen jullie toch wel? Dat is wat je moeder zegt als je vraagt of ze haar snor nou eens een keertje wil afscheren. Nee betekent in dit geval dat je je teringbende niet in mijn stinkbrievenbus moet stoppen.

Ik flikkerde het stapeltje reclame maar weer eens op de grond (ik weiger het in een prullenbak te gooien, want het is mijn rommel niet) en ik opende een aan mijn adres gerichte envelop. Aha. Betaald parkeren gaat in, zelfs in deze kutbuurt. Je zou godverdomme geld toe moeten krijgen als je het lef hebt in Slotervaart je auto te durven parkeren, maar ik moet er, zo lees ik, honderd Euro per jaar voor gaan betalen om dagelijks het risico te mogen lopen mijn karretje als verbrand schroot aan te treffen als je naar je werk wil gaan. Fan-fucking-tastisch.

Ik heb mijn CV maar eens op Monsterboard gezet. Wie niet weg is, is gezien. Oprotten met je stinkstad. Bah. In de stad van mijn liefje kan je de halve middag in een parkeergarage staan in het Centrum, voor minder dan het bedrag wat je hier in een uur betaalt! Hoe dom kan je zijn om nog langer dan nodig in dit hellengat te blijven plakken?

Bah.

En nu smoelen dicht, want ik mis haar als de tering.

Haai there!

Het is een algemeen bekend verschijnsel dat de beste boeken worden geschreven onder invloed van drank. De beste bluesnummers onder invloed van pijn en liefdesverdriet en zielige films zijn net even zieliger als je zelf kut in je vel zit.
Kortom: voorspoed en geluk zijn boring as hell.
Mensen die niets te klagen hebben zijn niet interessant voor de meeste anderen; niets is lekkerder dan het gekanker van andere mensen aan te horen, althans het gekanker zoals ik dat breng: met een scheut humor, zelfspot en cynisme die alles tezamen de boel nog net draaglijk maken.

De reden dat mijn blog de laatste weken zowat op zijn bek ligt, ligt dan ook voor de hand: Het gaat fucking goed met me. Ik schrik er zelf van, ik had het niet geplanned of zo, maar volgens mij ben ik perongeluk een beetje gelukkig aan het lijken. Ik weet niet zeker of dat het juiste woord is, omdat ik weinig ervaring heb met tot nu toe vage termen als "tevredenheid" en "geluk". Dat klinkt natuurlijk overdreven, en dat is het waarschijnlijk ook, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik momenteel echt niets te zeiken heb.

Mijn welgemeende excuses daarvoor. Natuurlijk wind ik me nog vrijwel dagelijks op, in het verkeer of op kantoor, ik verbaas me nog regelmatig om de algemene stupiditeit van Het Klootjesvolk in supermarkt, op tv en bij mij in de straat.

Zo woon ik midden in het gebied wat de laatste weken letterlijk en figuurlijk in brand stond. Neergestoken scholier aan de ene kant, doodgeschoten gestoorde Marokaaan aan de andere, en links en rechts vlogen auto's in de brand. Vanuit mijn keuken kan ik het politiebureau aan het Allebeplein zien, en als ik 's avonds laat thuiskom van mijn liefje, zie ik in vijf minuten meer politie op straat dan ik normaliter in een half jaar zie. Letterlijk. Ik kijk niet meer verbaasd als ik in het korte ritje van Afslag Osdorp tot mijn voordeur vier of vijf politieauto's zie en meerdere groepjes surveillanten te voet. Meer blauw op straat kan bijna niet hierzo.

Ask me if I care.
Nee, serieus... ask me... geen ene reet. Echt waar. Ze doen maar.
Kantoortechnisch verhuis ik binnenkort naar Heerhugo-fucking-waard. Ask me if I care.
Echt waar, het zal me aan mijn strakke kont roesten, ik heb wel wat andere dingen aan mijn hoofd.

Ik heb haar aan en in mijn hoofd en in mijn hart.
En zij heeft mij in haar hart. Ik kan het godverdomme niet bevatten.
Ik zal jullie niet lastig vallen met allerlei cliche's over vlinders en puzzelstukjes en dat soort bullshit, want jullie zijn te dom om me te begrijpen. Bezie haar met mijn ogen en je kan een vaag idee krijgen van wat ik bedoel. Een andere manier om haar te apprecieren is er niet, dus ik kan daaromtrend beter mijn smoel houden.

We zijn twee witte haaien in een wereld vol pathetische guppies.

Uiteraard hou ik ook nog steeds van jullie, lezers, dat staat als een paal boven water. Maar neem me niet kwalijk als ik nog even rondzwem in dat water, samen met mevrouw Haai. Dat we nog lang mogen spartelen.

En nu oogjes dicht en snaveltjes toe.

B to the lerep

In Japan hebben ze, zo lees ik, een doorzichtige kikker gefokt.
Dáár zat de mensheid nou al eeuwen op te wachten, een doorzichtige kikker!
Eindelijk is het moment supreme aangebroken, we zijn in staat lichtdoorlatende amfibieën te construeren. Laat nou het Armageddon maar komen, wij zijn er klaar voor, wij hebben doorzichtige kikkers.
Mijn hemel.

Ik vind: poten af van dieren. Punt. En bespaar me je pathetische gezeik over onderzoek en wetenschap en blabla ziektes voorkomen en weet ik wat niet meer. Poten. Af. Van. Dieren. Kunnen we geen AIDS genezen zonder tienduizenden chimpansees te verminken? Jammer dan. Blijft de strijd tegen kanker bij voorbaat verloren zonder doorzichtige kikkers? Laat ons dan maar massaal doodgaan. Je kunt je sowieso afvragen wat er zo goed is voor onze soort om maar stug ouder te worden en maar stug alle ziektes te proberen te bestrijden. Gek he, dat we nu met zijn bijna-zes-miljarden elkaar links en rechst in de haren vliegen, het milieu naar de kloten gaat en het ene dubieuze virus na het andere de kop opsteekt? En maar stug dierproeven doen om "te overleven"..... weet je wat voor alle andere diersoorten het allerbeste is om de soort op zijn sterkst te houden? Nou? Kom, denk eens na. Survival of de fittest en dat soort shit? Ja! Goed zo! Laat de zieken en de zwakken aan hun lot over, en over twintig jaar is het AIDSprobleem vanzelf opgelost en hebben we meer natuurlijke bronnen voor minder mensen, en hier is het mooie: het kost ons niets, en we hoeven de arme diertjes niet te laten lijden

Tsja.
Was het maar zo simpel. Dit is de theorie. Maar wat als ik ooit zelf ziek ben? Stel, ik heb kanker, een hele aparte vorm van kanker, die ongeneeslijk is, en ik ga over een half jaar dood. Tenzij, tenzij de laatste pandabeer wordt afgeschoten, en er een stukje pandaweefsel in mijn lichaam wordt overgezet. Ik zeg: kill the bastard! Hierrrrr met die klotepanda!

Ik proef dat er ergens een soort van (ik moet er godverdomme haast van overgeven) moraal in dit verhaal zit, maar dat was niet mijn bedoeling. Ik probeer graag zo oppervlakkig mogelijk te blijven, om niet knettergek te worden.
Dus subiet een moraal voor je bakkes, en steek hem waar de zon nooit schijnt. Nederland ja, precies, heel goed.

Overigens... die doorzichtige kikker he..... hadden ze die bij Swarofski niet al jaren geleden bedacht.....?
En wat is de volgende stap? Doorzichtige flikkers? Doorzichtige nikkers? Knikkers? Oh wacht eens even... doorzichtige negers, dat lijkt me zo gek nog niet! Maak de hele mensheid doorzichtig, en je bent gelijk van een hoop ellende en discriminatie af! Wel leuk, kan je precies zien wat je buurman gegeten heeft als hij uit zijn auto stapt. Of dat hij heel nodig moet kakken. Oh nee natuurlijk niet, want die klootzak heeft natuurlijk kleren aan. Ik draaf weer eens door.

En nu ga ik aan de drank. Ik schenk mezelf een borrel in. Een... wat zal ik nemen, een Baileys? Een biertje anders? Of een Zero Cola? Of nee! Ik weet het! Een doorzichtige liquor!

Blerep!
Ik hou van jullie.

Come on Eileen

Ineens is ze een Bekende Nederlander geworden.
Vorige week sprak men nog over Eileen, tegenwoordig noemen we haar bij haar echte naam: Tanja.

Als een real-life Angelina Jolie trotseert ze de Zuid-Amerikaanse jungle en doet ze mee met de Colombiaanse revolutionaire guerillagroep FARC, waar ze tussen de bebaarde, sigarenrokende hombres mooi en bevallig loopt te zijn.
Zelden heeft iemand er zo sexy uitgezien in jungle-camouflage als deze babe.
Ik ben bijna geneigd om me ook in te zetten voor het communisme in de jungle, al was het maar om eventjes in Tanja's buurt te mogen verblijven. Tanja. De naam alleen al. Wie verzint zoiets? Een bloedmooie hulpverleenster die zich in het oerwoud aansluit bij de verzetsstrijders omdat ze dat wil. En dan eens een keer niet een getuinbroekte boerentrien, maar een chick met de looks AND the brains! Hoewel ik het natuurlijk te debiel voor woorden vind dat er in 2007 nog mensen rondlopen die geloven in iets anders dan kapitalisme, en dan zo'n achterhaald systeem als het communisme (ik word bijkans misselijk als ik het woord alleen al neertyp) in de godvergeten jungle van fucking Columbia willen promoten, ga ik er alleszins vanuit dat ze niet de allerdomste trut is in 't oerwoud. Brains en looks, en dan stoer met een M-16 over je schouder door het dichte regenwoud trekken met dat stel onbehouwen boeren van de FARC, ik wil dat er NU een film over haar gemaakt wordt, geregisseerd door de Coen-brothers, met Angelina Jolie in de hoofdrol. NU, horen jullie mij?

L'homme avec le marteau

Van de week moest ik weer om mijn eigen grappie lachen.
Ik was met mattie Jason in de Ako op Station Sloterdijk, en nadat hij klaar was met bladeren door de fitness and muscle-bladen (duidelijk verkapte homo-erotiek, maar hij blijft ontkennen) en ik de laatste Suske en Wiske terugzette, zag ik een blad met de titel Uncut Magazine.
Ach, als je de hele dag Engels spreekt zoals wij tweeën, is het woord uncut natuurlijk meteen grappig. Ik merkte op dat ze eerst publiceerden onder de titel Sjikse's Weekly maar er viel een pijnlijke stilte in de Ako, die tot op perron vier te horen was. Ts. Ik vond hem wel grappig. Denk dat je joods bloed in je aderen moet hebben om er om te kunnen lachen.

Terwijl ik dit zit te typen valt me overigens op dat een mok dubbele Senseo zonder Dreft toch lekkerder smaakt dan met. Gatverdamme. Wordt weer de hele nacht belletjes winden in mijn slaap. Maar mijn slaapkamer zal morgenochtend lekker fris ruiken, dat wel. Dreft. Ontzettend ontvettend.

Gisteren zat ik met Zazzie te amasannen, en zoals je dat met sommige mensen hebt (Zazz is er een van, papa ook, Jason ook en Rietje ook), steek je elkaar aan met flauwe woordgrapjes en shit, hoe moe en chagrijnig je ook in wezen bent. Zo kwamen we toch op een aantal zaken die me aan het denken hebben gezet:

Is James bond de broer van Vagebond? Heeft dat iets te maken met Lady en Vagebond? Wat? Of sprak James in de eerste boeken in halve raadsels en was zijn bijnaam Vage? De naam is Bond. Vage Bond.
Ik bedacht me ook dat de indianen (of is het Indianen? Da's weer tipi's zo'n lastig vraagstuk) hun eigen messias hebben. In de overlevering liep die over vuurwater. Flauw. En warm ook.
Zo kwamen we vanzelf te spreken over Hiawata en Winnetou. Mijn vader heeft vroeger een paar jaar in een Hiawata gereden, maar sindsdien wil hij geen Koreaan meer. Terwijl hij zijn auto in de prak reed, riep ik nog "Te laat! Te laat! Riep Winnetou. Het zaad is al naar binnen toe!"

Hij verloor, zo moet je weten, de macht over het stuur toen hij in de regen over een wegdek van kinderhoofdjes reed. Dat was in Cambodia, daar zijn alle wegen geplaveid met kinderhoofdjes. Auw. Wat hij in Cambodia deed was me eigenlijk een raadsel, want hij zou eigenlijk niet verder rijden dan Israel (hij werkte toen nog als eindredacteur van Sjikse's Weekly). Hij zag daar een stel orthodoxe joden bij de klaagmuur staan te brabbelen en te knikken. Sommige van hen stopten er ook kleine papiertjes tussen de kieren, waarop hun gebeden stonden gekrabbeld. Aan een van de orthodoxen vroeg hij of hij zelf het idee had dat zijn gebeden een beetje werden verhoord. "Ach, weet je wat het is, jongen", zo antwoordde de beste man, "Je kan net zo goed tegen een muur praten".

Tegen een muur praten is volgens mij niet eens zo heel erg raar, als je in acht neemt dat de muren oren hebben. Net als koffiekopjes, zeg maar. Koffie met jodekoeken, lekker. Mijn vader raakte hoe dan ook verder aan de praat met de orthodoxe, die Rabbi Goldstein heette. Hij vertelde hoe veel van zijn familieleden in het verleden naar kampen waren gestuurd en hoe hij ze nooit meer heeft teruggezien.
Mijn vader, de beroerdste niet, bood de man een lift aan terug naar huis in Nederland, en zette hem af bij de afslag Kampen en wenste hem veel succes verder.
Kleine moeite, groot plezier.

Verder kijk ik bijna dagelijks naar de talkshow van Ellen Degeneres op RTL5, en toen ik haar vanmiddag zag dansen aan het begin, viel me op dat ze een gehoorapparaatje in haar rechteroor gepropt had zitten. Ah, een doofpot, dacht ik en nam nog een hapje van mijn jodenkoek.

Is MC Hammer trouwens familie van Marianne Timmer? En is haar vader dan de bekende Man met de Hamer?

Ik stop.

De pliesie is street!

Wat ik vaak zo grappig vind, is hoe serieus mensen dit blog soms nemen.
Natuurlijk is driekwart waar, echt en autobiografisch, maar de rest is verzonnen bullshit en schenenschopperij. Dat is ongeveer het doel van mijn blog; om de realiteit ietsje aan te passen zodat het voor anderen wellicht de moeite waard is om eens te lezen.

Dus als ik schrijf dat ik stopte voor twee negerinnen waarvan één geen tanden meer had, ik hun de haaientanden aanwees die ze in de jungle niet kennen, en dat later die avond Paul Weller van The Jam in mijn huiskamer zijn nummer aan haar gaf, dan is alleen het gedeelte dat ik ze bijna aanreed waar. Mijn hemel.
En dan zijn er mensen -vrijwel altijd volslagen onbekenden- die het nodig vinden om mij in de reacties te vertellen wat ze van mij vinden.

Even voor de duidelijkheid: Wat een totale vreemde van mij vindt, zal me een hele dikke worst wezen. Zeker als die mening puur en alleen gebaseerd is op een verhaal wat ik voor de helft verzonnen heb. Hoe serieus moet je dingen nemen die je leest? Ik kan daar echt smakelijk om lachen. Zijn dat dezelfde mensen die denken dat Tineke Schouten een domme Utrechtse is, of dat Bruce Willis echt vliegtuigen uit de lucht schiet? Waarschijnlijk wel.

Goed. Over tot de orde van de dag, want het is weer lang geleden dat ik online mensen heb beledigd, dus laten we aanstonds ter zake komen.

Vorige week heeft de rechter ergens in het noorden van het land beslist dat als je "homo" tegen een agent zegt, dat dat wel degelijk beledigend is. Een rechter in het zuiden van het land zag dat enkele weken eerder totaal anders.
In eerste instantie dacht ik bij het lezen van dat bericht waarschijnlijk hetzelfde als iedereen: Je hebt je te gedragen tegen agenten, en willen we de Oude Normen en Waarden van Weleer weer terugkrijgen in dit land, dan beginnen we met respect tonen aan het gezag, en schelden is uit den boze enzovoort. Ik vind dat namelijk echt. Dit is het deel van dit blog wat waar is. Middelvinger opsteken tegen een agent? Schot hagel in je smoel.

Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik eigenlijk begon te twijfelen aan de uispraak van deze rechter. Tuurlijk hoef je als Agent van Politie niet alles te pikken. Alleen... ik weet het niet... ik kreeg er een onbehaaglijk gevoel bij. Ineens wist ik het: door deze uitspraak is nu officieel vast komen te liggen dat "homo" een scheldwoord is.

Het is dus erg als je iemand beschuldigt van homosexualiteit. De rechter heeft gesproken: dit kan niet door de beugel en dit gaat te ver. Een gezagsdrager voor homo uitmaken, dat moet bestraft worden!!!
Is het dan erg om homo te zijn? Volgens deze rechter kennelijk wel.
Maar wat nou als je homo zegt tegen een agent die toevallig ook echt homo is? Is het dan nog belediging, of is het slechts een juiste constatering? Kun je er dan ook voor berecht worden? Ik denk dat een beetje advocaat de vloer aanveegt met de Officier, als blijkt dat het 'slachtoffer' (de homosexuele agent in dit geval) inderdaad een homo blijkt te zijn! De verdachte constateerde iets, zei dat hardop, het is een gegeven feit, en nu moet hij voorkomen? Meneer de rechter toch....

Goed. Dan nu het roepen van homo tegen een heterosexuele agent. Is dat niet gewoon een foutieve conclusie? Waarom is het valselijk 'beschuldigen' van iemand, zeggen dat hij homo is, strafbaar? Waarom mag je niet zeggen: hé agent, je bent een homo!!, maar wel (ik verzin maar iets) hé agent, je hebt rood haar (terwijl hij bruin haar heeft). Omdat het hebben van rood haar niet erg is, maar het zijn van een homo wel?
Ik denk dat veel niet-roodharige homo's blij zijn dat ze geen rood haar hebben, maar lekker gewoon een bruinharige homo zijn.

Ik zou me godverdomme nogal beledigd voelen als ik een homosexueel was en dit bericht las in de krant, zeg! Iemand voor homo uitmaken is zo erg dat je ervoor veroordeeld wordt? Mijn hemel.

Trouwens... is het niet ook heel erg als je een homo uitscheldt voor "agent".....?

Afstandelijke shit

Vorige week heb ik mijn maandelijkse Makro-boodschappen weer gedaan met maatjes Jason en Birte gedaan in Beverwijk, of zoals wij zeggen: The Beaver Area.
Ik nam gelijk eens een nieuwe afstandsbediening mee voor mijn TV, DVD-speler en stereo inéén, van Philips. Mooi ding, ligt lekker in de hand en alles werkt gewoon. Eigenlijk alles wat je van een afstandsbediening mag verwachten.

Gisteren zat ik samen met Zazz tv te kijken, en ik zag ineens twee knopjes (op de afstandsbediening! Niet gelijk doordenken!) die ik nog niet eerder had gezien, pal boven de 1 en de 2. Het waren een smiley en een grommie (of hoe noem je zo'n omgekeerde smiley?) Kijk, zo ziet het er uit:



Geen idee wat dat is. Een lachend knopje en een droevig knopje op mijn afstandsbediening. Ik vind dat leuk.

Vanochtend reed ik op De Rotonde naar mijn werk, en een of andere lamlul in een Peugeuot ging van de binnenste baan naar de buitenste baan om -net als ik- af te slaan na een half rondje te hebben gereden. Les één van rotonderijden: eerste of tweede afslag, dan pak je de buitenbaan. Derde afslag, dan pak je de binnenste baan en ga je naar buiten tussen de tweede en derde afslag, maar uiteraard alleen als het kan, en dan sowieso nadat je richting aan hebt gegeven. Lamlullen doen dat niet; die pakken voor een halve rotonde de binnenbaan, en gaan dan in één lompe beweging van de binnencirkel naar de afslag en drukken iedereen weg die het lef heeft ze in de weg te rijden. Ik zag het van te voren aankomen, dus ik remde op de specifieke Ar-manier op het allerlaatste moment, terwijl ik mijn claxon bijkans door mijn stuur heendrukte. Klootzak. Vervolgens sneed hij ook nog voor mijn bumper een baan naar rechts en aan zijn gebaren te zien was hij er nog van overtuigd dat ik degene was die alles verkeerd deed. Toen we naastelkaar reden, maakten we door onze openstaande ramen oogcontact en ik gaf hem een internationaal gebaar wat zoveel betekent als "ik vind u niet lief". Toen hij vervolgens zei dat ik een klootzak was, realiseerde ik me dat ik nog geen koffie ophad en geen nicotinezuigtablet in mijn molen had draaien, dus ik sneed hem de pas af en stapte uit om hem een les te geven in de basisverkeersregels. Het zou heel goed kunnen dat ik hierbij iets over zijn moeder heb gezegd, in combinatie met enkele ernstige ziektes. Nadat ik nog een laatste trap met mijn All-Stars tegen zijn portier had gegeven en ik hem verzekerde dat hij zich kapot zou schamen als hij het Theorieboek voor Mongolen in het Verkeer erop na zou slaan op de plee terwijl ik zijn dochter aan het neuken was, stapte ik in mijn zilveren kogel en reed verder.

Godvergodverdomme, dacht ik, nog maar half tien en al mijn eerste scheldpartij gehad met een asshole. Zit ik hier mijn humeur te laten bederven door de eerste de beste achterlijke baviaan met een Peugeot onder zijn kloten, terwijl de zon me vol in mijn smoel tegemoet schijnt. Ik pakte de afstandsbediening van de achterbank, richtte hem op mezelf, en drukte het smiley-knopje in.
Spontaan verscheen er een grijnslach op mijn smoel. Als ik het godverdomme niet dacht. Ik wist wel dat we technisch gezien mijlenver voorliggen op die kut-Aziaten, daar waar het op infraroodapparatuur aankomt.

En nu ga ik verder met mijn speeltje, ik kan niet wachten om die lelijke grijnzen van de smoelen van het klootjesvolk af te zappen.
Kom maar op, motherfuckers! Ar heeft twee weken vakantie, geen reet om handen, en een afstandsbediening met een smiley-knopje.

Ik ga de wereld veranderen.
En nou oprotten.

Home and Abroad.....

Ik heb een vriendin.
Niet een vriendin als in "een vriendin", maar gewoon Een Vriendin. Maatje. Geen sex, zeg maar. Een vriend met een vagina, zoiets. Een gleufgabber. Een muff mate. Ja, ik verzin het ter plekke.
We kennen elkaar een kleine twintig jaar, hebben in 1990 of zoiets een paar keer gezoend en gevoosd, en meer is dat nooit geweest.

Vorig weekend belde ze me op, om te vertellen dat ze van mij gedroomd had. In haar droom hadden we sex. Specifieker; ze kwam hier om mijn huis schoon te maken, en daarna hadden we sex. Ok, godverdomme, ik zal alles vertellen. Ze kwam hier met een vriendin van haar, ze maakten mijn huis schoon, en daarna hadden we sex. Op zijn hondjes en ze wilde meer. Alleen dat geeft al aan dat dromen bedrog zijn.

Ik vertelde haar dat dat nou precies ook mijn droom is, al jarenlang.
We moesten er om lachen. We besloten het gesprek uiteindelijk met de opmerking dat we snel weer eens moeten afspreken. Ik spreek je snel weer, en droom intussen verder, grapte ik bij het ophangen. Pret. Awkwardness en pret gaan vaak hand in hand, tenminste in mijn leven.

Vandaag ging ik eerder naar huis, vanwege poets-day. Engels poets dan he, dichters. Niet poetsdag, daarmee wacht ik tot dat vriendinnetje langskomt in haar kamermeisjes-uniform en haar hondenriem. Poets day staat voor piss of early, tomorrow saturday. Ik reed op de ehh dingeslaan in West, en gezeten op een rijwiel staken er ineens twee magere negerinnen vlak voor mijn wielen over. Zonder op- of omkijken, gewoon stuur naar links en gaan met ehh... (sorry) die banaan. Ar vol op de rem, nat asfalt maar een snelle reflex, gepaard met een dosis geluk voorkwamen dat ik de twee halfapen daadwerkelijk aanreed. Het scheelde denk ik twintig centimeter. Ik buzzte mijn raampje open en zei kalm dat ze volgende keer beter kon uitkijken alvorens haar tweewieler om te draaien, hetgeen mij op een mitrailleurvuur van geschreeuw en geblèr kwam te staan. Ik zuchtte, trok mijn handrem aan en stapte uit. Ik wees op de driehoekige witte markeringen die zij net waren overgestoken, vergezeld van een dikke witte streep. Luister eens, stelletje bonobo's, zei ik. Ik ben me er bewust van dat je in de jungle over het algemeen weinig haaien tegen zult komen. Desondanks ben ik ervan overtuigd dat het ook in de Congo de bedoeling is dat je godverdomme stopt als je haaientanden en een witte streep voor je fucking wielen hebt, stom wijf.

Ik kwam er -nadat me opviel dat de ene van de twee trutten nauwelijks tanden in haar muil had- vrij snel achter dat elke vorm van communicatie tevergeefs zou zijn, dus ik stapte maar weer in mijn bolide, duwde de handrem naar beneden, en zoefte weer verder richting Winkelcentrum, waarbij Paul Weller en zijn Style Council me begeleidden met het prachtnummer Paris Match. Subiet een lucifer in je zwarte reet, mompelde ik tegen mijn achteruitkijkspiegel.

Bij de Dirk aangekomen, liep ik allereerst naar het prikbord-met-advertenties toe, gristte daar een envelop met mijn naam in meisjeshandschrift van de muur, en las met een glimlach van oor tot oor de inhoud. Wat een pret weer. In je zwarte reet, dacht ik weer, en ik bescheurde het haast van het lachen.
Schuddebuikend rekende ik voor twintig euro en dertig cent mijn boodschapjes af, en op de terugweg naar huis vroeg ik me af wat het verschil is tussen rozijnen en krenten. Normaal koop ik altijd rozijnen, maar vandaag besloot ik het roer radikaal om te gooien en een pak krenten aan te schaffen. Een mens moet niet bang zijn voor veranderingen, tenslotte.

Paul mijmerde samen met Dee C. Lee iets over ever changing moods en ik trapte het pedaal nog maar iets verder in. De kans dat je tot twee keer toe op één dag een drugsverslaafde negerin voor je wielen krijgt is statistisch nihil, maar een man mag toch hopen? Zonder al te veel vloeken kwam ik thuis aan, parkeerde in één vloeiende beweging op de parkeerplaats waar mijn buurman het liefst staat (ik vind hem een lul en doe alles om hem te irriteren. Zo bel ik regelmatig even bij hem aan, als ik naar mijn werk ga en langs het bellenbord loop, en ik vraag me af hoe lang het nog duurt voordat hij definitief doordraait van frustratie. Regelmatig zit ik met mijn Glock 37 in mijn handen, nadat ik het mechaniek heb geolied, en bedenk me hoe makkelijk het zou zijn bij hem aan te bellen en hem tweemaal door het hoofd te schieten van dichtbij. Hoe lang zou het duren voordat iemand hem mist? Dagen? Weken? Zou ik als verdachte worden aangemerkt? Nee, alleszins niet. Hij kent mij niet, en we hebben niets met elkaar te maken. Zou de recherche bij mij aanbellen? Ja, vast wel. Ik zie het voor me. Twee heren, een met een leren jasje en bakkebaarden, en een iets oudere met een rode fleecetrui. Of ik als buurman van het slachtoffer wellicht iets vreemds heb gehoord de laatste dagen? Ik? Nee, maar ik ben bijna nooit thuis. Vijanden? Hij? Kan me niet voorstellen, agent, het was zo'n aardige man. Zou ik er mee weg kunnen komen? Waarschijnlijk wel. Then again, de voorgenomen verhuizing naar een andere stad dan de mijne komt met rasse schreden dichterbij, dus waarom de goden verzoeken? Zal je net zien dat de lamlul het overleeft, na twee jaar uit zijn kunstmatige coma bijkomt, en mij alsnog als dader weet aan te wijzen, ruim nadat ik mijn biezen heb gepakt naar een dorp in het Gooi. Laat maar leven, die klootzak. Dat hij dagelijks een bijna-doodervaring heeft, realiseert hij zich niet.) en liep naar boven toe.

Daar gaf ik mijn twee tijgers ieder een achterpoot van een neushoorn, en bakte voor mezelf een struisvogelbiefstuk. Als toetje aten we uiteraard ijs, maar niet voordat iedereen was aangeschoven: de twee tandeloze negerinnen (die hadden wat moeite met de weg vinden, dus het duurde allemaal zo lang dat het ijs zachter was geworden dan ik wilde), het schooltuinenmeisje van de envelop bij Dirk, Paul Weller, Dee C. Lee, de twee rechercheurs en mijn buurman.

Ik schepte nog een tweede portie ijs voor mezelf op, en vanuit de keuken zag ik dat Paul Weller zijn telefoonnummer gaf aan een van de twee negerinnen.
Het beloofde een lange avond te worden.

Il fait chaud....

Vanmiddag vernam ik dat de Duitse zenders ARD en ZDF per direkt stoppen met het live uitzenden van de Tour de France, wegens het nieuwe ophanden zijnde dopingschandaal, dit keer met Patrik Sinkewitz van T-Mobile als hoofdpersoon.
Overigens; dat ik godverdomme ooit nog een letter over de fucking Tour zou schrijven, de wonderen zijn de wereld nog altijd maar niet uit, maar dit terzijde.

Uiteraard heb ik ook hier weer een mening over.
Klasse.
Op zijn Duits uitgesproken, zoals stuntman Henk Mul dat zo fijn kon doen; Das war Klasse!
Eindelijk een toko die weigert mee te werken aan een verrot evenement, waarvan iedereen al jaren weet dat het zo corrupt is als de neten en dat driekwart van de deelnemers valsspeelt. Sure, er worden, zeker in Duitsland, miljoenen liefhebbers beroofd van hun entertainment. Maar door wie worden ze beroofd? Toch zeker niet door de publieke zenders? Prima initiatief van onze oosterburen, die maar weer eens aantonen over tien keer meer fatsoen en moraal te beschikken dan wij laaglanders. Dat dat in het verleden wel eens anders was, dat weet ik ook wel. We leven echter in het nu, althans de meesten van ons doen dat.

Uiteraard ken ik ook de apenlogica die veel renners hanteren: iedereen doet aan doping, en dat is oneerlijk. Om mezelf een kans te geven mee te kunnen met de rest, worden de aanvankelijk eerlijke sporters min of meer gedwongen ook op de dopingtrein te stappen.
Flikker toch een eind op, denk ik dan. Wat wil je liever, eerste worden met valsspelen, of een middenmoter met een schoon geweten? Heeft niets met het slechte karakter van de anderen te maken, maar met je eigen gebrek aan principes en trots.
Ten koste van wat wil je je doel bereiken? Trouwens, de renners van nu moeten als kind toch al hebben gehoord van de dopingschandalen van twintig, dertig jaar geleden? Als je er niet aan had willen meedoen, had je ook een andere tak van sport kunnen kiezen, zoals dammen of fierljeppen.

Vanzelfsprekend zendt de NOS gewoon nog alles uit, wij Nederlanders hebben geen principes. U vraagt, wij draaien. Hebben Amerikaanse vliegtuigen die in Duitsland willen landen last van een eeuwenoud Nederlands eikenbos, dan kappen we dat gewoon. Desnoods onrechtmatig. De Raad van State heeft beslist dat het illegaal was, en beroep ertegen is niet mogelijk. De bomen zijn al lang tot luciferhoutjes verwerkt, en het ministerie van VROM meent nog steeds dat ze rechtmatig en correct hebben gehandeld.

U vraagt, wij draaien. Het volk wil belazerd worden door de meest corrupte sport die er is, de NOS draait de beelden bijkans vierentwintig uur per dag af.
Dat is nou die VOC-mentaliteit waar Balkenende het over had.
Belazer de boel en kom er mee weg.

Het lijkt de laatste dagen een modeverschijnsel.

Il fait beau....

Artikel 261 Wetboek van Strafrecht, Smaad(schrift)

1. Hij die opzettelijk iemands eer of goede naam aanrandt, door telastelegging van een bepaald feit, met het kennelijke doel om daaraan ruchtbaarheid te geven, wordt, als schuldig aan smaad, gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste zes maanden of geldboete van de derde categorie.

2. Indien dit geschiedt door middel van geschriften of afbeeldingen, verspreid, openlijke tentoongesteld of aangeslagen, of door geschriften waarvan de inhoud openlijk ten gehore wordt gebracht, wordt de dader, als schuldig aan smaadschrift, gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste een jaar of geldboete van de derde categorie.

3. Noch smaad, noch smaadschrift bestaat voor zover de dader heeft gehandeld tot noodzakelijke verdediging, of te goede trouw heeft kunnen aannemen dat het te last gelegde waar was en dat het algemeen belang de telastelegging eiste.

Artikel 262 Wetboek van Strafrecht, Laster

1. Hij die het misdrijf van smaad of smaadschrift pleegt, wetende dat het te last gelegde feit in strijd met de waarheid is, wordt, als schuldig aan laster, gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste twee jaren of geldboete van de vierde categorie.

2. Ontzetting van de in artikel 28, eerste lid, onder 1° en 2°, vermelde rechten kan worden uitgesproken.

Artikel 285b Wetboek van Strafrecht, Belaging (stalking)

1. Hij die wederrechtelijk stelselmatig inbreuk maakt op eens anders persoonlijke levenssfeer met het oogmerk die ander te dwingen iets te doen, niet te doen of te dulden dan wel vrees aan te jagen, wordt als schuldig aan belaging, gestraft met een gevangenisstraf van ten hoogste drie jaren of een geldboete van de vierde categorie.

2. Vervolging vindt niet plaats dan op klacht van hem tegen wie het misdrijf is begaan.

Ik

...ik kan heus wel acohol gebruiken zonder het gezellig te hebben, hoor...!!!

Zweven met je voeten op de grond

De meeste mensen in mijn omgeving weten wel dat ik niet alleen maar die droogkloot ben met zijn botte humor en zijn down to earth attitude.

Ik sta wel degelijk open voor veel wat door anderen omschreven wordt als mystiek, of zweverig. Niet omdat ik in bepaalde dingen geloof, nee, ik weet sommige dingen gewoon zeker en ik -als pseudo-wetenschapper- denk dat het bekrompen is om alles te willen verklaren aan de hand van bewezen formules en wetenschappelijke bullshit. Sure, de wetenschap is een onmisbaar instrument bij onze vooruitgang, maar of die vooruitgang ons nou daadwerkelijk verder gebracht heeft, kun je je afvragen.

Een paar honderd jaar geleden nog maar, werd je als ketter ter dood veroordeeld als je beweerde dat de aarde rond was, of dat de zon niet om de aarde draaide maar andersom. Honderd jaar geleden was het nog haast ondekbaar dat we ooit zouden vliegen, maar een boer en een scheet later in de geschiedenis reizen we met honderden miljoenen tegelijk naar de andere kant van de wereld, en er zijn vliegtuigen die meer dan drie keer de geluidssnelheid kunnen halen. De theorieën van Einstein blijken deels niet te kloppen en niet alleen in deze eeuw willen we ons wijsmaken dat we nu echt alles wel weten. Heden ten dage kijken we terug op -pak hem beet- de Renaissance als een tijd van "ze moesten nog veel leren". Cellen en bacterieën kenden we nog niet, en dat je van vuil water ziek kon worden was nog niet eens doorgedrongen in de grote Europese steden.

Ik ben er van overtuigd dat we over vijfhonderd jaar met eenzelfde aandoenlijkheid terugkijken op de eenentwintigste eeuw. Toen dachten ze nog echt dat reïncarnatie niet bestond, hoor je ze haast al denken. Ik noem maar wat.

Bottom-line: we moeten niet denken dat we alles al weten, en we moeten net zo min denken dat datgene wat (nog) niet wetenschappelijk te duiden is, per definitie onmogelijk is. Net zo min als vijfhonderd jaar geleden.

Dat gezegd hebbende, geloof ik weer bar weinig van het meeste zweverige. Jomanda is een charlatan, de meeste self-proclaimed media zijn oplichters en astrologie is bullshit. Ik zeg: ik geloof het niet. Ik zeg niet: het is niet zo.

Vandaag kreeg ik een follow-up mailtje van een dame die ik heb leren kennen via een dating-site. Volgens die site ben ik met mijn geboortedatum nog weegschaal, terwijl ik gewoon schorpioen ben. Op het randje en afhankelijk van wie je raadpleegt (dat alleen al lijkt mij voldoende om astrologie met een hele dikke korrel zout te nemen), maar evengoed schorpioen. In een eerdere mail deed ze uit de doeken hoe slecht weegschaal en ram bijelkaar pasten, met haar broer en schoonzus als voorbeeld. Waarom die twee dan toch bijelkaar zijn, vergat ze te vermelden, maar op zich een boeiende kwestie. Ik verwittigde haar van het grensgeval called Arjen, en meldde haar dat ik stiekum een schorpioen ben.

Ze antwoordde, ondanks de hint van een vage klik die ik eerder dacht te voelen, dat ze ten eerste "niet begreep waarom ik eerst zei dat ik een weegschaal was", maar dat "ze zeiden" dat een schorpioen en een ram zo mogelijk nog minder matchen dan al het andere en dat een relatie er "dus" al nooit in zou zitten, hooguit vriendschap.

Ik heb haar even kort op de hoogte gebracht van triviale zaken als opvoeding, ervaring, omgevingsfactoren, genotype en fenotype en haar verder maar succes gewenst met het zoeken naar een matchend sterrenbeeld.

En dan zeggen ze dat ik kieskeurig ben.
Mijn hemel.

Als die tenminste bestààt, he....!!!

Geweldig genoten

Die lul van een Noten met zijn kinderporno.
Onvoorstelbaar.

Even voor alle zekerheid: wat mij betreft mogen ze -en ik meen het, ik overdrijf niet of zo- iedereen die kinderporno voorhanden heeft, elke pedofiel en elke kinderlokker ter plekke kapotschieten. Ik zou het zelfs denk ik serieus zelf zonder een seconde twijfel of wroeging achteraf voltrekken.
Ik ben nog steeds geen papa, maar het is simpel. Wie mijn kind iets aandoet wat neigt naar sexuele handelingen, die maak ik dood. Daar ga ik met heel erg veel plezier en trots de bak voor in. Hoe lang zou je nou helemaal krijgen? En dan nog, je tijd in de gevangenis zal er een zijn waarin je door de echte criminelen als halfgod word behandeld, trust me. Als je ze vertelt dat je de verkrachter van je kind hebt doodgeschoten, ben je een held. En terecht. Punt.

Goed.
Terug naar die latente homo van een Noten.
Blabla, computer, bla, reparatie, kinderporno gevonden bla. Alles redelijk standaard en onvergeeflijk. Maar wat zag ik voor iets bizars in de berichtgeving staan van de week? Wat werd er als een soort halfslachtig kutverweer gegeven? Let op he... komtie.. hij raakte er niet eens opgewonden van

Mijn fucking god.
Oh, raakte je er niet eens opgewonden van? Nou, waar hebben we het dan over! Sorry voor het ongemak dan!
Tsja, ik sloeg mijn vriendin bont en blauw, maar ze hield nog steeds haar bek niet, dus ja...
Offehh... sure, ik reed 220 op de A2, maar ik was nog steeds te laat, dus waar hebben we het over?
Ik heb dat gezin inderdaad uitgemoord, dat klopt, maar eigenlijk vond ik het achteraf toch niet zo leuk als ik dacht, dus mag ik nu gaan?

Even één ding. Ik ben IT-er. Ik ben, ondanks dat, ook een man van de wereld. Ik heb mensen in mijn zeer dichte omgeving die werken bij toko's als de Nationale Recherche en ik weet echt wel iets. Kinderporno krijg je niet zomaar.
Iedereen kan mij te allen tijde overtuigen dat alle meuk op zijn PC daar per ongeluk kwam. Illegale software, wachtwoorden, keiharde anus-sex met paarden, alles, maar dan ook alles wil ik geloven. Je klikte op een link in je mail, en ineens stond het op je PC. Kan. Trust me. Dat kan. Maar godverdomde kiddie-porn is -letterlijk- moeilijker voorhanden te krijgen dan -pak hem beet- een vuurwapen. Ook letterlijk. Wil ik over een (ik roep wat) Walther P5 beschikken, dan kost me dat denk ik hooguit een week, misschien tien dagen en wat geld. No problem. Wil ik echter kinderporno op mijn pc hebben, dan moet ik eerst de juiste kanalen zien te vinden op internet. Dan moet ik daar dagen, weken, soms maanden vertrouwen winnen van de andere zieke geesten. Pas na een selectie die strenger is dan een sollicitatieronde bij de AIVD, kan je na weken en weken infiltreren misschien je eerste shit downloaden.

En dan komt die godverdommese klootzak Noten vertellen dat het zomaar aan kwam waaien en dat hij er godvergloeiende tyfus niet opgewonden van raakte?

Wat heeft die lul nou helemaal gekregen?
Honderdvijftig uur werkstraf in plaats van de geëiste tweehonderd uur. Omdat verspreiding niet bewezen was.

Help.

Ik dacht dat we de laatste jaren zo met normen en waarden om onze oren werden geflikkerd? Wat heb ik gemist? Waarom krijg je vier weekjes afwassen in een zorginstelling voor het hebben van de vunzigste bende die er bestaat? Waar ben ik???

Bah.

Niet opgewonden van.
Bah.

Zomer

Misschien is het ook maar beter dat ze me negeert.
De kans was namelijk groot dat ik na een tweede date daadwerkelijk verliefd geworden zou zijn op haar.
En we weten allemaal waar dat in mijn geval toe leidt: niets dan hoofdpijn en gebroken harten en ellende. Steeds maar weer dat hopen tegen beter weten in, en steeds maar weer liever pijn gedaan worden dan de ander pijn doen.

Sure, het voelt kut.
En wat er nou ineens mis ging zal wellicht een schim van een raadsel blijven.
Godverdomme wat was ze mooi en wat moest ik stiekum giechelen om de onbedoeld leuke smoelen die ze trok als ze zich verbaasde over iets of hoe fel haar ogen ineens vuur spuwden toen ze een verhaal vertelde over een keer dat ze kwaad werd op een collega van haar. Haar gezicht sprak boekdelen, en al bij het naar huis gaan voelde ik dat het niet goed zat.

Ze smsde nog dat ze een leuke avond had gehad, maar ik las vooral wat er niet stond. Er stond niet dat ze me leuk vond, hoewel ik daarover in mijn welterusten-sms vrij duidelijk was.
Ik wist het bij het slapengaan al, maar toen de bevestiging de volgende dag per e-mail kwam, brak mijn hart evengoed een klein beetje.

Ze zegt dat ze maatjes wil blijven.
Ik denk dat ze dat niet meent.

Het doet pijn.
Ik mis haar nu al.

En zo gaat de zomer van 2007 een kopie worden van die van 2006.
Over een paar weken is De Padvindster jarig. Dan gaan we, net als vorig jaar, naar Bloemendaal om het te vieren. Kans dat ze bij me blijft slapen.
Op de bank, net als vorig jaar.
Ondertussen ben ik zelf net zo als zij, en ik haat mezelf daar vaak om.
Ik haat mezelf omdat ik een ander niet kwalijk kan nemen dat ze soms precies zo redeneren als ikzelf, en ik haat mezelf omdat ik net zo redeneer als die ander die ik niet begrijp. Die ik niet zeg te begrijpen.

Als ik haar niet begrijp, betekent dat namelijk dat ik mezelf niet begrijp, en dat komt hard aan.

Ach, wie weet snap ik ooit hoe het allemaal werkelijk inelkaar zit en ongetwijfeld is het dan te laat.

En zo worden we elk jaar ouder, maar nauwelijks wijzer.
Het stomme is.... het stomme is, dat ik het ergens nog koester ook, die hartenpijn. Ben ik nou echt zo masochistisch dat ik op een semi-onbewust niveau halsstarrig weiger gelukkig te worden? Of heb ik geleerd van het verleden en weet ik dat dingen nou eenmaal niet gaan zoals je wilt dat ze gaan als je al voelt dat ze niet gaan zoals je wilt dat ze gaan?
Of ben ik nou gewoon aan het zeiken?

Hoe dan ook, het mag godverdomme wel eens zomer worden.
Zeg dat ik het gezegd heb.

These are strange days, we're living in today...

En dat is een waarheid als een koe.
Boeh!

Pijn en pret wisselen elkaar als vanouds af, zoals zomers voor Ar bedoeld zijn.
Het ene moment lig ik met buikpijn over de grond te rollen van de lol met vriendjes, dinnetjes of gewoon om mezelf, en een ander moment heb ik godverdomme een brok in mijn keel om een blauwtje wat ik gelopen heb, of om een heel zielig verhaal van een jongetje van 4 maanden oud wat overleden is aan een hartkwaal.

's Ochtends een kutgevoel omdat Dat Meisje zei dat ze toch liever vriendjes bleef (waarbij ze uiteraard wel zei dat ik lief ben), en stond het huilen me nader dan het lachen. Ik haat HSP op zulke momenten en dan zou ik willen dat ik normaal en stoer en flink was. Snif.
Maar 's avonds had ik evengoed megasuperdikkepret met Zazz en Rietje in de ArenA waar ik niet alleen mijn helden van Genesis heb mogen aanbidden gedurende drie uren, maar waar ik ook -dat is onderzocht- de grappigste van de 50.000 bezoekers was, met Rietje en Zazz op een gedeelde tweede plaats. Wat een pret, ik meen het godverdomme!

Goed. Dat is op zich niet zo heel bijzonder, maar wat ik echt wel grappig vind, is dat ik recentelijk niet alleen via Hyves in contact ben gekomen met een aantal oude bekenden van mijn lagere school (en een onbekende van diezelfde school, maar ergens hebben we zoooooo veel dezelfde kenissen en ideeën en humor dat het echt freaky begint te worden), maar sinds nog korter ook een hele kluwen maatjes en dinnetjes uit mijn puberteit! Ienieminie en haar broer, en haar broer is na twintig jaar nog steeds samen met hetzelfde meisje!!! Nou ja zeg! En niet alleen dat, ook andere dinnetjes van eind jaren tachtig kom ik ineens tegen: W, L en A zijn er ook! Op A was ik een tijdje best verliefd, met name haar ogen (die tic heb ik nog steeds, realiseerde ik me gelijk) deden me smelten. En nou blijkt ze om de hoek bij maatje J. te wonen in IJ! Nou ja zeg. Wat de hel is dit? Word ik links en rechts ineens teruggetrokken naar twintig jaar geleden!

Ik loop al jaren te roepen dat de 80's de leukste tijd van mijn leven waren, en vol heimwee denk ik terug aan those days.
Nu is het bijna of ik er weer middenin zit.

Godver, zou het een eerste teken van een fucking midlife crisis zijn?
En zou daar die wispelturigheid ook mee te maken hebben?
Soort van emotionele opvliegers of zo?
Mama? Help me eens?
Neeeehhh.... ben ik veel te jong voor nog, voor midlife-shit.
Eerst moet ik mijn puberteit nog zien te verwerken, maar ik zou niet weten hoe.
Ik wou dat ik weer achttien was en dat ik toen wist wat ik nu allemaal weet.... Dat ik terug in de tijd kon gaan, maar met de wijsheid van nu. Of misschien zou ik het daarmee wel alleen maar kapot maken, dat kan ook. Was het niet juist het gebrek aan wijsheid en kennis wat je puberjaren zo geweldig maakte? De totale onbevangenheid, waarvan je je pas twintig jaar later realiseert dat die er was? Want mijn god, wat dachten we dat we alles goed wisten.

Zou ik over twintig jaar met eenzelfde blik terugkijken op deze tijd?
Wellicht. Ik denk haast zeker wel, eigenlijk.
Wat kan je daar van leren (alleen die vraag al, toont mijn oudergeworden wijsheid aan :-), Ar?
Euhmm.... geniet van het nu?

Zou het godverdomme al die tijd zo simpel zijn geweest?
Gewoon: geniet van het nu?

Hadden ze al die tijd gelijk.....?

Kut....

Another time it might have been so different
oh if only we could do it all again
but now it's just another fading memory
out of focus, though the outline still remains

Far away, away, fading distant lights
leaving us all behind, lost in a changing world
and you know that these are the days of our lives
remember

Like the story that we wish was never ending
We know sometime we must reach the final page
still we carry on just pretending
that there'll always be one more day to go

Far away, away, fading distant lights
leaving us all behind, lost in a changing world
and you know that these are the days of our lives
so remember...

Another chance hello, another goodbye
and so many things we'll never see again
days of life that seemed so unimportant
they seem to matter but to count much later on

Far away, away, fading distant lights
leaving us all behind, lost in a changing world
and you know that these are the days of our lives
remember

Grrrr

Soms zijn er mensen die tegen mij zeggen dat ze denken dat ik perfectionistisch ben.

Ze zeggen dat dan meestal op een toon, die doet klinken of het iets is waar je medelijden mee zou moeten hebben. Ar...je bent perfectionistisch he....alsof die persoon net zo goed had kunnen zeggen: Ar...je hebt een ernstige leverziekte he...?

Maargoed. Niet alleen denk ik dat perfectionisme juist een postitief iets is, maar tevens denk ik helemaal niet eens dat ik een perfectionist ben!
Ik wil alleen graag -nee, ik verlang het- dat mensen hun werk naar behoren doen. Dat is geen perfectionisme, dat is adequationisme!

Natuurlijk: waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Realisme is ook een deugd, en je kan en mag niet verwachten dat iedereen alles altijd foutloos doet. Zoals een perfectionist dat zou verwachten dus. Maar ik vind wel dat als je -om maar eens iets te noemen- maandelijks zorg draagt voor een correcte uitbetaling van je personeel, dat die bedragen gewoon moeten kloppen. Niet 'ongeveer' of 'afgerond', maar tot op de cent. Daar is niets irreeëls aan.

Echter, bij het bedrijf waar ik werk, schijnt dat iets te zijn waar je slechts op ken hopen, en niets meer.
Al sinds de eerste maand van dit jaar worden er elke maand fouten gemaakt. De ene keer krijg ik mijn consignatievergoeding (on-call geld) voor de helft uitbetaald, dan krijg ik mijn kilometervergoeding niet of te laat, en vorige maand heeft het mij maarliefst vijf telefoontjes en minstens zoveel e-mails gekost om de mensen van Human Resources eindelijk te overtuigen dat ik echt te weinig geld had ontvangen. Niet een paar tientjes, nee, uiteindelijk bleek het om ruim tweehonderd Euro in mijn nadeel te gaan.

Ieder ander had al dagen eerder opgegeven, en ik moet zeggen: ik was er erg dichtbij. Boekhouden is iets wat zo abstract is als magie voor mij, maar ik nam simpelweg geen genoegen met de gegeven uitleg. Niet omdat mijn berekening anders uitwees (ik zou niet weten hoe ik mijn netto maandsalaris moet uitrekenen), maar omdat ik in ieder geval wist dat de logica van de heer in Groningen kant noch wal raakte. De aanhouder won ook dit keer.

Is dat perfectionisme?

Vandaag kreeg opende ik de post op mijn werk, en daar zat mijn kilometervergoedings-formulier over afgelopen maand terug. Retour gestuurd vanuit Groningen, met een begeleidend formulier erbij, waaruit bleek dat ik "enkele reis woon-werk" verkeerd had ingevuld. Er stond een zes, en dat was met rode pen doorgestreept. In de plaats van de zes stond een drie. "Graag opnieuw indienen" stond eronder.

Ik zuchtte diep, nam een cappuccino en belde mijn goede vrienden in Groningen.

-Goedemogen, u spreekt met Arrrrjen uit Amsterdam. Even een kort vraagje. Klinkt misschien gek, zo op de vroege ochtend, maar misschien kunt u mij helpen. Is er in de afgelopen vier weken misschien een aardverschuiving geweest in dit deel van Nederland? Heb ik een tectonische deviatie gemist, wellicht?
-Pardon?
-Nou, kijk, het volgende. Volgens jullie woon ik ineens drie kilometer dichterbij mijn werk, en ik ben niet verhuisd, dus misschien is er iets anders gebeurd?

Na enig aandringen keek mijn vriend in Het Systeem, om te kijken wat ik fout deed. Want bij HR in Groningen gaat alles namelijk per definitie goed. Daar heb je die perfectionist uit Amsterdam weer aan de lijn. Help me.

-Ja, klopt, ik heb mei zelf gecorrigeerd, evenals de maanden februari, maart en april van dit jaar. Vandaar.
-Inderdaad vandaar. Vandaar dat ik over de vorige maanden geld tekort kwam, weet je nog? Maar vertel eens. Op basis waarvan denk jij dat ik ineens korter moet reizen?
-Nou, ik zie dat je verhuisd bent in februari van dit jaar.
-Oh ja joh? Gaaf! Waarheen dan precies?
-Evennnnn kijkennnn....tik tik tik.. ja hier staat het. Eerst woonde je in de M.B. straat te Amsterdam, en je bent gemuteerd naar...tik tik tik... ja.. de M.B. straat te Amsterd...heeej, dat is raar....
-Ja.
-Je bent niet verhuisd?
-Nope.
-Ook niet in 2005?
-Nope.
-Is er iets anders veranderd de laatste jaren in je woon-werk situatie?
-You tell me, jij werkt op HR, ik niet. Maar ik kan je vast verklappen dat ik sinds 1999 in de M.B. straat woon, en ik sinds april 2000 hier werk, toen jij denk ik nog op school zat.
-Ja, ik zie het al, in Het Systeem staat dat je drie kilometer van de G. weg woont, waar je werkt, dus vandaar.
-Apart. Het is namelijk zes kilometer. Always has been. Al zeven jaar.
-Ja, maar ik moet mij strikt houden aan....
-Ho. Even één ding duidelijk, voor we verder gaan. Wat er in welk systeem staat, vind ik echt niet relevant. De realiteit, dat is waarin ik leef, is dat ik, luister goed, zes kilometer van mijn werk woon. Dat rijd ik elke dag heen en terug. Twaalf kilometer per dag. Zes heen. Zes terug. In het echt. Dat is dus wat jullie mij moeten vergoeden. Punt. Systeem of geen systeem. En ik wil dat je alle maanden van het afgelopen jaar gaat herberekenen, dat ga ik ook doen, en dat je me elke cent die het van elkaar verschilt, komende maand gaat betalen. Het is namelijk mijn geld. Ik word er een beetje moe van dat ik letterlijk iedere maand met jullie moet bellen om correcties te laten aanbrengen op mijn salaris. Wat ik overigens ook frappant vind, is dat fouten altijd in ons nadeel worden gemaakt.
Dus hier is mijn plan: we hangen nu op, jij gaat het uitzoeken, en je belt me vandaag nog teurg om te zeggen dat ik gelijk heb, en volgende maand krijg ik het verschil erbij.

Een uur later belde de jongen mij op.
Komende maand krijg ik er een smak geld bij.
Dank u.
Is dat teveel gevraagd?

Moe van.
Heel erg moe van.

Waar ik werk?
Bij een Turkse slagerij wellicht? Een eenmanszaak in groente en fruit? Een startende ondernemer die het ook allemaal nog niet snapt?
Neuh. Ik werk bij een hele, hele, hele grote telecomtoko die vorig jaar nog is verkocht voor een kleine tweeëneenhalf miljard Euro. Jawel. Eind dit jaar zijn wij de allergrootste internetprovider van Nederland. Er werken een paar duizend mensen, verspreid over tientallen lokaties.

Is het perfectionistisch dat ik ergens stiekem verlang dat ik gewoon een kloppend bedrag op mijn girorekening krijg gestort?

Nee toch?

IJs eten met Stuntman Jack

Als je met de auto naar het weeshuis rijdt, en je adopteert daar een kindje... moet je dan tijdens het wegrijden met je nieuwe kindje, al toeterend en zwaaiend naar de achtergebleven kindjes, een weesgegroetje zeggen?

Als je aan je Verkade-chocoladereep loopt te knabbelen op een zebrapad, en je laat hem op de grond vallen... op zich al erg genoeg... en er gaat dan iemand met zijn lompe voeten bovenop je choco staan, kun je dan zeggen "Hé daar, je staat op de valreep" ?

En als die persoon dat ziet, dat hij op dat zebrapad op jouw valreep staat... kan je dan niet eigenlijk ook zeggen dat die lompe gast op zijn strepen staat?
Nee, dat kan natuurlijk alleen maar als dat iemand is die voor de kost straatbelijningen aanlegt. En de kans dat zo iemand precies met zijn lompe poten op een net gevallen reep chocola staat, is statistisch nihil.

Never mind.

Afgelopen zaterdag was ik met Jason naar Death Proof geweest.
Fuck. Heerlijke film. Heel erg Tarantino weer. Bizarre en soms langdradige dialogen over eigenlijk niets, afgewisseld met scenes van extreem geweld. En hele grappige details zoals je van Quentin kan verwachten. Vanaf de eerste scène weet je zeker dat het verhaal zich afspeelt ergens halverwege de jaren '70: de auto's, de kleding, de haardracht, de muziek, de kleuren, alles wijst tot in het kleinste detail op die periode. Prachtig gedaan. Tot op een bepaald moment, ergens 30 minuten in het verhaal, een van de hoofdrolspeelsters haar cellphone pakt en een smsje stuurt naar haar lover. Heel bizar. Of dat er een referentie wordt gemaakt naar de hamburgertent "Big Kahuna Burger", een naam uit Pulp Fiction. Het allerleukste grapje vond ik zelf dat in het tweede deel van de film, er een andere cellphone overging, met als ringtone het melodietje van Kill Bill. Echt heel gaaf, kortom.

Minder gaaf was dat Jay en ik het aan de stok kregen met de twee meest opgefokte negerinnen die ik in jaren ben tegengekomen. Al tijdens de trailers zaten ze keihard te praten metelkaar, en in hun telefoons. De zaal was voor maar een kwart gevuld, dus iedereen zat dicht opelkaargepakt gezellig op de achterste paar rijen. De twee negerinnen op de allerachterste, en iedereen had duidelijk merkbaar last van ze.

Toen de film al een tijdje bezig was en hun lawaai niet minder werd, vroeg Jay in zijn beste Nederlands: "Kunnen jullie alsjeblieft je mond houden!!"
Kennelijk was zijn vette Engelse accent (Australisch eigenlijk) reden voor de twee om hem totaal niet serieus te nemen, ondanks zijn 1.90 meter lengte, kale kop, piercings en tattoos. Hij voelde zich -ik ken hem- overduidelijk gefrustreerd toen de twee in mitrailleurtempo allerlei scheldwoorden naar zijn kop smeten. Zo goed is zijn Nederlands nou ook weer niet. Deels uit medelijden, deels uit woede, zei ik de twee meiden dat hij evengoed gelijk had, en of ze hun gezamenlijke smoelen per direct wilden houden.

Je kent me: binnen no time was het een ordinaire scheldpartij. De bijdehandste van het stel zei "kom hem dichtdoen dan, kom hem dichtdoen dan", over haar smoel. Ik zei dat ik uit een ouderwets pricipe geen vrouwen sla, nooit, en dat dat hun geluk was. Affijn, tjoerie hier, pang pang daar, waarop ik iets zei over haar moeder en kanker en de dierentuin, en ik vroeg ze waarom ze toch zo hun best deden om koste wat kost alle vooroordelen die er bestaan over Surinamers hier ter plekke te gaan bevestigen.
Wederom zei die ene dat ik haar bek maar moest komen dichtdoen als ik er last van had. Ik stond op, liep haar richting op en zag heel even doodsangst in haar ogen. (ik ben heel lief schijnt het, maar het schijnt net zo goed dat als ik eenmaal echt geïrriteerd of kwaad ben, ik dan een haast psychopatische blik in mijn ogen krijg die beton doet krimpen). Ik liep echter niet naar haar (ik sla godverdomme geen vrouwen), maar naar de bewakingsmensen. Ik legde hen heel kort uit dat iedereen last had van twee super-asociale dames achterin en dat als het twee heren waren geweest, ik hun hulp zeker niet nodig had gehad. Kort verhaal lang: ze hielden hun smoel nadat ze mee naar buiten waren genomen.

Onderweg naar IJmuiden konden we redelijk gniffelen om het akkefietje, en bij Jay's huis aangekomen aten we met zijn allen ijs met slagroom. De negerin met de grote bek moest het hardst lachen van allemaal, de bewaker stikte haast in een stukje chocola, en toen Kurt Russell een keiharde scheet liet, kwam de aftiteling in beeld.

Daarna reed ik naar huis en viel in een diepe, diepe slaap.

Mijn god.

pas op wat je doet, en je weet wat ik bedoel als ik je hier aanspreek!!!!

Dat is de volledige inhoud van een bericht wat ik op mijn Hyves-pagina kreeg vandaag.
De afzender is ene Marc Ganzeman, klaarblijkelijk de vriend van mijn ex-vriendin.
Nu is het zo dat het enige -noodgedwongen- contact wat ik met haar nog heb, het maandelijks mailen van haar telefoonrekening is, omdat haar abonnement op mijn naam staat. Dat is alles.

Later legde de lelijke kaalkop met de paranoide schizofrenie aan me uit dat "hij wist dat ik op haar Hyves-pagina probeerde in te breken".
Wat?
Inbreken op haar Hyves-pagina? Niet alleen zou ik niet weten waarom (echt niet! wat voegt dat toe? dat ik ehh..wat...? wat zou ik kunnen? waarom zou ik willen wat er dan mogelijk zou kunnen zijn? wat de hel??), maar ik zou godverdegodverdomme niet eens weten hoe!!!

Ik denk echt dat sommige mensen mijn skillzzzz iets te hoog inschatten. En mijn gekte trouwens ook. Mijn hemel, wat een eikel.

Maar het verontrustende is, dat ik denk dat mijn ex zelf dus ook denkt dat ik haar lastig val of stalk of whatever. Mijn god. Anderhalf jaar samengewoond met iemand, en dan blijkt ze je zo slecht te kennen. Het voelt haast of ik word beticht van aanranding of zo! Echt waar, het gevoel is vrij dubbel: de kankermongool Ganzeman met zijn lelijke inteeltsmoel mag ter plekke sterven met zijn beschuldigingen, dat is duidelijk. Maar Tiesje, mijn ex, die ik toch altijd redelijk hoog had staan in mijn Boek van Lieve Mensen is de weg kwijt lijkt het...... daar baal ik van. Hoe kan zij of all people mij aanzien voor zo iemand? Zij?????

Bah.
Bah.
Bah.

Sure, ik kan een klootzak zijn. Een Klootzak en een Asshole met hoofdletters.
Maar dan wel met open vizier en recht in je godverdomde smoel. Nooit achter je rug of op stiekeme wijze. Zoals de fucking waard is, vertrouwt ze haar godverdomde gasten. Ik haat het met elke vezel in mijn wezen als mensen me zo totaal verkeerd inschatten. Niet mensen op straat of in de tram of op het werk; die mensen kunnen me gestolen worden. Maar iemand met wie ik godverdomde lief en leed heb gedeeld en voor wie ik 24/7 klaar stond om haar te helpen? Zo iemand? Pffff...... fuck off met je stank voor dank, en denk niet dat ik ooit nog een halve seconde zal stilstaan bij ons verleden of koesteren wat we hadden. Je brommer staat vanavond bij het grof vuil (wie wil er een scooter? vannacht op te halen aan de xstraat ter hoogte van de dijk) en je oude boeken en shit gaan de container in. Plaatsmaken voor niets. Fuck off.

Marc, watch your moves, want ik heb niet het idee dat jij het beste is wat Ties is overkomen de laatste tijd. Alleen daarom al is het beter als je me niet leert kennen.
Watch your moves, dat is alles wat ik je zeg, Marc.

Lul.

If you choose not to decide...

There are those who think that life has nothing left to chance,
A host of holy horrors to direct our aimless dance.

A planet of playthings,
We dance on the strings
Of powers we cannot perceive
"The stars aren't aligned,
Or the gods are malign..."
Blame is better to give than receive.

You can choose a ready guide in some celestial voice.
If you choose not to decide, you still have made a choice.
You can choose from phantom fears and kindness that can kill;
I will choose a path that's clear,

I will choose free will.

Ik hou niet van je

Bokito.

Iedereen kent ondertussen de naam van onze zilvergerugde vriend uit Blijdorp.
Ik heb er een dubbel gevoel over. Da's niet zo raar, want er is een gezegde dat gaat als volgt: twee joden, drie meningen.

Tuurlijk, dat stomme wijf had hem niet moeten pesten en uitdagen en dat soort shit. Het rund verklaarde zelfs nadat ze gebeten was, nog aan de pers dat ze zo goed contact met hem had en dat als zij naar hem lachte, hij zelfs terug lachte

Mijn god.
Heeft dat mens Gorilla's in the mist nooit gezien of zo?
Apen lachen niet. Punt.
Als het lijkt of een aap -of een ander dier for that matter- naar je lacht, dan kan je beter maken dat je de fuck wegkomt. Een aap die 'lacht' is namelijk een aap die boos is. Voor een chimpansee zou je al in je broek moeten schijten, die zijn iets van twintig keer sterker dan mensen. Maar een godverdomde zilverrug? Man, die eten chimpansees voor hun ontbijt!
Mijn god. Hoe stompzinnig kun je zijn?

Then again, dat beest was in Duitsland al twee keer eerder uitgebroken, zo bleek al snel. Op zich knap om vanachter Duitse tralies te ontsnappen; mijn voorvaderen waren minder gelukkig op dat gebied, maar dit terzijde.
Wat mij dan meer verbaast, is dat dat beest nooit is veroordeeld hiervoor!
Ik bedoel, kom op! Stel een voorbeeld voor alle andere dieren in Blijdorp en Artis en Arnhem en Emmen en weet ik veel waar! Weer dat slappe Hollandse gedrag, het aanpakken met de fluwelen handschoen. Zelfs in de zaak-Bokito wordt alles weer aan zijn jeugd geweten: hij zou niet op de juiste manier zijn opgevoed, maar door mensen, en ja... da's vragen om problemen. Ze zouden dat beest voor straf moeten opsluiten achter dik glas en tralies!

Flikker op met je kutaap. Ik zag gister nog een kort filmpje wat een bezoeker had gemaakt. Je zag die gorilla kwaad allerlei trappetjes opklimmen, en toen hij bovenaan het platform stond, gooide hij allemaal houten tonnen naar beneden als een soort barricades. De mensen zaten met hun handen in het haar, totdat er een klein Italiaans mannetje met een rode overall en een blauwe blouse aangezet kwam, en met hem wist af te rekenen.
Het was allemaal erg spannend.


Waarom heet Donkey Kong eigenlijk Donkey Kong? Waar is die ezel dan? Waarom geen Monkey Kong? Al vijfentwintig jaar denk ik dat een of andere kutjapanner een spelfout heeft gemaakt, en het zo gelaten heeft. Ik heb trek in pizza. Ik ga Mario bellen. Mario Bros heet hij. Hij heeft botkanker, vandaar.

When you go
Would you have the guts to say
"I don't love you
Like I loved you
Yesterday"

Arie! Arieeeeeee!!!!!

Weten jullie nog dat een jaar of anderhalf geleden die hele toestand met die dominomus aan de gang was? Dat ligt alweer ver in ons geheugen, maar ik zag zojuist dat er nog steeds mensen zijn die reageren op mijn blog wat ik destijds daarover heb geschreven.

Joop, dank je wel voor het herinneren dat Arie den Hertog een klootzak is. Mijn god, ik was het alweer helemaal vergeten, maar goed dat je me nog even helpt herinneren, kerel. Arie den Hertog dus, dat was de naam van de meneer die de mus heeft doodgeschoten omdat hij een paar dominosteentjes heeft omgestoten. Arie den Hertog.

Terug naar Joop en zijn commentaar. Wat schrijft hij zoal? "Als je nou zo veel tijd aan een dood musje besteed ben je gewoon zielig."
Aha.
Nederlandse taal was kennelijk niet je beste vak, Joop. Maar ik begrijp niet zo goed waar je heen wil met die zin. Dus jij vindt het raar en zielig als iemand "zoveel" tijd besteedt (let je even op de juiste schrijfwijze van de derde persoon enkelvoud, Joop, dan zet je jezelf niet zo voor lul, de volgende keer dat je komt huilen) aan een mus? Is het niet je stinkneef Arie geweest die er veel meer tijd in heeft gestoken? Die is helemaal van Lelystad naar Leeuwarden gereden, heeft de mus naar de hemel geholpen, en is weer helemaal teruggereden naar Lelystad , naar de Schoepenweg 24 waar hij werkt. Hoeveel tijd denk je dat daarin heeft gezeten, mijn vriend?

Verder zegt hij nog "maak je anders even boos over dingen als Irak ofzo? doe wat nuttigs? Hoeveel dieren worden er wel niet vermoord in Afrika en Azië? Zoals olifanten, tijgers e.d.?".

Eeeuuhhmmm.... wat? Boosmaken over Irak? Waarom? De Amerikanen maken daar duizenden arabieren dood. Waar zou ik me boos over moeten maken, precies? Wat is daar niet goed aan? Ik snap je even niet.
En hoeveel dieren worden er doodgemaakt in Afrika en Azië? Geen idee. Hoeveel dan? Olifanten en tijgers interesseren me echt geen ene reet. Oprotten met die beesten, ze stinken. Olifanten breken 's nachts in je slaapkamer in en komen dan je dromen stelen met hun grote slurven, wist je dat nog niet?

En tijgers zijn aanstellers. Punt. Hun naam lijkt veel te veel op reigers, maar ze doen er zelf geen ene moer aan om er fysiek ook maar bij in de buurt te komen. Ooit een tijger in de bomen zien zitten bij het Tropenmuseum? Of een tijger naast een sportvisser zien zitten wachten? Nou dan, flikker toch op met je tijgergezeik, man!

Tot slot komt vriend Joop met nog een erg nuttig tijdverdrijf: hij adviseert mij aan mijn penis te gaan likken. Het kutte is, dat ik dat niet kan. Echt, je weet niet half hoe ik daarvan baal, Joop. Maar wat dacht je ervan als jij eens hier kwam en eens lekker mijn reet kwam likken?

Overigens woont joop in de omgeving van Blaricum, en is hij helemaal geen neef van Arie den Hertog, zoals hij zelf zegt. Hij is namelijk via Google op mijn site gekomen, gezocht op "Ary den Hertog". Mijn god, Joop, wat ben je makkelijk op te sporen. Zal ik morgen je adres en telefoonnummer posten, of kom je eerst nog mijn reet likken?

Goede Vrijdag

Sjesus Christus wat een stel idioten lopen er toch in dit land.
Niet dat ik vandaag nou iets bijzonders heb meegemaakt of zo, het is gewoon een kreet die je eigenlijk elke dag wel vol hernieuwde verbazing kan uitgillen.

Toen Tom-Tom, Ingo en ik uit het raam van ons kantoor keken, zagen we een soort werk-trein-achtig-ding staan van 6 wagons of zo, allemaal geel en met ingewikkelde constructies erop. Het leek zo uit de Technisch Lego-folder te komen, echt te ingewikkeld en erg overdreven allemaal. Ik opperde al dat het wellicht een mobiel espresso-apparaat was of een landbouwvoertuig (alleen even rails in je weiland aan laten leggen en klaar!). Ergens in het midden stond, tussen de overige Duitse waarschuwingsborden, in grote zwarte letters "Deutsche Plasser".

Tsja. Moet je dan echt nog iets over een Duitse helm gaan mompelen? Nee toch.

Dat was mijn werkdag.
Op de terugweg nog even bij de (Kokhals. Klootjesvolk. Ik wil naar huis)Kruidvat (of is het godverdomme Kruitvat?)geweest voor Red Bull en nicotineshit en lenzenshit en afvalshit en kattenshit, alwaar een stel allochtonen (je mag geen kutbuitenlanders zeggen, schijnt het) gewoon achter de toonbank aan flesjes parfum liep te ruiken. Heel normaal. Toen een kassamedewerkster ze wees op hun bijzondere gedrag (He halloooooo!!! Je MAG niet achter de toonbank!!!!) wees, reageerden ze nog verontwaardigd ook. Ik had zin om hun hersens in te slaan met een blikje kattenvoer maar ik kon me beheersen door een plots opkomende vlaag van medemenselijkheid. Of was het gewoon luiheid?

Toen ik terug was bij mijn bolide, stond er een huisvrouw in een klein zakjapannertje op de parkeerplek achter mijn auto, en ze vroeg of ik wegging. Waar lijkt het op, stom wicht? Dacht ik. Ik antwoordde bevestigend en ze vroeg of zij dan op mijn plekje mocht staan. Ik snapte haar niet. Mijn plekje? En waarom zou je daar niet mogen staan dan? En waarom sta je niet goed waar je nu staat? Echt waar, ik snapte er geen reet van. Ik drukte de tape van mijn nood-achterruit nog maar eens stevig aan, stapte in en reed weg, nog net een Turkse moeder met een kinderwagen ontwijkend. Tuurlijk, douw je buggy met je kindje maar voor je uit als je blind oversteekt, wat kan het je schelen? Een nieuwe is zo weer aanelkaargeneukt. Stom wijf. Overigens gebeurde dit (of gebeurde, eigenlijk gebeurde er al met al helemaal niets) niet ver van de plek waar ik in 1989 op mijn brommer ooit een Turkse vrouw blijvend invalide reed, doordat dat mokkel het nodig vond om zich plotseling, zonder op of om te kijken voor mijn brommer te gooien. Heel mijn voorvork naar de filistijnen, en benzine en olie liep uit alle hoeken en gaten van mijn racemonster. Een dik jaar later moest ik me voor de rechter verantwoorden, net op de dag dat ik mijn geschiedenisexamen had. In een vale 501, All-Stars en een t-shirt van The Cult's Sonic Temple album maakte ik vervolgens ruzie met de Officier van Justitie, de advocaat van mevrouw Olgun, mevrouw Olgun en haar vier zoons, en tenslotte de rechter zelf. Ik had nog precies een uur om naar school te gaan (gelukkig ook in Amsterdam-Zuid, om de hoek bij de Beethovenstraat) en mijn examen af te raffelen. Een acht komma vier. Steek die maar in je reet, kloterechtertje met je lelijke toupet en je rare schoenen.

Maar vandaag, achttien jaar later, miste ik dus op een haar na een ver familielid van die mevrouw. De Officier zou trots op me zijn geweest, ook ik word ouder en wijzer.

Aangekomen bij mijn appartement (flat klinkt zo retro en goedkoop. Ik heb me voorgenomen om die laatste maanden dat ik nog in de ghetto woon, het consequent over appartement te hebben in plaats van flat, teneinde nog enig cachet te geven aan mijn leefsituatie. Ik wil dood.), althans de laatste kruizing die ik passeer, zag ik twee (het is echt toeval, ik zweer het) Marokkanen op elk een fiets van rechts komen. Weliswaar reed ik op een voorrangsweg en braken ze bijkans hun banden op de hagelwitte haaientanden die voor hun bestemd waren, de ene wilde per sé laten zien dat hij de domste was van de twee en reed -na een aarzeling die hem eerst bijna volledig tot stilstand deed komen, waarna hij zich bedacht en alsnog staande op zijn trappers uit alle macht probeerde tijdig voor mijn bumper te komen om zodoende alsnog het hiernamaals eerder dan de bedoeling te mogen bezoeken- met zijn achterlijke smoel door, ik zag hem bijna denken "Die kasjkop sjtopt toch wel".

Niet dus. Dat wil zeggen, wel dus, maar pas nadat ik hem de weg had geblokkeerd en ik zag dat hij zijn Wibra-jeans volscheet met donkerbruine angstschijt. Door het open raam verklapte ik hem dat zijn moeder een hoer is, zijn vader varkentjes neukt en dat Allah een kinderlokker is en ik parkeerde achter mijn flat netjes in.
Ik drukte mijn achterruit nog maar eens stevig aan en nam de lift naar boven. Afvallen is allemaal leuk en aardig, maar als de lift voor mijn smoel staat, dan stap ik er in. Boven aangekomen viel, dankzij mijn aangeboren gevoel voor detail en speurzin, een aantal zaken vrijwel direkt op, zoals daar zijn een omgevallen plant, mijn dekbed in de woonkamer, twee opgedroogde plakken kattenkots op mijn Trendhopper-bankstel en een halve kilo potaarde in de gang.

Ik gaf drie tijgers eten: ieder een half blik met antilope, zebra en hele stukken gnoe, ruimde de bende op en begon te typen.
Waar zou ik het vandaag eens over gaan hebben? Welja, over het stel idioten in dit land, met name op de weg en in de winkel. En aldus volhardend was er al rap wederom een spannend avontuur ten einde gekomen en op het einde aten we met zijn allen Brusselse wafels met veel slagroom en we moesten allemaal heel erg lachen, die ene Marokkaanse jongen met zijn vieze onderbroek het hardst van allemaal.

Ik hou van jullie.

Neem me, neem me mee....

Tot jij en ik de eerste zijn.

Wat me laatst al opviel, en nu ook weer, is dat ik de laatste maanden eigenlijk heel erg weinig (zeg maar gerust "niets". Nee zeg dan. Zeg het, godverdomme!)over mijn eigen gevoel opschrijf. Ik bedoel dan eigenlijk zoals ik dat bijvoorbeeld vorige zomer zo vaak deed, over de Padvindster en zo.

Betekent dat, dat ik op dat gebied weinig te zeiken heb?
Welnee! Integendeel. Mijn kop wordt van hot naar her geslingerd en weer terug en dan nog een rondje van de zaak en nog één om het af te leren.
Ik bedoel, qua emoties en dat soort shit, weet ik ook in 2007 van wanten. Het lijkt godverdomme trouwens of het alleen maar erger wordt ook, weet je dat?

Vroeger he, toen ik nog een knappe en slanke puber was en ik alle meisjes kon krijgen die ik wilde, dacht ik altijd dat het Later makkelijker zou worden. Paar keer je hart gebroken en je bent er aan gewend, zeg maar. Als je drie of vier keer iemand anders haar hart hebt gebroken, ben je er immuun voor, zoals een soldaat uit de Eerste Wereldoorlog zijn eerste dode nooit meer vergeet, maar vanaf nummer tien praktisch emotieloos doorloopt. Welkom in mijn loopgraaf. Mijn voeten zijn zeiknat, er knagen ratten aan de lijken die naast me liggen en ik blijf schieten op de vijand.

Goed, die lijken staan natuurlijk symbool voor al diegenen die ik zelf heb weggeduwd, die natte voeten zijn nat door mijn eigen tranen en de vijand is niemand anders dan ikzelf, dat mag duidelijk zijn qua literair gelul, maar toch heet ik jullie allen van harte welkom. Pak een karabijn en doe of je thuis bent.
Sjeah right, alsof je thuis ook een Wereldoorlog hebt. Dat zou wel bizar zijn, als je er over nadenkt. Dat je thuis gewoon de Derde Wereldoorlog uitvecht, zonder dat de rest van de wereld daar erg in heeft. Zou ook best zonde zijn van alle moeite, waar worden de helden geëerd en wie herdenkt de gevallenen later? Je buren soms? Laat me godverdomme niet lachen. Mijn buren vechten hun eigen wereldoorlogen uit met de spoken uit hun eigen gedachten en de angsten uit hun eigen jeugd. Wat een gelul.
Voor die mensen die denken dat ik iets bedoel met bovenstaande vergelijkingen, kan ik alvast verklappen dat gelul is; ik houd ervan om dramatisch-literrair uit de hoek te komen, zodat andere -dus dommere- mensen denken dat ik er iets anders mee bedoel dan ik zeg, maar die mensen zijn niet voor niets dommer dan ik en dus verklap ik langs deze weg voor eens en voor altijd: Als ik iets anders zou bedoelen dan ik zeg, dan had ik het wel anders gezegd.

Dat gelul van tussen de regels doorlezen en andere bullshit moet maar eens ten einde komen deze zomer. Ik bedoel, wat bedoel ik ook al weer? Ik bedoel, welja, dat ik het ook niet weet.

Daar ga je weer, het moest niet mogen. Gewoon van voor af aan.

Vier Weken van Van Dik Hout is een rockplaat die je niet mag onderschatten. Daarvoor en daarna hebben ze nooit meer geklonken als toen, in 1995, toen ook hun toekomst nog aan hun voeten lag. Wat een gelul weer. Het is gewoon een lekkere plaat. Ik wil naar bed met die plaat. De liefde bedrijven met Van Dik Hout en aan ze vragen of ze mijn held willen zijn vanavond, vannacht. Nee dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Lijkt me geen reet aan. Ten eerste veel te druk, ten tweede het verkeerde geslacht. Ik val zelf meer op mensen met twee bolletjes van voren en een gleuf van onderen. Twee bolletjes, één aardbei en één citroen. Hoorntje heb ik zelf. Slecht.

Ik weet godverdomme niets zinnigs te schrijven, valt het op?
Aldus en zodoende brei ik er een einde aan. Maar niet voordat ik heb geconstateerd dat het bijwoord "aldus" ook in meervoud beschikbaar is, en dan wordt het Aldi. Van de supermarkt. Aldussen. Met je neus ertussen.

Gaan we nou eindelijk eens een keer kussen?

Welkom thuis

Alle Marokkanen mogen dood.

Ar, lekker genuanceerd weer...alle Marokkanen, zeg je?
Ja, alle.
Maar je kent toch ook aardige, grappige en zelfs lieve Marokkanen? Hier, lul, dat ene mooie en lieve meisje uit het Noorden waar je mee gedate hebt, die is zo lief! En die twee, nee drie collega's van je, daar kan je het toch heel goed mee vinden zelfs? Praatje maken, beetje lachen en geinen, vroeger nog wel eens een peukie met ze paffen en lekker slap lullen, buiten. Mogen die dan ook dood???

Ja, die mogen ook dood.

Ik ben het namelijk een beetje zat om godverdomme altijd maar weer dat onderscheid te moeten maken, steeds maar te moeten nuanceren en steeds maar weer kaf en koren van elkaar gescheiden te moeten houden.
Laten ze dat zelf maar eens doen; duidelijk maken waar de grens tussen goed en slecht ligt. Waar waren de buurtvaders? Waar is de gesubsidieerde hulpverlening voor mij? Waar is de SP als je ze nodig hebt? Flikker toch op.

Voor de derde keer in een jaar tijd is er ingebroken in mijn auto. Dat wil zeggen: voor de derde keer in een auto die ik rijd. Niet alle keren was ik ook de daadwerkelijke eigenaar, maar voor de derde keer zat ik op bureau Allebéplein mijn gal te spuien tegen een éénstreper, en voor de derde keer zat ik koffie te drinken bij Carglass op de Deccaweg in Sloterdijk. En voor de derde keer zal ik over twee weken een brief in de bus krijgen dat het onderzoek is stopgezet wegens te weinig aanwijzingen die kunnen leiden naar de verdachten.

Het gebeurde vanmiddag, op klaarlichte dag in een straat waar mensen op hun balkon stonden en waar schilders aan het werk waren. Op enkele meters afstand. Mijn alarm ging meteen af; ik rende naar buiten en zag twee Marokkanen wegrennen met lege handen. Niemand deed iets, niemand riep iets, en ik was te laat beneden om hun hersens in te slaan met een honkbalknuppel.

De snotneus die mijn aangifte even later opnam zei tegen me: "Sja, meneer, je kunt het toch niet voorkomen hè...". Ik merkte op dat ik dat nog zo net niet wist, en dat ik dat bovendien een weinig constructieve houding vond voor een diender. Zo jong nog, slechts één streep op zijn mouw en dus nog in opleiding en dan al zo cynisch als de koning van Siam. Ach, neem het hem eens kwalijk, de arme ziel. De politie heeft hier in West al jaren geen ene reet meer te vertellen. Je zag hem haast denken: "even snel mijn opleiding afraffelen en dan snel verhuizen naar een korps in Twente of in Zeeland." Neem het hem godverdomme kwalijk, de klootzak.

Een overbuurman, een van de studenten die ik vaak heb vervloekt zag alles gebeuren en belde gelijk de politie. Ik sprak hem later, toen ik in mijn auto stapte om mijn ruit te laten vervangen, rende hij zijn huis uit om mij hiervan op de hoogte te stellen. Wat een aardige jongen was dat. Hij belde dus de politie en vertelde hun wat er net was gebeurd en hij had een signalement en een looprichting en was bereid een en ander te verklaren teneinde de opsporing te vergemakkelijken en in dezelfde klap te voldoen aan zijn verantwoordelijkheidsgevoel (voor de twintigers onder ons: dat is iets van vroeger, waar je opa of oma je wellicht nog iets over kan vertellen.) De dienstdoende telefoonlul van de gendarmerie vertelde hem dat dat toch geen zin had en dat hij het maar moest laten gaan.

So much voor godverdommese maatschappelijke betrokkenheid. Er wordt ingebroken in een auto, de daders lopen nog in de straat, je kan ze beschrijven en zelfs aanwijzen, maar de politie vindt het niet nodig om te komen. Zoek het maar uit.

Ik haat Marokkanen. Niet alle, maar de meeste. Niet omdat ik een racist ben, geenszins. Racisme is de leer die uitgaat van het minderwaardig zijn van bepaalde rassen aan andere rassen, waarbij meestal het Westerse ras beter zou zijn dan andere. Dat is onzin.
Sterker: ik vind dat een van de meest debiele en achterlijke vormen van in de maatschappij staan die je kan bedenken. Racisten zijn hele erge domme mensen.
Nog nooit heb ik iemand be- of veroordeeld om zijn of haar uiterlijk, ethnische afkomst of religie. Ik meen het. Ik bedoordeel mensen om hun daden en om waar ze voor staan.
Daarom haat ik de meeste Marokkanen.

Wat staat er ook alweer in de Koran over diefstal?

Taxi! Godver!

Het vorige blog stond al een paar dagen klaar op gepubliceerd te worden, vandaar vandaag een dubbele aflevering, omdat jullie allemaal zo lief zijn geweest.
Lief is sowieso hoe ik me de laatste tijd voel. Of lief, lief, meer lieffig, als ode aan het kikkermeisje. Alleen zij weet wie ze is.

Uiteraard gaat die lieffigheid gepaard met minstens enkele woede-uitbarstingen per week, ik ben tenslotte wel Arrrrjen "kort lontje" van de Petteflet.
Eigenlijk ben ik dan misschien wel op mijn allergrappigst, bedacht ik me vandaag. Ik reed terug van enkele boodschappenlocaties, ook wel "winkel" genoemd in de volksmond, en in het parkeerstraatje achter mijn flat (note to self: noem het appartementencomplex en het klinkt alweer een stuk interessanter) stond een of andere lamzak met zijn Mercedestaxi midden op de weg geparkeerd bij zijn garagebox. Dat doet die lul vaker; dan is hij met zijn penis-verlengstuk bezig, maar dat moet dan zo asociaal mogelijk gebeuren uiteraard. Waarom rijd je anders Mercedes tenslotte? Geef mij maar een BMW, zeg ik. Kuch. Terzake. Ik kon zilveren haaitje er ternauwernood langspersen, en met een keer of zes in- en terugdraaien wist ik haar in het enige overgebleven parkeervak te moffelen, met dank aan Aso en zijn taxi. Hij stond daar overigens naast zijn auto te lullen met een -overduidelijk- andere taxichauffeur. Nou heb ik regelmatig mijn bek vol van Marokkanen, negers, joden, Turken en tandartsen, maar eigenlijk is er maar één volk wat daadwerkelijk uitgeroeid mag worden van mij, en dat zijn godverdomde taxichauffeurs.

Nadat ik was uitgestapt en met mijn boodschappentassen in mijn armpjes (ik ben een klein ventje, dus heb ook armpjes. Wel een Replay-spijkerbroek en een Nudie-shirt aan, evenals een nieuwe Ray-Ban zonnebril uit de zomercollectie van 2007 op mijn smoel en een paar grijsbeige All-Stars aan mijn voeten en een Dim-short aan mijn goddelijke billetjes) langs lelijke auto en lelijke mannen liep, complimenteerde ik de klootzak met zijn sociaal gevoel. "Klasse geparkeerd hoor. Heel netjes. Echt." zei ik tegen hem. Samen keken ze me aan alsof ze snot zagen branden. "Je kon er toch langs, of niet?" probeerde de domste van de twee. "Daar gaat het niet om. Je staat midden op de weg stil met je motor uit, te lullen met een kerel. Dat is asociaal en mensen moeten om je heenrijden. Het is -parkeerstraat of niet- gewoon Openbare Weg en daar mag je niet zomaar stilstaan." "Lul" vergat ik nog bijna te zeggen.

"Oh, maar ik zag niet dat je er zo moeilijk langskon" zei hij met een schijnheiligheid waar ik hartkloppingen in mijn hoofd van krijg. Ik voelde -ik zweer het- iets knappen in mijn hersens. "Oh nee?? Ohhhwww wacht, jullie zijn allebei blind! Dat wist ik niet! Mijn excuses voor mijn onbehouwen gedrag. Ik wist niet dat ik te maken had met twee blinde mensen. Maar stom van me. Taxichauffeurs he! Had het moeten weten. Sorry!"

Goed. Van het een kwam het ander en voor ik er erg in had, vergat ik tot tien te tellen en ontglipte mij een woordenstroom waarvan ik eigenlijk alleen nog een paar steekwoorden als kankermongool, strontlul, je tyfusmoer en kom hier dan, klootzak, dan krijg je een stamp voor je smoel weet terug te halen.
Eenmaal in de lift aangekomen schoot ik godverdomme in de lach om mezelf. Waar haal ik het weer vandaan. Blind, natuurlijk, sorry. Pfff...ontzettende eikel. Ha ha ha wat was dat weer een pret. Om de pret te vieren gaf ik mijn tijgers een extra neushoornbiefstuk en schonk voor mezelf een Cola Zero in, welke ik op mijn balkon achteroverklokte. Ik knipoogde naar een parkietenstel wat naar me zat te gluren vanuit hun boom. Piep, zei de ene. Ja, piep, wat je zegt, makker, dacht ik.
Mijn god, wat had ik trek in een sigaret. Of een borrel. Mijn zenuwen. Godverdomme, mijn zenuwen, ze doen het niet meer! Of wacht. Nee, er is niets mis mee, gelukkig, het leek maar zo. Ik was heel eventjes redelijk kalm en raakte bijkans in paniek van dat rare gevoel. Godverdomme, wat moet ik nou doen?

Wat moet ik doen met....met....wel, met mijn leven en dat soort dingen? Ik bedoel...ik bedoel help me nou toch godverdomme eens.
Wist je dat Roma achterstevoren Amor spelt? Ik wel.
Zal ik me morgenochtend eens flink afrukken? Ik ben -dat dient gezegd te worden- meer een ochtendrukker dan een avondrukker. Best raar eigenlijk, want ik ben verder echt heel erg een avondmens. Ook sex met een mens, zeg maar, dat doe ik ook het liefst 's avonds. Maar rukken doe je 's ochtends. Soms is het leven een vreemd iets. Ik ben rechtshandig, tweebenig en mijn primaire oog is mijn linker. Telefoneren doe ik weer bij voorkeur met mijn rechteroor, en nierstenen kweken het liefst met mijn linkernier. Stoppen met typen, daarentegen, doe ik met beide handen. Kijk maar: