Zo'n ontzettende kneus als ik ben in bepaalde situaties (vrouwen, relaties, subtiliteit), zo'n arrogant stuk vreten ben ik als het aankomt op mijn overige capaciteiten.
En terecht.
Al weken loop ik op te schepppen hoe goed het lessen mij afging, en gisteren wist ik iedereen ongevraagd nog even te melden dat ik hoogstwaarschijnlijk wel even zou slagen voor mijn rijexamen. Niet dat ik het garandeerde, maar een falen zou wel een hele grote tegenvaller zijn.
En jawel; ook dit keer maakt Arrie zijn grote smoel weer eens waar.
Nog nooit ben ik voor iets gezakt. Nog nooit. Alles in 1 keer halen, voor minder doe ik het gewoon niet. Zat ik in januari voor het eerst achter het stuur van een rijdende auto en had in nog nooit een theorieboek in mijn poten gehad, begin april ben ik in het bezit van mijn rijbewijs B. Zo doen we dat gewoon, wie had er iets anders verwacht?
De opmerkingen en blikken van collega's, vrienden en familie liegen er dan ook niet om (wat ben jij ook erg, arrogant stuk vreten, je bent vreselijk, wat een uitslover en noem maar op).
Ja. Ik ben blij.
Ook ben ik -anders zou ik Arrie niet zijn- droevig.
Droevig om alles wat ik met mijn grote smoel naar de filistijnen heb weten te werken, en ook om alles wat ik in de toekomst nog om zeep zal helpen. Ik heb dan wel een rijbewijs en ik ben dan ook wel volkomen terecht een arrogante klootzak die weigert met minder dan perfect genoegen te nemen, ik ben ook een sentimentele lulhannes die in een constante staat van blues verkeert.
Nu snel een auto kopen met cd-speler, zodat ik superarrogant met mijn raam open de blues naar buiten kan laten schallen. Clapton met 120 per uur. Ook je klote voelen moet natuurlijk in stijl gebeuren, nietwaar.....?
I am just a cowboy lonesome on the trail
A starry night, a campfire light
The coyote call, the howling winds wail
So I ride out to the old sundown
I am just a cowboy lonesome on the trail
Geen opmerkingen:
Een reactie posten