Ruitenheer

Wat ik gisteren niet heb verteld in mijn opgefokt-melancholische bui, is dat er weer is ingebroken in "mijn" auto.
Dit keer had ik de New Beetle mee van de toko, hem geparkeerd in het beste zicht van de flat, onder de felste lantaarnpaal, op de hoek van de straat zodat de kans dat iemand het ziet drie keer zo groot is.
Kom ik godverdomme om zeven uur 's ochtends beneden voor mijn tweewekelijkse trip naar Velp, is ook bij deze het zijruit ingeslagen.
Je kunt je mijn woede en hopeloze frustratie waarschijnlijk maar met moeite voorstellen.

Ik haalde diep adem, pakte de autopapieren en mijn legitimatiebewijs, en wandelde maar weer eens naar het zeer nabijgelegen politiebureau.
Eventjes had ik schijt aan de normale omgangsvormen, beleefdheden, goedemorgen wensen en het feit dat aangifte alleen maar op afspraak kan.
Ik had de beruchte Arjen-blik op vol onweer staan, met bijbehorende bliksemschichten uit mijn donkerbruine ogen en dat was klaarblijkelijk voldoende voor de aanwezige brigadier om te zorgen dat ik binnen een halve minuut in het aangifte-hok stapte met een veel te snotneuzerige adspirant-surveillant. Dat is het type agent wat alleen nog maar een pen mag vasthouden en voor de rest zijn smoel moet houden.

Buiten de aangifte zelf, heb ik ook mijn uiterste best gedaan om in enigszins beschaafde bewoordingen uit te drukken wat ik vind van het politie-optreden in mijn wijk. Die bestaat namelijk niet. Excuses van hun kant veegde ik op de bekende Arjen-manier van tafel: "Ja, de M.B. straat is een hotspot, die heeft ondertussen onze volledige aandacht" zei de brigadier. Ja? Des te merkwaardiger is het dat mijn ruit twee keer in drie dagen wordt ingeslagen. Hoe definieren jullie die aandacht precies? Door er in bed af en toe aan te liggen denken soms?
Of "Ja, we moeten wel net het geluk hebben om de daders op heterdaad te betrappen."
Pardon? Geluk? Sinds wanneer is politiewerk gebaseerd op geluk? Is de straat soms een casino? Bovendien: geluk dwing je af en dat doe je niet door hier binnen voetbal te zitten kijken met zijn allen, vriend. Last but not least is het oppakken van daders een represieve handeling. Wat doen jullie preventief? Helemaal niets! Ik zie jullie godverdomme nooit, maar dan ook nooit hier op straat en al helemaal niet in dat deel waar onze auto's staan geparkeerd. Flikker toch op met je kutargumenten. (snel gevolgd door een excuus voor mijn onbeschofte taalgebruik, maar dat is de woede die spreekt, brigadier).

Het frappante is wel dat ik gisteravond tot drie keer toe surveillerende agenten door de parkeerstraat heb zien en horen lopen.

Zou een grote bek dan echt helpen?
Njeeeeeehhhh.......maar het lucht wel op.

Volgende week vrijdag heb ik mijn Ka.
Het duurt een week langer omdat ik er een alarm en centrale deurvergrendeling in laat bouwen. Wee degene die het in zijn varkenskop haalt met zijn gore stinkpoten aan mijn Ka te zitten. Ook dat heb ik de brigadier verteld. De politie zal niet nodig zijn. Ik ga ook geen aangifte doen. Ik los het in dat geval zelf op. Het bloed spoel ik zelf wel van mijn keukenmes af, en de splinters schedel en stukjes hersen die verdwijnen met de eerstvolgende regenbui vanzelf in de goot.
Er zal wel weer een monumentje van kaarsen en bloemen verrijzen. Daar zal ik met volle overtuiging een hele dikke stinkende drol op draaien.

aflevering dertien

Kijken jullie wel eens naar Sex and the city of Desperate Housewives of dat soort wijvenseries?
Niet helemaal mijn kopje thee, maar soms blijf ik zappend hangen en kijk ik toch een aflevering.
Wat me altijd intrigeert in zulke series, is dat je in -pak hem beet- aflevering negen een kerel leert kennen; iemand met een bijrol die ofwel verliefd is op een van de hoofdpersonages, ofwel een van de hoofdpersonages heeft een oogje op hem. Soms wordt het wat, evenvaak niets.
Hoe dan ook, na een aflevering of twee, drie, is die persoon ineens verdwenen. Onaangekondigd en haast onopgemerkt. Je miste een aflevering, of knipperde even met je ogen en rond aflevering zestien vraag je je ineens af: Wat is er eigenlijk met Pete gebeurd? (of Darryl, Matt, whatever) Die kwam even meespelen maar is kennelijk toch uit het script geschreven. Zomaar wassie er en zomaar wassie ineens weg.

Ik voel me soms net zo'n bijrolfiguur.
Ik ben zo iemand die drie afleveringen meedoet en ineens niet meer bestaat.
Haast niemand merkt het.
Even ben je in iemands leven, heb je kans op een hoofdrol, tunen mensen misschien wel speciaal in om jouw avonturen te volgen en ligt de wereld aan je voeten.
Tot de Grote Scriptschrijver daarboven besluit dat je overbodig bent en je aan de kant schuift. De hoofdrolspeelster moet zonder jou verder want dat is misschien wel beter.
Niemand bekommert zich om zulke figuren want de serie draait gewoon door en het valt toch niemand op; ze krijgen wel weer eens een klein rolletje in een andere serie. De eeuwige bijrol.
Leer er maar mee leven of zoek een ander vak.

Talking Heads

Waarom zijn de eighties cool?
Je kunt aan dat tijdperk een heleboel woorden vuilmaken, en de lading zal nooit volledig worden gedekt. Dit clipje vat wat mij betreft het gevoel van die periode perfect samen. Taking Heads. Stop Making Sense. Kijk die synthesizers dan....die kleding...die negerinnen....en luister naar de supersound van deze superband die nooit ouder wordt....



Daarom zijn de eighties cool.

Slotervaart is kut. Amsterdam is kut.

Voor dit weekend heb ik een auto meegekregen van de zaak, omdat ik gisteravond moest werken. Klasse. Klein nadeel is dat het een VW Caddy is in knalroze, met aan alle kanten het bedrijfslogo, maar aan de andere kant heeft dat ook wel weer wat. Ik ben trots op "mijn" bedrijf, ondanks het feit dat ik de helft van mijn werktijd loop te mopperen op datzelfde bedrijf.
Dus als ik een auto meekrijg, behandel ik die zoals ik mijn eigen auto zou behandelen.
Een paar uur geleden liep ik naar het roze monster toe, omdat ik even een heel klein stukje wilde rijden naar de benzinepomp en de brievenbus voor respectievelijk een volle tank, een pakje Marlboro Lights en het posten van....mijn post, wat anders?

Jep.
Raam ingeslagen.
Godvergloeiende godgodverdomme.

Ik woon, zoals de meeste van jullie weten, in Slotervaart. Amsterdam-West dus. Waar je zero-tolerance area's hebt, en cameratoezicht. Waar de ruiten van het politiebureau worden ingegooid door veertig Marokkaantjes van 16 tot 20 jaar oud, en waar maarliefst een aanhouding plaatsvindt. Ik heb daar in het verleden al uitgebreid over geblogd, toen Ties d'r raam ook al werd ingeslagen, en korte tijd later haar kentekenplaten werden gestolen.

Het is hier praktisch elke dag raak, als je naar de parkeerplaatsten voor, naast en achter de flat kijkt, zie je altijd wel ergens een hoopje autoglas liggen in de goot, als herinnering aan het mislukken van de integratie van deze klootzakken.

Ik heb niets tegen Marokkanen. Ik heb ook niets tegen buitenlanders.
Echt niet. Racisme vind ik een heel erg ziek iets, en het toppunt van domheid.

Dat gezegd hebbende, ben ik wel al langere tijd van mening, dat het tuig van de richel wat hier in mijn buurt de straten al jaren onveilig maakt, keihard aangepakt dient te worden. En de eerlijkheid gebiedt mij ook te zeggen dat het in honderd procent van de gevallen om Marokkaanse jongeren gaat. Het is gewoon niet anders. Mijn buurt gaat naar de kloten door Marokkanen. Je kan dat best constateren en hardop zeggen, zonder dat je daarmee gelijk een racist bent. Het is gewoon een feit, en ik heb een gruwelijke tyfushekel aan mensen die dit weigeren te aanvaarden en alles maar goedpraten. Oneerlijke kansen, lik toch mijn reet. Hoe komt het godverdomme dat vrijwel alle Marokkaanse vrouwen die ik ken, een hartstikke goeie baan hebben, superbeschaafd zijn (en bovendien bijna allemaal heel mooi om te zien, kijk die volle bossen haar dan toch eens...! Marokkaanse vrouwen horen tot de mooiste in Amsterdam, ook dat mag wel eens gezegd worden) en zich wel perfect kunnen aanpassen aan de geldende normen en waarden? Die hebben toch dezelfde ouders als hun criminele broertjes? Het is zo'n slap gelul van geitenwollensokken dat hun gedrag voortkomt uit allerlei culturele verschillen en gemiste kansen en dat soort gezeik!

De Marokkaanse jongeren die hier de boel vernielen, overvallen plegen op oude vrouwtjes, auto's jatten en inbraken plegen, zijn gewoon het laagste van het laagste tuig van de richel, gewoon criminelen die achter slot en grendel moeten. Klaar. Geen slap gelul. Helaas regeren zij de buurt hier, en niet de lokale overheden. Jammer.

Als ik volgende week mijn auto heb....oh men...laat het me alsjeblieft ZIEN dat je er met je gore stinkpoten aanzit. Please. Make my day.
Mensen die me kennen, weten dat ik niet alleen maar dreig, maar dat ik ook daadwerkelijk naar beneden zoef met een honkbalknuppel en me zal uitleven op deze klootzakken. Geen genade. Geen aangifte, geen politie, geen gedoe. Dat helpt niet. Ik sla ze echt, ik meen het eerlijk, hun knieen en ellebogen aan gruzelementen. Ik zal moeten oppassen dat ik er niet eentje doodsla. Ik zal me moeten inhouden. Maar die avond zal er een zijn die ze hun leven lang niet zullen vergeten, die garantie geef ik bij deze. Zwart op Wit.

prompt

Sjesus wat ben ik vandaag chagrijnig. (spreek uit als saggeraanig)

Geen idee waarom, geen specifieke reden, alles loopt zoals het de laatste tijd loopt, go with the flow en deze dag was niet anders dan de meeste andere.
Het zal de vermoeidheid wel zijn, gecombineerd met de immer uitblijvende lente en de zoveelste opkomende verkoudheid van dit jaar.
Ik werk in een gebouw waarvan de airco zo nu en dan op hol slaat, en -gevoelig als ik ben- ik de minste zucht wind in mijn botten voel waaien. Niemand anders schijnt er last van te hebben, maar een halve graad kouder in het pand en een flauw vermoeden van een half idee van een lichte tocht doet me ineenkrimpen en prompt word ik ziek. Ik heb dat altijd gehad. Dag met een open raampje in een auto zitten: ziek. Tochtige bioscoop: ziek. Ik haat, kortom, tocht. Tenzij het dertig graden is, dan houd ik ervan.

De hele dag heb ik heerlijk lopen kankeren en schelden op de helft van mijn collega's, die bij het binnenkomen al in een halve seconde zien hoe mijn humeur is. Waarom zou je het ook verbergen? Een open boek ben ik voor iedereen die me kent. Wel zo makkelijk. Qua werk zat ook alles heerlijk tegen: de ene kutapplicatie na de andere ging tits up en iedereen zat aan mijn kop te zeiken. Die hebben stuk voor stuk de wind van voren kunnen krijgen.
Het wachten is nog op een escalatie-belletje van die halfwits van ons NOC (network operating center) met een of ander vaag probleem waarvan ze zelf geeneens een idee hebben waarom ze mij alvast bellen. Klokken en klepels, vorken en stelen; kaas hebben ze er allerminst van gegeten.
Degene die het godverdomme waagt om mij tussen nu en morgenochtend te bellen voor netwerk-onzin kan een kannonade van gevloek over zich heenkrijgen. Ik zit me er nu al op te verheugen. Alsjeblieft, make my day, stelletje hufterige klootzakken.

Nog een kleine week en ik kan mijn Kaatje ophalen. Zodra die klootzakken hun bak geld binnen hebben, verwacht ik een telefoontje en binnen het uur sta ik in Hazerswoude of all places om mijn schatje de mijne te maken.
Ik zeg het nog maar eens: er wordt niet gerookt in Kaatje.
Sterker, nu ik erover nadenk, denk ik dat ik sowieso helemaal maar kap met roken vanaf aanstaande maandag. Ik ben er eigenlijk wel een beetje klaar mee, met dat smerige gepaf. Ik heb nog wel een berg nicotinepleisters liggen, waarmee ik de wonden op mijn ziel zal afplakken. Ik heb die hoer, Lady Nicotine, eigenlijk helemaal niet eens nodig. De enige reden dat ik nog rook, is omdat ik er met een sigaret in mijn smoel zo ontzettend geil uitzie. Maar dat doe ik ook zonder sigaret, zij het in iets mindere mate. Ik zal het moeten compenseren met iets anders. Bijvoorbeeld.....iets als...even denken....een duur horloge.
Ach nee, wat zit ik toch te zeiken, ik heb godverdomme een G-Shock met ingegraveerde handtekening van Eric Clapton, en die draag ik niet eens. De tijd kan me gestolen worden, dus wat moet ik met een duur klokkie? Nee, het zal iets anders moeten worden waarmee ik mijn aangeboren coolheid prononceer.

Misschien moet ik mezelf een raar loopje aanmeten, of een zenuwtic faken.
Of een litteken op mijn smoel graveren, dat heeft ook iets je ne sais quoi waardoor de wijven heet lopen.
Maar wacht nog eens...ik heb verdomme al een smoel vol littekens, al zijn ze niet zo snel als zodanig herkenbaar.
Zo is daar de kleine kras op mijn voorhoofd: een herinnering aan kleine Arjentje die het leuk vond met zijn smoel op een fietsenrek te vallen. Gelukkig was dat het fietsenrek van het GGGD-gebouw, dus ik kon gelijk naar binnen met mama.
Dat lachkuiltje in mijn linkerwang? Dat heb ik sinds ik met mijn autoped omflikkerde op het schoolplein en de punt van het stuur door mijn wang heenprikte. Hoe krijg je het voor elkaar?
Net links van mijn slaap heb ik een nauwelijks zichtbare deuk vlak onder mijn wenkbrauw. Dat is van de onderste punt van mijn rechter keukenkastje. Toen ik hier met mijn ex-ex-ex kwam wonen riep ik haar vol trots dat het fornuis was aangesloten en draaide mijn hoofd richting woonkamer terwijl ik rechtop ging staan. Nooit geweten hoe hard een Bruynzeel aan kon komen.
Achterop mijn schedel heb ik ook nog een flinke kras zitten, gelukkig bedekt door een bos dik haar waar de gemiddelde jood jaloers op zou zijn. Oorzaak: een door mijn medekleuter Dennis in de lucht geworpen emmertje vol met zand. Het was het landen van dat emmertje op mijn hoofd waar wij beiden niet op gerekend hadden.
Dan is er nog het niet zichtbare litteken, ook weer links, in mijn bovenkaak. Een scheur in mijn jukbeen die nooit goed hersteld is, waardoor ik sinds 1987 regelmatig een trillerig, irritant gevoel ervaar als je met je vinger zachtjes over mijn slaap heengaat. Oorzaak hiervan was een hele grote neger die niet zo gediend was van mijn destijds chronisch grote bek die ik te vaak opentrok onder invloed van drank en drugs.

Kortom: ik ga stoppen met roken en ik heb godverdomme geen surrogaat nodig want ik ben van mezelf al interessant genoeg. En nu smoel houden want ik zit naar Ryan Adams te luisteren zoals wel vaker de laatste tijd omdat hij niet alleen prachtnummers maakt, maar ik soms ook denk dat hij zingt wat ik voel.

Derhalve en zodoende:

Everybody's cool playing rock n roll
Everybody's cool playing rock n roll
I don't feel cool at all
I don't feel cool at all
Send all of my best out to the hand
I don't think I'll make it out to the show
There's this girl I can't get out of my head
There's this girl I can't get out of my head
And I don't feel so cool at all

Ka-deng!

Gisteren heb ik een auto gekocht.
Arjen die een auto koopt, het is evengoed wat, de wereld op zijn kop en dat ik dit nog mag meemaken en zo.
Herman Brood leeft niet meer, maar Arjen koopt gewoon een Ford Ka alsof er niets aan de hand is. Derhalve draait Saturday Night door mijn 5.1 boxen, nadat I love you like I love myself nog nagloeit in de avondzwoelte. Verbanden leggen, daar waar ze niet horen te zijn, is mij met de paplepel ingegoten.
Pap stond destijds nog in de kinderschoenen, vandaar dat mijn tong nogal eens naar steunzolen smaakte, maar dat heeft Herman Brood er nooit van weerhouden toch tekeningen voor mij te maken toen ik nog zijn kok was in de tijd dat ik kok was en hij nog leefde.
Al die tekeningen ben ik al jaren kwijt en misschien heeft het zo moeten zijn.
I'm a heart and soul Rock 'n Roll Junkie, dat is een vaststaand feit en niemand die daar verder iets mee te maken heeft.
Ondertussen flikker ik de helft van mijn asbak over mijn peperdure Diesel-spijkerbroek, maar wie maalt daarom? Uit een reflex die ik zelf niet helemaal kan volgen, nies ik vervolgens mistige spetters over mijn beeldscherm.

Is het jullie wel eens opgevallen dat mannen het meestal over een monitor hebben, terwijl de meeste vrouwen het over een beeldscherm hebben?
Om mijn vrouwelijke kant wat meer te prononceren heb ik zojuist, als postuum eerbetoon aan Domela Nieuwenhuis, ook het woord beeldscherm gebruikt. Nu weet ik zeker dat ik in de hemel kom.

Still believe that I can win......still believe that I can win...your love....

Terwijl Herman zat te zeiken over nooit slim zijn, belde een jongen van de autoverzekering me op, om een en ander rond te krijgen. WA plus, geen All-risk want het geld groeit godverdomme niet onder mijn oksels. En als dat al wel het geval zou zijn, zou het nooit meer dan een paar centen zijn want ik haal wel degelijk regelmatig een Gilette Mach3 langs mijn armpitten, want ik ben geen Duitse hoer tenslotte.
Aan het eind stotterde het ventje, overdonderd door mijn aanwezigheid aan de andere kant van het medium: "Goed, dan stuur ik vanavond nog de polis op aan de heer Pl.......rg, Adres zus en zo, postcode 10nogwat", waarop ik verbaasd reageerde met een "Wie is dat in godsnaam?" .
Ik hoorde hem in totale verbijstering zijn gegevens controleren en ik voelde zijn beginnende paniek en uit medelijden zei ik maar dat ik me plotseling herinnerde dat ik dat zelf was en dat hij maar niet in paniek moest raken.
Half lachend van opluchting vroeg hij of hij verder nog iets voor mij kon betekeken.
Ik stelde voor dat hij een kop cappuccino zou maken voor me en die binnen de tien minuten aan de deur zou bezorgen, maar hij verzekerde me dat dat niet zou lukken omdat hij in Zoeterwoude zat en de koffie koud zou zijn voordat hij in Amsterdam gearriveerd zou zijn.
Derhalve deelde ik hem mede dat hij niets meer voor me kon betekeken en ik verbrak de verbinding. Arme jongen. Ik hoop dat hij zich te pletter rijdt vanavond. Of nee, ik hoop dat hij veilig thuiskomt bij zijn lief en dat ze hem zo hard pijpt dat de lakens door zijn kont naar binnen worden gezogen. En dat ze zegt dat ze voor eeuwig van hem houdt, hoeveel mensen hij ook nog zal teleurstellen door ze geen cappuccino te brengen als ze daarom vragen. Dan zal hij uit bed stappen, zijn lul nonchalant schoonvegen met haar slipje en twee bruine boterhammen met pindakaas smeren en oppeuzelen, terwijl zij nog ligt na te gloeien van de sex met deze telefonische verzekeringsverkoper. Het leven van dit soort klootjesvolk is vaak kinderlijk eenvoudig samen te vatten.

Ik ben jaloers op ze.

JPB has lost it.

Ik zie het gewoon voor me....Balkenende die voor de motorkap staat van een rode auto, en zo half voorovergebogen staat te lullen; precies zoals je praat tegen een peuter in een buggy, zeg maar.
"Zeg eens, leuke rooie Mitshubishi....wat ga jij vandaag zoal doen...?"
Even een verbazing die een seconde duurt, en dan: "Wat is er dan...? Heb je geen zin om te praten?"
In totale verbijstering druipt Jan Peter weer af.
De onderhandelingen met Mitshubishi zijn vruchteloos gebleken.

Wat een idioot.

And everybody knows the way I walk
And knows the way I talk
And knows the way I feel about you
It's all a bunch of shit
And there's nothing to do around here
It's totally fucked up
I'm totally fucked up
Wish you were here

Pasen

Echt, zo veel triviale dingen als ik weet (wisten jullie bijvoorbeeld dat Adje van den Berg ooit is gevraagd om in Thin Lizzy te spelen?), zo weinig weet ik van onze nationale feestdagen.
Dat met Jezus met Kerst werd geboren, dat weet ik dan nog net, maar wat is Pasen precies? Geen idee. Ik weet dat je dan doodgegooid wordt met de Matthäus Passion, een naar mijn mening overschat nummer van Bach, zoals ik al zijn nummers overschat vind. Ik bedoel maar; hoe vaak heeft die hele Johann Sebastian nou helemaal in de Top-40 gestaan? Was het niet dat Jezus gekruizigd werd? Wat is Goede Vrijdag dan, en Pinksteren en Aswoensdag en weet ik veel? Eigenlijk interesseert het me ook verdomd weinig, dus waar heb ik het eigenlijk over. Pasen is een lang weekend en dat is wat het is. Punt.

Van de week heb ik de Beetle van de zaak meegekregen om naar Velp te rijden voor een vergadering. De heren stropdassen vonden het zo vruchtbaar en zinvol dat we besloten hebben voorlopig elke twee weken bijeen te komen in het Golden Tulip aldaar. Ik vind dat prima, lekker zoeven in de Beetle, ik verkeer namelijk uiteraard nog in de fase dat ik elke kilometer die ik rijd, ook echt leuk vind. Gaat misschien nog wel over, maar nu nog niet.
Ik ben dan ook druk zoekende naar een auto die bij mij past. Dat is nogal lastig, want wat past er bij mij? Geen burgerauto in ieder geval. Hij moet anders zijn dan de meeste auto's, maar ook weer niet te patsterig. Net als ikzelf: anders maar niet excentriek. Opvallend maar net zo makkelijk opgaand in de massa. Niet te groot maar wel brutaal. En betaalbaar, want ik heb geen geldboom. Wat zeg ik, ik heb niet eens een geldplantje dus hij moet zowel in aanschaf als in onderhoud goedkoop zijn en niet zuipen want ik haat zuipen.

Kortom: het zal waarschijnlijk een Ford Ka worden.
In knalgeel.
Met sportuitlaat, lichtmetalen velgen en een klein dakspoilertje.
Gewoon op het eerste gezicht, maar net even anders, kortom.
Zoals ikzelf.
Maandag is die dealer open en ik ga eens kijken wat er te dealen valt, qua financiering, vasthouden, korting, smeken en huilen.
Hoe langer ik naar die foto's kijk, hoe liever ik hem wil hebben.
Godverdomme, datzelfde heb ik met wijven, weten jullie dat? Hoe onbereikbaarder ze lijken, hoe liever ik ze wil.
Totdat ik ze heb, dan rijd ik er in het begin heel veel mee, maar na verloop van tijd laat ik ze roesten en doe ik ze weg en wil ik een nieuwere, mooiere, snellere en een die minder zuipt. En ook die laat ik dan wegroesten.
Momenteel heb ik mijn oog laten vallen op een buitelands model in het lichtroze met groene accenten. Wat een goedkope grap.

Rock and Roll van Ryan Adams (nee niet Bryan Adams) is een wereldplaat, de enige die beter is dan Gold van twee jaar daarvoor. Maar daar staan dan weer When the stars go blue, New York, New York en Nobody Girl op, dus het is een nek-aan-nekrace.

Kut.
Final Destination 2 is allang bezig.
Ik moet ophangen.
Tot doei!

Als ik god ontmoet...

Als ik god ontmoet,
Ga ik haar vragen
Waarom ze huilt
Waarom ze lacht
Is ze slechts sterren en indigo gas
Weet ze waarom
Liefde geen einde kent
Maar haar donkere engel-vriend
Mannen en vrouwen langzaam
Uitelkaar trekt

En als de fles geen houvast geeft
Waarom voelt hij dan zo warm aan?
En als terugblikken geen houvast geeft
Waarom zijn we van binnen dan allemaal nog kinderen?
En als voelen geen houvast geeft
Waarom voelt de hele wereld dan zo verdomde kapot
Zo buiten en buiten haar doen?

Een perfecte spiegel
Drijvend in de ruimte
Golven en getallen
Maar oh, zulke mooie getallen
En oh, zulke golven...

Over chimpansees en doperwten

Vanmiddag kwam om de een of andere reden het gesprek op DNA terecht.
Wat verwacht je anders, in een IT-bedrijf vol met nerds en half-nerds, dan een gesprek over biologie?
Iemand vroeg mij of ik wist wat Desoxyribonucleineacid was, zo begon het, bedenk ik me ineens. Uiteraard antwoordde ik meteen dat het (duhhhhhh) DNA was, maar als tegenvraag had ik: Weet jij dan uit welke vier organische basen DNA bestaat?
Dat het antwoord Adenine, Guanine, Cytosine en Thymine was, wist een show-off ook nog! Ik dacht dat ikzelf eng was, maar in deze gast moest ik mijn gelijke erkennen. Goed, al verder babbelend begon ik weer eens door te draven en ik vroeg me een paar dingen af:

-Waarom hoor je iedereen altijd links en rechts roepen dat het menselijk DNA voor 98% overeenkomt met dat van chimpansees? Interessant, maar over het frappant grote percentage gelijkenissen tussen mensenlijk DNA en dat van een doperwt (rond de 40%!!!) hoor je bijna niemand.
Mensen zijn genetisch gezien voor bijna de helft gelijk aan doperwten.
Denk daar maar eens over na. En toch zie je nooit een doperwt met twee benen of een hoofd of een spijsverteringsstelsel zoals het onze. Ik denk dat er in ons dus meer doperwt zit, dan er mens zit in een doperwt.

Aan sommige mensen kun je dat ook merken.
Ik heb voor morgen een leaseauto meegekregen, waarvan de rechter koplamp niet werkt. De garage zit 500 meter verderop.
Het is evengoed niet mogelijk gebleken om in 4 uur tijd toestemming te krijgen er even heen te rijden, dan wel iemand anders er heen te laten gaan. De discussie over dat kutlampje duurde langer dan ik kwijt geweest zou zijn om het te laten maken.
Ik werk bij een bedrijf met een miljardenomzet, en waarvan de voorzitter van de Raad van Bestuur nogal eens in het nieuws komt.

Het laten verwisselen van een godverdomd lampje blijkt onmogelijk zonder vergaderingen, discussies en toestemming in viervoud over drie verschillende schijven.

Ondertussen wordt er bezuinigd op de kosten van het schoonmaakpersoneel, waardoor die (en ik quote) geen voorwerpen meer mogen verplaatsen en er geen geld meer is voor extra werk zoals bekertjes weggooien.
Extra werk.
Apart.

Opruimen en schoonmaken is niets anders dan het verplaatsen van spullen; hetzij via de stofzuiger of stoffer en blik, hetzij door middel van een stofdoek.
Hoe je het ook wendt of keert: schoonmaken is verplaatsen.
Omdat wij niet in de smerige rommel willen zitten, krijgen wij, echt waar, onze eigen vochtige schoonmaakdoekjes. So much voor bezuinigingen.
Ik vraag me af of Michiel Boersma ook zijn eigen bureau moet opruimen.

Uit deze twee voorbeelden blijkt inderdaad de grote overeenkomst tussen sommige mensen en sommige doperwten. Ik zeg bewust sommige doperwten, voor je het weet heb je een hele groep groenten de kast op gejaagd.

Wat mij dan weer bij het volgende brengt:
Er is wel degelijk een heel groot verschil tussen doperwten en chimpansees: Je ziet namelijk nooit zakken met diepvrieschimpansee in de supermarkt liggen.
Of een pot met chimpanseevlees.
Lijkt me trouwens raar, zo'n chimpansee (of een bonobo voor mijn part) in je steelpannetje.....komt-ie dan weer tot leven als je hem opwarmt?
Dus ondanks de overeenkomsten, wil ik jullie toch even wijzen op de verschillen tussen doperwten en chimpansees: diepvrieschimpansees zie je zelden of nooit.
Diepvriesmensen daarentegen, bestaan wel degelijk.
We noemen ze eskimo's of Inuit.
Captain Iglo is ook eigenlijk geen normale kapitein, maar stiekem een eskimo.
Maar Captain Nanouk's chimpansee deelblokjes klinkt voor geen meter.

En het is vast niet te vreten

A day at the beach

Vandaag heb ik mijn vader's auto meegekregen, en ben met 140 per uur naar Noordwijk gereden. Jawel, de eerste keer alleen in een auto rijden, ennehhh....met het risico te klinken als een puber van negentien: I liked it!
John Mellencamp's Greatest Hits met honderd decibel, raampje open en de wereld lag, voor heel even, aan mijn voeten. Als een volleerd chauffeur gleed ik over de A10, A4 en A44 richting zee, alwaar ik een rendez-vous had met de Prinses die het briljante idee had af te spreken, en wel bij het strand. Ik zou het zelf niet beter bedacht kunnen hebben. Al mijn gemaakte plannen overboord gemieterd, paps gebeld die thank fuck ziek was, dus dat ik zijn bolide mee zou krijgen, stond vast op het moment dat ik zijn krakerige stem aan de andere kant hoorde. (sjezus, wat klink jij verrot man! Ja ik ben ziek als een hond... Mooi zo, dus ik kan je auto wel lenen dan? hehehehe)

Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik nou het leukste vond vandaag: het feit dat de Prinses in mijn nabijheid verkeerde en ik derhalve met een chronische glimlach rondliep, of het autorijden met John Cougar Mellencamp. Ik denk beiden. Wie had dat kunnen vermoeden toen ik me gisteravond zo verveelde. Zo zie je maar; zeiken heeft geen zin en je moet met de flow meegaan. Zeg dat ik het -voor de zoveelste keer- gezegd heb.

Where do mellons go on summer holiday?
To John Cougar's Mellon Camp.

Heel slecht, ik weet het. Ga klagen bij die Australier, het is zijn grap.

Nu ga ik alsnog stofzuigen en de plee schrobben (skrobbe), iets zinnigs heb ik toch niet te melden.

In a hand painted night, me and Gypsy Scotty are partners
At the Hotel Flamingo, wearing black market shoes
This loud Cuban band is crucifying John Lennon
No one wants to be lonely, No one wants to sing the blues

She's perched like a parrot, on his tuxedo shoulder
Christ, what's she doing with him, she could be dancing with me
She stirs the ice in her glass with her elegant finger
I want to be what she's drinking, yeah, I just want to be...

Rectificatie

Het is verdomme net tien uur 's avonds en ik heb al spijt dat ik niet met Gringa ben meegegaan naar de stad. Ik dacht dat ik te moe en te gaar was om het gezellig te vinden met haar en de haren, en heb aldus besloten om een keihard "neen" te verkopen.
Godver.
Ik verveel me de vinkentering en ik zit maar wat op mijn gitaar te spelen en te chatten en te klooien. Zo is daar een sms-trein gaande met mijn vrindje en collega Maus die als volgt gaat:

M: neuk me
A: nee
M: je moeder
A: ook niet
M: bedankt, ik heb nu een weddenschap verloren
A: leg uit
M: laat maar, ik leg het later nog wel uit

Tsja....hoe klote kan je je weekend doorkomen. Mijn god, mijn god en ook andermans goden en godinnen, overigens. Laten we niet te zelfzuchtig zijn en er gelijk maar de hele Griekse Mythologie bijslepen, evenals de twintigduizend Hindoestaanse goden. De god van de vage sms-jes is me niet goed gezind vandaag, evenals de god van de vrouwen die zich voor je voeten werpen. Wat heb ik ze toch misdaan?

De god van de rectificaties, daarentegen, zit momenteel naast me op mijn bureau en vraagt me iets recht te zetten wat ik eerder scheef heb gezet.
Het volgende: eerder deze week heb ik, tot tweemaal toe, een zeer goede en dierbare onbekende van me in een nogal duister en sinister daglicht geplaatst.
Uiteraard heb ik het hier over het Eilandmeisje, die in een zeer ver en donker verleden wel eens een enkele keer een housefeestje heeft bezocht in een waas van totale verstandsverbijstering en een half-psychotische toestand die haar met terugwerkende kracht vergeven is, omdat ze toen nog nooit van Arrrrjen had gehoord. Wat zou je verdomme verwachten van een eenzaam meisje in Brabant zonder een Arrrrjen in haar mobiele telefoon? Juist: Housefeesten bezoeken en zich kleden in een Australian-pak. Neem het haar eens kwalijk en je krijgt met mijn vuisten te maken.

Goed, deze inmiddels volledig in de Grote Stad geintegreerde jonkvrouw gaat tegenwoordig uitsluitend en louter gekleed in Dolce&Gabbana mantelpakjes en hakken.
Ze begeeft zich dan ook in een sociale klasse waarvan jullie, het klootjesvolk, slechts mogen dromen en op afstand waarnemen, mits jullie je bakkes koest houden en je gedragen, anders zwaait er wat.

En nu houden jullie je smoel, want ik ga stoppen en ik loop gewoon weg. Nee, niet smeken alsjeblieft, dat vind ik genant. Weg. Vort. Uit mijn ogen.

Come pick me up, take me out, fuck me up

When they call your name
Will you walk right up
With a smile on your face
Or will you cower in fear
In your favorite sweater

With an old love letter
I wish you would

I wish you would
Come pick me up
Take me out
Fuck me up
Steal my records
Screw all my friends
They’re all full of shit
With a smile on your face
And then do it again

I wish you would
When you’re walking downtown
Do you wish I was there
Do you wish it was me
With the windows clear and the mannequins eyes

Do they all look like mine
You know you could
I wish you would
Come pick me up
Take me out
Fuck me up
Steal my records
Screw all my friends behind my back
With a smile on your face
And then do it again

I wish you would
I wish you’d make up my bed
So I could make up my mind
Try it for sleeping instead
Maybe you’ll rest sometime
I wish I could

Oh...en dan nog wat

Lig ik vredig te slapen, word ik ineens wakker van......wel, van geen idee eigenlijk.
Mega-dorst, dus even snel een glas limonade gedronken, want ook limonade moet tenslotte gedronken worden, of de arme fabrieksarbeiders van de firma Carvan Cevitam zouden allemaal ontslagen worden, en ineens schiet me nu, in het holst van de nacht iets te binnen.
Ten eerste schiet me te binnen dat ik geen idee wat een holst is, behalve dat je het nogal eens midden in de nacht kan aantreffen, maar belangrijker:

Weten we nog wie Arie den Hertog is?

Dat was die klootzak van die dominomus, weten jullie nog?

Niet vergeten, hoor!
Je kunt hem alsnog bellen op 0320-219500, bij Duke Faunabheer.
Wat was dat een klootzak, zeg.
En nu: terug naar bed om wederom een paar uur wakker te liggen.
(oh, dat plaatje? Dat is Gustav Theodore Holst, een componist. Dat is wellicht de bekende Holst die je soms tegenkomt midden in de nacht. Merrie.)

Klaarkomend ZOAB

Vernon Reid is een van de meest onderschatte en ondergewaardeerde muzikanten aller tijden. Wie? Precies, dat bedoel ik.
Drie woorden, maak daar vier van. I want to know.
Van het album Vivid, de bestseller in de VS eind jaren tachtig van de negerrockband Living Colour. Let op, we schrijven colour op zijn Engels dus met een u erbij en niet op zijn Amerikaans: color. Alleen daarom al moet je deze plaat luisteren, maar daarover heb ik het in een lichtgrijs verleden al gehad.

Dit gezegd hebbende, wilde ik het eigenlijk over iets heel anders hebben, namelijk: Het goed bedoelde advies van anderen. Zo ook nu, nu ik mijn rijbewijs heb (ten overvloede en puur uit irritante arrogantie nog maar eens: in een keer gehaald.) weet iedereen wat de beste auto voor mij zou zijn.
De een zweert bij een Citroën, de ander bij Peugeot, terwijl de ander me aanraadt koste wat kost een Japanner of Koreaan aan te schaffen.
Ik zou, puur om eigenwijs te zijn, godverdomme een Zastava uit 1968 moeten kopen, of een buggy of whatever. Maargoed, eerlijk is eerlijk: ik heb geen ene bal verstand van auto's, niet meer dan van pak hem beet kinderen of tuinieren. Kom maar op met dat advies, ik weet het kaf wel van het koren te scheiden en ik kom de dag wel door met het surfen van dealersite naar dealersite. Ik wil een family-car. Degelijk. Saai. En er wordt niet in gerookt. En propjes neem je gelijk mee naar buiten. En ik bepaal welke muziek er gedraaid wordt; qua radio slechts Arrow, City FM en Q Music. Andere zenders zijn taboe tenzij het zondagmiddag is, dan mag er naar NOS Langs de Lijn worden geluisterd. De CD's zullen louter beschreven mogen zijn met Bruce Springsteen, John Mellencamp, U2, Marillion, Genesis, Talking Heads en meer van dat soort klassebands. Top40 wordt niet gedraaid. En je doet je gordel gewoon om, je houdt je smoel en je maakt geen rommel met milkshakes, broodjes en andere shit. Er komt ook een luchtverfrisser in. In een geur die niemand weet thuis te brengen, maar iedereen lekker vindt. Zoiets als mijn oksels, zeg maar, maar dan nog lekkerder. Stickers zijn verboden, ook geen zogenaamd grappige. Getinte ruiten en dat soort onzin moet ik ook niet. Spoilers, brede banden, dubbele uitlaten en dat soort kinderachtige ongein zijn absoluut een taboe. Ik ken zelf weinig taboes, je kunt met alles bij me aankomen, maar godverdomme niet met levensgrote speelgoedauto's.

Veel mannen gebruiken hun auto als een verlengstuk van hun penis.
Ik, daarentegen, zal mijn penis gebruiken als verlengstuk van mijn auto.
Derhalve zou een Smart al voldoende moeten zijn, laat daar geen misverstand over bestaan, makkers.
Ik zal mijn auto ook altijd vlekkeloos weten te parkeren precies waar ik wezen moet want ik weiger vanaf nu nog een meter te voet te gaan. Lopen is voor losers, eigenlijk heb ik dat, zo bedenk ik me ineens, altijd al gevonden. Nu durf ik het hardop te zeggen.

Goed.
Veel plannen, een eisenpakket waar je van zou flauwvallen en eigenlijk weet ik het allemaal zoals gewoonlijk tot drie cijfers achter de komma.
Nu alleen nog even een pak geld zien los te kloppen van een of andere loser, desnoods van mijn werkgever tegen een aantal belastingtechinsch aantrekkelijke voorwaarden, en ik ga de Nederlandse wegen eens doen schudden op hun grondvesten. Het ZOAB (de opvolger van het BETROAB, het betrekkelijk open asfalt beton) zal niet weten wat het overkomt als daar ineens een pak stijl en klasse met een slordige honderdzestig per uur over haar heenscheurt. Ze zal vijf keer klaarkomen en smeken om meer. Zeg dat ik het nog maar eens een keer gezegd heb, en wees gewaarschuwd.

Enne....heeft er iemand geld voor me te leen....?

Klote met stijl

Zo'n ontzettende kneus als ik ben in bepaalde situaties (vrouwen, relaties, subtiliteit), zo'n arrogant stuk vreten ben ik als het aankomt op mijn overige capaciteiten.

En terecht.

Al weken loop ik op te schepppen hoe goed het lessen mij afging, en gisteren wist ik iedereen ongevraagd nog even te melden dat ik hoogstwaarschijnlijk wel even zou slagen voor mijn rijexamen. Niet dat ik het garandeerde, maar een falen zou wel een hele grote tegenvaller zijn.
En jawel; ook dit keer maakt Arrie zijn grote smoel weer eens waar.
Nog nooit ben ik voor iets gezakt. Nog nooit. Alles in 1 keer halen, voor minder doe ik het gewoon niet. Zat ik in januari voor het eerst achter het stuur van een rijdende auto en had in nog nooit een theorieboek in mijn poten gehad, begin april ben ik in het bezit van mijn rijbewijs B. Zo doen we dat gewoon, wie had er iets anders verwacht?
De opmerkingen en blikken van collega's, vrienden en familie liegen er dan ook niet om (wat ben jij ook erg, arrogant stuk vreten, je bent vreselijk, wat een uitslover en noem maar op).
Ja. Ik ben blij.
Ook ben ik -anders zou ik Arrie niet zijn- droevig.

Droevig om alles wat ik met mijn grote smoel naar de filistijnen heb weten te werken, en ook om alles wat ik in de toekomst nog om zeep zal helpen. Ik heb dan wel een rijbewijs en ik ben dan ook wel volkomen terecht een arrogante klootzak die weigert met minder dan perfect genoegen te nemen, ik ben ook een sentimentele lulhannes die in een constante staat van blues verkeert.

Nu snel een auto kopen met cd-speler, zodat ik superarrogant met mijn raam open de blues naar buiten kan laten schallen. Clapton met 120 per uur. Ook je klote voelen moet natuurlijk in stijl gebeuren, nietwaar.....?

I am just a cowboy lonesome on the trail
A starry night, a campfire light
The coyote call, the howling winds wail
So I ride out to the old sundown

I am just a cowboy lonesome on the trail

niets en niets en Rock 'n Roll.

Bloody hell nogmaals en wederom.
Gisteren mijn slechtziende date gehad met de prinses (echt blind kon je hem niet noemen omdat we beiden van elkaar wisten hoe we eruitzagen: ik was te herkennen aan een chronisch chagrijnige smoel, spijkerjasje van Nudie en spijkerbroek van Diesel, constant vermijdend als een volslagen idioot over te komen en daar keer op keer jammerlijk in falend, en zij aan haar prinses-zijn en een toeter van zeven maanden.)
Ik geloof dat ik een niet al te debiele indruk heb gemaakt, in die zin dat ik niet onder het tafeltje-voor-twee plaatsnam om me te verstoppen voor de Grote Boze wereld, en ik heb als ik het me goed herinner soms nog een leuk grapje gemaakt en dat soort dingen. Jezus, uitkijken nu, Arrrrjen, voor je het weet.....ach we zien wel en zo. Feit is wel dat.....nee, niets....er is helemaal geen feit.

Uiteraard een nacht als alle anderen: uren woelen voordat de slaap me op haar weg vond, en om het minste en geringste wakker worden. (zoals daar was een verlate sms van het ex-gabbermeisje van Het Eiland, die me nog een way out gaf onder het eten maar wat in het geheel niet nodig bleek, maar daarvoor evengoed hartelijk dank, Bella, je weet wie je bent en wellicht tot ooit en een volgende keer en die afspraak gaan we hoe dan ook nog een keer doen en zo en ik heb zo'n hoofdpijn op dit moment en ik ga zo slapen om ook deze dag achter me te laten zoals ik alle andere dagen in het verleden ook achter me heb gelaten, wat me bij de ene dag dan weer beter lijkt te lukken dan sommige andere dagen die ik mijn leven nooit maar dan ook nooit zal, mag en wil vergeten maar daarover praat ik niet omdat ik er dan niet meer van zal dromen en ik wil van die dagen blijven dromen zoals ik van andere dingen wil blijven dromen.)

Ja, jullie zien het, ook met drie uur slaap, te weinig eten, te veel nicotine en te veel alcohol en een barstende koppijn in mijn linker slaap (in mijn hypochondrische buien praat ik mezelf soms aan dat ik wel degelijk alsnog een tumor in mijn hoofd heb, maar daar denk ik dan snel overheen door aan om het even wat anders te denken opdat de angst voor een tumor met rasse schreden uit mijn toch al verknipte brein zal vertrekken, hetgeen ook weer de ene keer beter lukt dan de andere.) weet ik volzinnen uit te braken als ware het bedorven mosselen die mijn ex-ex-exvriendin ooit tegen de wc-muur heeft aangemikt en waarvan de sporen totop de dag van vandaag waarneembaar zijn, zeker als je toch op mijn wc bent en je toevallig naar die ene muur kijkt.)

Waar was ik eigenlijk over aan het bazelen? Even teruglezen. Hmmm....over niets bijzonders eigenlijk, maar in dat niets bijzonders weet ik -zoals altijd- toch voor de goede verstaander meer over mezelf bloot te geven dan de meeste mensen in eerste instantie zouden opmerken. Wat ik daarmee bedoel, weet ik zelf ook niet precies maar ik vind het wel interessant, zo'n semi-literaire opmerking dus vandaar en aldus en zo.

Zal ik nog een keertje Southbound van Thin Lizzy draaien, een laatste Marlboro Medium in mijn hoofd steken, een glas water nemen en dan eens kijken of mijn haat-liefdevriendin madame Slaap me weet te vinden en me zal kussen op mijn oogleden en de hele nacht naast me komt liggen en me zal vasthouden tot ze me loslaat en ik wakker word? Welja. Southbound galmt inmiddels voor de zoveelste keer deze week door mijn 5.1 surround systeem, zij het minder hard dan alle voorgaande keren want ik wil mijn buren niet wakker maken. Niet dat ze zo aardig zijn, integendeel, maar ik heb geen zin om die idioten weer aan hun haar de galerij over te slepen vanwege hysterisch rammen aan mijn voordeur. Jawel, altijd gezellig hier in mijn flatje, hoewel ik al jaren geen mot meer heb gehad met die alcoholisten. Het is ze godver geraden. Zeg dat ik het maar weer eens gezegd heb, makkers.

Mijn hemel, mijn lieve hemel wat heb ik een hoofdpijn.
Zou ik soms een tumor hebben? Ik wist het wel! Ik heb godverdomme een tumor in mijn hoofd. Welnee, idioot. Je hebt slaapgebrek, te weinig gegeten, teveel gerookt en je hebt gedronken terwijl je medicijnen vreet bij de vleet. Logisch dat je kop uitelkaar knalt. Romeo and Juliet. When we made love, you used to cry. You said I love you like the stars above, I’ll love you till I die. Tsja. Het kan soms anders lopen dan voorzien, maar het blijft een van de mooiste liedjes die er ooit zijn gemaakt. Alsnog jaag ik vuur in mijn sigaret, en hij smaakt me als alle andere van vandaag. De versie die ik nu hoor heeft zowaar een strijkersessie erdoorheengeflikkerd, dat klinkt helemaal niet slecht, weten jullie dat? Soms moet ik huilen bij muziek. Soms ook niet. Nu niet bijvoorbeeld, maar het scheelt verdomme niet veel. I can’t do the talk like they talk on tv. And I can’t do a love song like the way it’s meant to be. I can’t do everything but I’d do anything for you. Tsja, wat kan je er verder nog over zeggen? Niet veel, niet veel, lieve vrienden.

Voel ik daar godverdomme een melancholische bui opkomen, zo laat op de avond na een avondje kort stappen, drinken en tussen de mooie en onbekende maar bekende van een bekende dus evengoed in mijn nabijheid zijnde vrouwen zitten? Ik geloof het warempel inderdaad. Snel over iets anders praten, voordat ik daar een traantje zal wegpinken, ik ben toch zeker geen watje.

Zo, dus morgen spelen we uit tegen Roda. Stel achterlijke boerenhomo's, daar moet zeker niet met al te grote cijfers van te verliezen zijn. Leve Danny Blind, dat hij moge rotten in de hel, horen jullie me?

Marlboro is op, en Romeo and Juliet lopen tegen hun einde en Arrrrjen gaat heel zachtjes om zijn haat-liefdevriendin roepen, maar hij weet dat hij onderaan haar lijstje staat. Wat heb ik haar ooit misdaan dat ze pas zo laat haar zand in mijn ogen komt strooien en ik woelend en vloekend de nachten door moet brengen? Ik weet het niet, ik weet het werkelijk niet. Misschien worden we ooit weer vrienden en zal ik vrolijk en uitgeslapen zijn als de eerste zonnestralen tussen mijn gordijnen door over mijn oogleden strelen. Tot die tijd zal ik slechts kunnen dromen van het dromen, maar beter zal het alleszins worden.

Welterusten.