Weet ik het.....

Het is koud.
Ik haat koud.
Het is niet alleen buiten koud, ook binnen. En binnen in mijn hoofd ook. En in mijn bed ook. Op de bank ook. Het is gewoon overal koud. Ook al zou de zon nu ter plekke beginnen te schijnen, dan nog zou het koud zijn.
Ja, ik mis haar nog steeds. Ik kan er godverdomme niets aan doen. Ik weet en ik weet, maar ik voel ook. Voelen is belangrijker dan weten. Wat zeg ik, het is niet eens in dezelfde league, voelen en weten. Het is als zeggen dat een Lamborghini beter is dan een rolschaats. Trouwens, dat hangt er ook maar net van af.
Door het Vondelpark zoeven met twee Italiaanse sportwagens onder je voeten is ook niet alles, dat kan ik jullie zo ook wel vertellen, zonder het daadwerkelijk zelf geprobeerd te hebben. Ik bedoel: je hoeft niet in Auswitz gezeten te hebben om te constateren dat Adolf Hitler geen fijne vent was, of wel soms?
Jawel, retoriek en open deuren zijn zo langzamerhand mijn specialiteit aan het worden, voor zover ze dat niet al jaren waren. Of niet soms? Ik bedoel maar.

Weten jullie dat ik Thought I died and gone to heaven van Bryan Adams een mooi clipje vind hebben? 't Is al zowat vijftien jaar oud, maar nu ik die cd op heb staan zie ik daar ineens weer die dolfijnen in het graanveld voor me. Ja, je leest het goed: Giraffen in een zwembad.

Alweer, of eigenlijk nog steeds, sta ik op de datingsite in de top tien, momenteel op (spiek spiek) de vierde plaats. Duizenden mannen, ik ben de drie na leukste met een gemiddelde van 9,2 na 92 stemmen. Er zijn godverdomme tweeënnegentig wijven die me gemiddeld een 9,2 geven op de schaal van leukheid. Waar die leukheid op gebaseerd is mag Allah weten, voor mijn part Ganesh of Thor, maar als dat godverdomme gebaseerd is op de realiteit, waarom zit zij dan niet hier op de bank, in mijn bed, in mijn leven of voor mijn part alleen maar op mijn plee om die vol te kakken?
Of, for that matter, om het even welk mokkel dan ook? Zit ik hier met twee rooie katers, een Geel Manneke, Konijn en Bruno, Plant, Plant en Plant (geen familie) naar fucking Bryan Adams te luisteren. If you wanna leave me, can I come too....?
Toen je bij me wegging, waarom ben ik niet meegegaan eigenlijk?
Was het angst? Was het schaamte? Was het je ne sais quoi en Joie de vivre?
Is dat mijn autoalarm wat daar buiten af aan het gaan is?
Kan me dat iets schelen? Ja, godverdomme, maar het is mijn autoalarm niet want het is alweer gestopt. Mijn autoalarm stopt alleen als ik het opdraag te stoppen, en ik heb dat niet gedaan dus is het mijn autoalarm niet dat daar buiten zoëven afging. Soms he...soms is het trekken van voor de hand liggende conclusies iets wat me nog best behoorlijk afgaat.

Wat zou je liever willen zijn, doof of blind? Ik denk dat ik liever doof ben.
En een arm missen, of een been....? Ik gok een arm.
Offehhh.....zou je liever alleen zijn of eenzaam?
Zou je liever lelijk zijn of knap?
Slim of dom?
Rijk of gelukkig?
Of zoals mijn oma altijd zei: Jongen, beter rijk en gelukkig dan arm en ongelukkig. Oma leeft niet meer. Ze had allebei haar armen nog toen ze leefde en ook was ze niet blind of doof. Of ze gelukkig was heb ik altijd betwijfeld. Dom was ze alleszins niet en lelijk of knap, daar kan ik niet over oordelen. Oma was oma en dat was genoeg. Waarom heb ik het met een zo grote regelmaat over oma, vraag ik me ineens af. Toen ze nog leefde belde ik haar praktisch nooit op, en ik moet bekennen dat dat er niet beter op is geworden sinds ze gestopt is met leven. Wat is erger, doodgaan of stoppen met leven?

Ik heb zin om een stuk te gaan autorijden. Of is het een stuk auto gaan rijden? Nee, dat lijkt me niet want dat klinkt alsof je gaat rijden in een stuk auto, bijvoorbeeld je bumper of je tankdop of zo. Ver zal je aldus niet komen, ook daarvoor hoef je geen ervaringsdeskundige te zijn om deze inschatting te maken.
Adolf Hitler heeft eens geprobeerd om met de tankdop van een Opel Blitz een rondrit te maken langs zijn lievelingsconcentratiekampen, maar veel verder dan de parkeerplaats van Bergen-Belsen is hij daarmee niet gekomen.
Ik vraag me ineens af of Adolf Hitler bij elk concentratiekamp zijn eigen parkeerplaats gereserveerd had. Gereserveerd voor Der Führer, op een klein bordje bij dat parkeervak. Duizenden en duizenden parkeervakken, dat laat zich raden met al die bezoekers, en dan het mooiste vak, het dichtst bij de ingang, was speciaal voor hem. Dat scheelde weer lopen, en iedereen die zijn geschiedenis een beetje kent weet dat als Adolf Hitler ergens een hekel aan had, dan was het wel lopen. Daarom ook dat hij al die autobahnen heeft laten aanleggen. Zelfs zijn zondebokken wenste hij het lopen niet toe; die liet hij dan ook per trein vervoeren. Zodoende dat de parkeerplaats bij Bergen-Belsen sowieso altijd voldoende plek over had om Adolf's Mercedes te parkeren. Een parkeerplaats zo groot als die van de Efteling, heb ik me laten vertellen, maar godverdomme altijd praktisch leeg. Om toch maar enige invulling te geven aan het leven van de joden, liet Adolf ze soms voor de grap in trapautootjes over het parkeerterrein rijden. Een schik dat hij daar in had, je kunt het je voorstellen. Zijn collega en vriend Rudolf Hess had een modelspoorbaan, Mengele speelde graag doktertje, en Adolf liet graag joden in blikken trapautootjes over de parkeerplaats van Bergen-Belsen rijden. Zo heeft iedereen wel wat.

Ikzelf bijvoorbeeld heb geen zin om de katten van mijn ouders eten te geven.
Toch is dat wat ik nu ga doen.
Miauw.

Stop! Ga door dan!!!!

State of confusion exists only in your head.
Godverdomme wat is Earth Mofo van The Cult toch een geil nummer. Beesten. Billy fucking Duffy neukt het pallisanderhout alsof hij zijn gitaar niet één, niet twee maar godverdomme drie keer wil laten klaarkomen en mijn kop eraf als het die klootzak niet nog lukt ook. Ian fucking Astbury. Voor een jochie dat door zijn vader werd misbruikt, is hij toch nog een flinke vent geworden. Noem het gerust een beest. Als ik een wijf was, zou ik me door hem willen laten uitwonen totdat ik dagenlang bloed opgeef, ik zeg het je. Echte mannen bestaan niet? Laat me godverdomme niet lachen, trut.
Funky! Mofo! Earth mother! For you you you! En nou uit mijn weg en oprotten en laat me met rust, of ik sla je hersens in met een biljartkeu. Ga eens naar www.youtube.com en zoek daar op het clipje Ciao Baby van diezelfde The Cult en raak orgastisch. Of op zijn minst: kijk er gewoon even na.
Doe nou maar.

Ik geloof zowaar dat ik enigszins wakker begin te worden na een paar dagen op de rand van lethargie en katatonie gebalanceerd te hebben. Wat die woorden betekenen, moet je zelf maar opzoeken. Het is hoe dan ook een mindset waar je niet jaloers op hoeft te zijn, behalve dat je voor je uit zit te staren naar een blanke muur, sorry zegt tegen je plant en oh tussendoor.....Jetje....dankjewel...terwijl ik zit te bloggen onze mailwisseling....ik hoop dat je gelijk hebt.....echt hoor, godverdomme....

Ehh waar de hel was ik. even teruglezen. Ow ja....ehh wat..ja..oh ok..ik zie dat de schildernegers klaar zijn met mijn balkon; de stellage is afgebroken tot mijn balkon. Mijn god, jawel, de jouwe daarbij, ik kan weer naar buiten kijken. Regen. Leuk. Flikker die stellage maar weer terug, neger! Dit is ook niks.
Standing at the Edge of the world. Nee, dat is dan weer een zeiknummer over een of andere Indianentrut. Opbokken. Volgende. Sweet Salvation. Hmpf vooruit dan maar weer.
Net op de valreep nog even een projectleider in Maastricht gebeld dat de alfatest voor morgen in Den Bosch nooit meer afkomt, of we hem kunnen verplaatsen naar donderdag en dat kan. Ik kan heus wel communiceren en dingen regelen hoor. Tssss....echt wel wel.

Verder.....niets.....ik rook teveel, drink te weinig, eet verkeerd en slaap kut. Mijn godverdommese vinger doet auwie door een te hoge concentratie kattenstront in mijn bloed (de dokter gaf me de chemische formule van kattenstront, en ik heb even een select-statement losgelaten op mijn bloedbaan, en er returnden meer dan nul rows, dus ik voel me auw.) Morgen twee vergaderingen in mijn Diesel-shirt. Note to self: morgenochtend iets dichter bij je scheerapparaaat gaan staan dan de laatste dagen, dan zie je er niet zo compleet verrot uit als op dit moment. Schone onderbroek mee voor de zekerheid, en het feest kan godverdomme beginnen.

Had ik al gezegd dat ik moe ben?
Ik ben moe.
Vandaar en aldus stop ik ermee voor vandaag: zij die gaan stoppen groeten u. Stop

back home

Bah. Geen plaatje. Tief maar op.

Wat een weggegooid weekend was dit, zeg.
Het enige wat ik nou echt gedaan heb, is naar de godverdomde Dirk van den Broek gereden in Nieuw-Sloten op zaterdagochtend. Ik noem zaterdagmiddag half twee gewoon stug de ochtend. Waag het eens om daar iets van te zeggen. Ik parkeerde mijn bolide uiteraard zo dicht mogelijk bij het winkelcentrum, want lopen is voor losers. Voor een slordige tachtig euro aan vreten en andere bende gekocht en ik zoefde binnen het half uur weer terug naar mijn kasteeltje. Ik had Eric Clapton opstaan, en kun je het geloven dat ik halverwege de godverdomde Huizingalaan ineens een brok in mijn keel kreeg....ik zweer het je, ik reed daar, niets aan de hand, en bij de solo van Holy Mother zat ik als een mongool mijn tranen weg te slikken.
Waarom? Ja, tuurlijk is het een mooie ruggengraatsolo, maar dat kan het niet alleen zijn geweest. Mis ik die kleine? Die godverdomde Padvindster met haar leuke streken? Ja, maar ook weer niet zo erg dat ik er kapot aan ga of zo. Zeker niet na vorig weekend. Is het....is het die ander die ik alvast preventief aan het missen ben, zonder dat ik....nee....dat kan niet...ben je zo verknipt..? Is dat het? Is het de combinatie van alles? Godverdomme, klootzak, zit je niet zo aan te stellen en rijd door met die zilveren kogel, voordat je sla ontdooit en je koffie warm wordt, achterin. Vort.

Ondertussen nog even een viezige studente op een opoefiets bijkans van haar sokken gereden omdat ze weigerde opzij te gaan voor mij en mijn chagrijnige smoel. Opbokken, viezige studente! Aan de kant! Arjen moet er langs want zijn sla ontdooit! Ik snap die zin zelf niet helemaal. Sla die ontdooit, waar haal ik het vandaan...of het moet ijsbergsla zijn geweest, maar dat was helemaal niet het geval. Sterker: het was :überhaupt geen sla; het was een zak bruine bolletjes. Wat zit je weer te lullen, idioot. En stel je niet zo aan. Wijven, ze zijn het godverdomme niet waard dat je je hersens naar de kloten laat helpen door hun gedrag. Sja.

Vanmiddag schrok ik wakker van een sms-geluid uit mijn Samsung. Godver. Wie. Zal wel weer een type zijn wat zich mijn vriend of vriendin durft te noemen. Klap open. Wie. Heeeeeeeeee het is haar!!! Godverdomme toch weer een jippie-sprongetje he! Lul...je had je toch voorgenomen dat niet meer te doen? Met je grote smoel altijd. Het is daar kutweer door Ernesto's staart. En zondagochtend vroeg. En ze stuurt me een sms. Godver.

We zijn weer thuis.

The man with the child in his eyes

Zoals wel vaker, begin ik ook deze blog met de zin:

Ik ben moe.
Slapen doe ik goed, maar te kort. Denken doe ik te lang.
Voelen doe ik te diep en missen doe ik te snel en herinneren doet, zonder reden, een beetje pijn.

Elkaar net ontmoet, uit mijn ooghoeken glurend naar haar lekkere kont terwijl ze staat te pinnen op de Dam. Njam.
Ik was vanavond bij papa en mama langsgegaan.
Papa en mama zijn, hoe corny het ook klinkt, normaal gesproken toch twee van mijn buddies. Matties. Ik kan over alles met ze lullen, met papa over mannendingen en met mama over gevoel, emotie, voelen, missen en huilen. Hoewel de band met papa er een is waar menig kerel jaloers op mag zijn, is de band met mama een.....misschien niet diepere, maar een iets meer.....emotionelere. We delen iets, iets wat ik van mama heb en niet van papa. Eigenlijk komt het van de mama van mama vandaan, we noemen dat mens voor het gemak oma.

Het weekend erna. Samen op een terras voetbal kijken met een koud biertje erbij en samen naar de stand-uppers kijken en samen schaterlachen om de herkenbare humor. De eerste vlinder vliegt langs. Ze had wel bij me willen slapen, bleek achteraf. Altijd achteraf.
Oma is alweer een paar jaar dood. Om de een of andere reden hadden we die laatste paar jaar een soort van band, zonder dat we elkaar nou platbelden of zagen. We deelden en dat was genoeg. Herkenning. Voelen, voorspellen en bizarre, haast onverklaarbare zaken. Geen Jomanda-gelul, maar allicht voor buitenstaanders eng en om weg te honen. Onbegrip, maar het is er godverdomme nou eenmaal, dus ook zonder te zweven en in bullshit te gaan geloven, weet ik dankzij haar dat er (gatverdamme) meer is tussen hemel en aarde en dat dood niet per sé echt dood is. Meer zeg ik er niet over; ik wil wel nog enigszins serieus genomen worden als het even kan.

Samen naar het bosstrand. Honkballetje overgooien en elkaars serieuze kant leren kennen. Jezus, wat gooit ze hard voor een meisje en wat vliegt deze dag voorbij.
Vanavond was ik dus bij de twee oude hippies, en ik zag daar voor de honderdste keer dat konijn in hun slaapkamer staan. Ineens realiseerde ik me: dat is mijn konijn. Van vroeger. Van het kind Ar, die nog steeds in me woont. Mama, dat is mijn konijn he? Ja, wil je hem meenemen? Hmmm kweetniet. Wat moet ik met een konijn? Toch maar even oppakken. Oh ja, ik weet het allemaal ineens weer. Van oma gekregen, ik moet een jaar of vijf zijn geweest want ik was net aan mijn amandelen geopereerd. Dertig jaar oud is het konijn nu. Of....zal ik hem toch meenemen? Mag het? Ja natuurlijk, gek, het is jouw konijn! Neem mee man, is toch niet gek! Nee echt niet? Niet een beetje eh....debiel...? Welnee man! Hier! Meenemen! Hmmm...ok....grijns....thanks mam. Hoi hoi ik heb Konijn weer terug.

Bloemendaal. Ze is jarig en viert het met mij en ze blijft slapen. Het is bloedjesnikheet, zelfs als het al bijna donker is aan het eind van de avond. God, wat vind ik haar leuk.
Konijn staat sinds vanavond op mijn bureau, naast mijn lamp en achter zijn rug staan mijn gitaren. Zijn ene oor hangt en er is een stukje uit, het lijkt net of hij is gebeten door een kat. Vette kans dat dat ook daadwerkelijk is gebeurd. Hij ruikt naar oud. Ooit was hij wit, of meer: gebroken wit of zo. Nu is hij meer grijzig, maar nog steeds is hij Konijn. Ouder en grijzer maar in wezen dezelfde. Komt me bekend voor. Hij heeft een schattig-debiele kop, zo met zijn tongetje eruit en zijn oogjes nauwelijks zichtbaar.

Het Eerlijke Vertellen. Hé, ik vind je leuker dan leuk en als ik je zie heb ik kleine hartaanvalletjes en elke minuut is genieten. Het spijt me, ik kan het niet helpen.
Bon Jovi zingt en Konijn luistert mee. Wild is the wind. New Jersey is een beste plaat. Arjen was achttien en vond het een goede plaat. Konijn was dertien en zoek.

De ander. De pijn en de ruzie. Waar staan wij nu? Ik weet het niet. Nee, ik ook niet. Ga je met hem door? Weet ik niet. En wij? Weet ik ook niet. Fuck. Ja, zeg dat wel. Ik vind het ook kut. Ja. Ja. Ik ga naar huis, het is al laat. Ja, rijd voorzichtig. Doe ik. Kus. Kus. Welterusten.
Tot over drie weken, als je terug bent. Ja, tot over drie weken.
En nu? We weten het allebei niet.
Maar konijn is terug.

Gaan met de vlo

En toch he.
Toch moet ik me in alle redelijkheid afvragen wat er nu eigenlijk helemaal anders is dan voorheen. Het antwoord hierop is: verdomd weinig.
Datgene wat anders is, is slechts dat wat in je hoofd is. De situatie is eigenlijk nog identiek: ik wel en zij niet en wat niet is kan nog komen en we zien het wel en zo ja dan ja en zo niet dan niet en we merken het wel.

Is het hopeloos? Welnee!
Is het dan valse hoop, misschien? Ook welnee! Het is...het is....hoe leg ik het godverdomme uit....het is een situatie die zich niet laat beschrijven, noch in mijn herinneringen, noch in de hare en een handleiding hiervoor -ik heb dat al eerder geschreven- bestaat niet. Gaan met de vlo. Dat is wat er is, maar is dat eigenlijk niet per definitie het beste wanneer de vlinders zich van je hebben meester gemaakt?

Nou dan, zeur dan niet en wacht af. Kijk nou maar gewoon wat er gebeurt.
Gisteren en vandaag was er eigenlijk nauwelijks een zichtbaar vuiltje aan de lucht, anders dan het gegeven dat ze aan de andere kant van de wereld arriveert over enkele ogenblikken. Dat zuigt, maar is misschien ook wel precies wat nodig is en nu hou je je bek er verder over en ga je praten over dat andere waar je zoveel liefde voor hebt: muziek

Jawel, muziek.
Eigenlijk he, eigenlijk is The Kick Inside, het debuutalbum van Kate Bush van honderd jaar geleden een prachtplaat. Was Kate zelf niet in staat te komen, dan had je Penny de Jager altijd nog als feeërieke stand-in, met dat nuanceverschil dat Ad Visser Penny wel anaal heeft gepenetreerd en Kate allicht niet.
Godverdomme, Penny de Jager, Kate Bush en Ad Visser. Dat waren nog eens tijden. De Padvindster kroop nog in haar luiers rond en ik had nog geen idee van hoe ik later zou zijn. Trouwens, dat idee heb ik nog altijd niet. Wat wil ik worden als ik later groot ben? Zeg het maar.

Wat is nou eigenlijk helemaal de point van deze blog?
Wel, de point is: eigenlijk is er niet zo veel aan de hand als het misschien eerst leek en vroeger was alles anders. Niet per sé beter, maar alleszins anders. Ad Visser kroop nog in zijn luiers rond en Penny de Jager stond onder de douche met Kate Bush. De Padvinster wist nog niet hoe ze later zou zijn en dat weet ze nog altijd niet. Als ze later groot is, wil ze net zo kunnen zingen als Kate Bush en net zo kunnen dansen als Penny de Jager.
En ik wil net zo'n grote idioot worden als Ad Visser, alleen dan met een kleinere bril.

....of was dat niet helemaal wat ik van plan was te schrijven.....?
Ach, wat boeit het eigenlijk, we gaan met de vlo en we springen van haar naar haar en we zien wel met welk beest we eindigen.

Zij die gaan dansen, groeten u: Spring!

...sja....

Just a small town girl in the city lights
The best was yet to come
Then lonely days turned to endless nights
The best was yet to come

How were you to know
That you would be the lucky one
Ain't it funny how time flies
When the best is yet to come

You can cry yourself to sleep at night
You can't change the things you've done
You had it there then it slipped away
Yeah you left the song unsung

Even through your tears
I never saw you come undone
What's so good about goodbye
When the best was yet to come

I find myself thinkin' about yesterday
When you were and livin' in a dream
In the moment that it takes
You find you made your first mistake
Like the setting sun...
You turn around it's gone

Just a small town girl who had it made
Or so the story goes
She had it there then it slipped
Oh - how was she to know

Even through her tears
I never saw her come undone
Ain't it funny how time flies
When the best is yet to come
What's so good about goodbye
When the best was yet to come

But it's only a Northern Song

Weten jullie wel hoe ziek ik word van altijd dingen te horen als "Ar...je bent zo'n leuke, lieve gozer...je verdient iemand die beter is dan ik..."
Flikker toch op, ik ben niet van suiker....
Gister een redelijk heftig gesprek met de Padvindster gehad, en dit was weer eens waar het op neer kwam. Snappen doen we het allebei niet, dat is een schrale troost.
Fuck it. Ik heb ook geen handboek "hoe om te gaan met verliefdheid na je puberteit" of "Emoties voor Dummies"....ik doe godverdomme ook maar wat me tebinnenschiet, en.....en....weet ik veel.
Het was een bizarre avond, dat is een ding wat duidelijk is. Details op te vragen via een verzoekschrift in drievoud.

Tsss....verdient beter dan ik......doet heus geen pijn hoor.....lekker puh...krak...auw.....

Verder? Geen idee. Ze gaat twee weken naar een eiland ver van hier. God weet. Nee, god weet niet want god bestaat niet en als hij onverhoopt toch mocht bestaan, dan is het een klootzak. Met zoveel wildvreemden praat hij, maar nooit met mijzelf.
Moet ik de knop in mijn hoofd omzetten? Nee. Ik zou godver niet weten hoe. Welke knop dan? Waar zit dat ding??? Ik kan dat niet. En ik zou in dit soort situaties weer eens willen dat ik een grotere klootzak was dan ik al ben, en oprecht bij mezelf zou kunnen denken graag of traag, tief maar op, voor jou tien anderen en meer van dat soort stoere praat.
Maarja.....ik ben een sukkel die zich weer eens vol overgave in een zelfbedacht avontuur wilde storten zonder limieten, zonder begrenzer in mijn kop en als een blinde mongool doet en niet denkt.
Heb ik hiervan geleerd?
Welnee.
Net zo min als ik er de vorige honderd keer van heb geleerd, zal ik ook na deze lichtelijke tegenvaller ongetwijfeld weer exact hetzelfde tegen gaan komen. De volgende staat alweer op de lijst. Ik heb nog geen bijnaam voor haar. Die komt nog wel, en daarna komt de kater.
En dan beginnen we weer van voren af aan......tot ik ooit die ene tegenkom.....en haar weet vast te houden.

't Zal wel in een volgend leven zijn.
Tsss..
En nu: fuck off. Papa heeft hoofdpijn.

Flipping the bird

The saga continues.
Zaterdagochtend werd ik wakker van de pijn. Echt PIJN, zeg maar.
Mijn vinger klopte als...euh....een zwerende vinger, maar dat was op zich niet schokkend natuurlijk. Logisch dat het pijn doet, stel je niet aan man.
Yep. Tot ik het verband eraf haalde voor het douchen.
Mijn hemel, is dit mijn vinger???

Heb je wel eens een bak winterpenen moeten schillen? Dan pak je wortel na wortel, en ineens heb je dan een soort van oranje gedrocht in je hand. Kijk dan, wat een rare wortel. Dikker en ronder dan de rest en je vraagt je af waarom net die ene van de paar dozijn wortels er zo raar uitziet. Waar is het misgegaan met dit worteltje?
Nou, zo ongeveer zag mijn wijsvinger eruit. Dikker dan mijn grote teen, echt helemaal gezwollen, waardoor mijn huid helemaal strak stond en haast openbarste. Glimmend. Strak. Rond. Groot. En een grote knobbel ter grootte van een knikker op de plaats waar mijn knokkels horen te zitten.
Nee, dit zag er niet prettig uit. Het voelde nog minder prettig, dus toch voor de zekerheid de huisartsenpost van de avond tevoren gebeld.
Gelijk langskomen, was het advies.
Fuck, there we go again.
Zaterdag de hele dag tot vier uur in ziekenhuizen en artsenposten gezeten, en vanochtend weer terug voor een controle.
Het ziet er inmiddels iets beter uit, de zwelling is echt half verdwenen en er komt nog maar weinig pus uit. Eet smakelijk.
Het enige waar ze zich nog zorgen om maken is het risico dat mijn pees of peesschede is aangetast, en het feit dat ik mijn vinger helemaal niet kan bewegen.
Ik moet nu met mijn andere hand mijn rechterwijsvinger op en neer bewegen om er nog "leven" in te houden. Het schijnt dat ik het risico loop op een levenslange stijve. Vinger, dan. Lijkt me kut, zeker met giraar spelen. Of schrijven. Of typen. Of zappen. Of alles eigenlijk. Fuck. En het doet pijn. Maar minder.

Zaterdagavond was de Padvindster er.
Het werd laat, of eigenlijk vroeg.
Het was super.

Gister....had ik pijn.
Vandaag....voel ik me ziekig en heb ik pijn.
Maar het is niet erg. Pijn is maar pijn en stelt al met al niet zo heel erg veel voor, vind ik altijd. 't Is effe lastig, maar meer ook niet. Over een paar dagen is het over en dat heb je dan weer gehad. Verliefdheid is erger. Daar kun je niets tegen innemen. Maar ook dat gaat uiteindelijk meestal wel weer over.
Helaas.

De kat en het ventje

Goed, deel twee.

Dus ik kwam vanmiddag thuis, completely knackered, aan het eind van mijn Latijn, met nog het vooruitzicht op een huis vol pis- en strontresten en een weekend vol met wassen draaien en ontsmetten voor de boeg.
Met de voortdurende hangover wist ik mijn zilveren wolfje in schaapskleren behendig door de avondspits te loodsen en stapte onverdroten mijn stulpje in. Twee prachtwoorden. Het eerste wat me opviel, was dat Monstertje me niet begroette: er stonden maar drie katten tegen me op te springen in plaats van vier.
Enigszins ongerust doorzocht ik alle kamers van mijn paleis nauwkeurig en toen ik hem na een halve minuut alsnog vond, onder mijn bed met een smoel die boekdelen sprak ("stiefpapa, ik voel me geloof ik niet goed....."), tilde ik hem op en zag dat het inderdaad niet goed met hem ging. Anustechnisch zal ik jullie de details besparen, maar wat was ik blij dat ik niet had wat hij had. Ik besloot de dierenarts te bellen; het nummer stond op zijn Maxi Cosi, of hoe heet zo'n plastic kattenvervoerder. Weet ik veel. Ja, komt u maar langs om zeven uur, dan gaan we even kijken.

Met de ervaring en routine van een leeuwentemmer wist ik de zwarte panter in zijn Maxi Cosi te lokken, en daar tuften wij gezamenlijk naar zijn vaste dokter. Hij is daar al meerdere malen onder handen genomen, tevens op ehhh....anaal gebied, zeg maar.
Eerst onderhandelen over de prijs (ik heb godverdomme geen geld, kan niets voorschieten en jullie zijn van zijn geld allemaal al een keer naar de Bahama's geweest als je het mij vraagt), en daar lag het spook op de behandeltafel. Alles ging redelijk ontspannen, tot het moment waarop de vrouwelijke dokter haar vinger in zijn kont stak. Wat had je anders verwacht. Hij was hiervan zodanig niet gecharmeerd, dat hij mij meerdere keren (ik hield hem vast, samen met Assistente Zonder Tieten) nogal venijnig in mijn rechterwijsvinger beet. Goed hard. Goed diep. Ik heb -voor een man- een redelijk hoge pijngrens. Trust me. Ik kan wat hebben. Maar mijn fucking god, wat deed dit een godvergloeiende pijn!!!! Bloed all over the place natuurlijk, en Dok en Assistente waren de komende tien minuten vooral bezig met het verbinden en ontsmetten van die leuke jongen, en niet met die stomme kat. Ik kreeg een paars verbandje om mijn vinger, met zwarte gezichtjes erop. Miauw.
Besloten werd om Spooky toch maar plat te spuiten, alvorens verder te gaan graven in zijn darm. Goed idee, Dok! Kom hem over een uur maar halen, en ga intussen toch maar even bij de Eerste Hulp langs, want het is een smerige wond die je daar hebt. En hij heeft ook net gekotst, en de hele tijd aan zijn strontkont gelikt natuurlijk, en kijk hier: deze is tot op het bot, dus haal maar even een tetanusprik.

Ok. Fuck. Ik hou niet van prikken. Zeker niet in mijn kont. Zeker niet op vrijdagavond en zeker niet nu. Ik wil naar huis, naar bed, slapen en nog meer slapen. Ik vind het nogal overdreven: ik ben heus wel vaker door een kat gebeten hoor! Ik ben godverdomme niet van suiker! Ja maar doe toch maar. Njeh ok. Mama heeft me overtuigd.
Bij de huisartsenpost vonden ze me allerminst een aansteller. Sterker: ik kreeg niet alleen een tetanusprik in mijn babyzachte billetje, ik kreeg ook voor een week sterke antibiotica mee die zo'n beetje alle bacterieën moet doden die je kan bedenken.

Het is nu middernacht, kort verhaal lang:

- Ik ben moe. Erg moe.
- Ik heb pijn in mijn vinger. Heel veel pijn. Echt waar.
- Ik heb pijn in mijn bil. Niet zo heel veel, maar het is wel mijn bil!
- Spooky is leeggetrokken, heeft injecties gehad en -guess what- voor een week antibiotica meegekregen. Net als stiefpapa. Er liggen twee doosjes pillen op tafel: een voor Spooky en een voor Arry.
- Spooky slaapt. Hij is net zo gesloopt als ik. Hij liep net nog helemaal wankel door de kamer, en toen hij mij een kopje wilde geven viellie om. De klootzak. Ik hou van hem.
- Dok zei dat ik zijn leven heb gered door langs te komen. Nog een dag en zijn dikke darm was gescheurd.
- De pijn is daardoor redelijk te verdragen. Redelijk, zeg ik. Hij zal het niet beseffen, maar he owes me big time.

Mama, ik wil naar huis toe. Ik vind het niet zo leuk meer, denk ik.
Padvindstertje, wanneer hou je me nou een keertje vast? Ik heb het op avonden als deze zo nodig. Je leest dit niet, dat weet ik. Daarom durf ik het ook te vragen. Dat snap je. Dat weet ik.

Mama....mama.....Padvindstertje.....ik voel me zo alleen.
Snif.
Morgen hè....morgen gaan we naar de film en gaan we lol maken, ok? Dan is alles beter en ben ik blij en ga ik stiekem van je genieten en kijk ik naar je op een manier zoals alleen ik naar je kijk, en dat doe ik stiekem maar toch ook weer niet. Morgen ben ik zoals ik wil zijn en morgen droom ik terwijl ik wakker ben. Ok?

Tot morgen.

Help

Kun je een kater hebben zonder dat je gedronken hebt?
Ja, dat kan. Ik heb dat nu.

Gisteravond was een avond waarin ik me voornam om bijtijds naar bed te gaan.
Uiteraard ging alles mis wat er mis kon gaan, te beginnen met mijn was-timing. Ik had mijn hele bed 's ochtends afgehaald ter verschoning ende afwisseling. Pas rond acht uur 's avonds schoot me tebinnen dat ik mijn andere set nog moest wassen en drogen. Fuck. Vroeg naar bed gaan zat er dus weer niet in. Voor de vierde keer deze week viel ik op de bank in slaap, direkt na het eten. Wachtend op mijn droger probeerde ik mijn ogen open te houden terwijl de minuten tergend langzaam voorbij tikten. Beetje gitaar spelen, smsje hier, msnnetje daar en daar was eindelijk het verlossende ding-dong van mijn AEG dat de kust veilig was. Eerder op de avond had ik mijn kussenslopen wel al vervangen; die had ik eerder deze week gewassen en gedroogd en gesreken. Dus wat me nog te doen stond was alleen mijn hoeslaken en overtrek monteren en dan als de vliegende tering naar dromenland vliegen.

Met mijn schone baal katoen liep ik op mijn tandvlees van bad- naar slaapkamer om daar het allerlaatste klusje van de dag te doen. Dacht ik.
Op een van mijn drie kussens zag ik een donkere vlek. Fuck. Het zal toch niet?
Ja hoor.....een van de logeerkatten had godvergloeiende godverdekut op mijn kussen gepist. Kutbeest. Nog een paar dagen en je bent voorgoed uit mijn leven. Ik pakte het kussen, trok de natte sloop eraf en las het label van beide. Mooi. Ze kunnen allebei in de was, mits wolprogramma en niet hoger dan 40 graden. Fijn zo. Om mijn dekbedhoes te monteren, moest ik ook mijn tweede kussen verplaatsen. Die was gelukkig niet een beetje nat. Nee. Hij was zeik- en zeik fuck hoeren kutkutkut krijg de vlammende tyfus-nat. Mijn god. Heeft hier godverdomme een olifant staan pissen op mijn bed of zo? Aha. Ook mijn matras is deze ellende niet bespaard gebleven. Waarom zou het ook? Het is toch al one of those nights. Half een alweer. Dag voornemen om vroeg te gaan slapen. Kutbeesten.

Ok. Plan de campagne. Nu eerst kussen 1 in de was, vannacht in de droger en morgenochtendvroeg nummer 2 in de was en wanneer ik terug ben uit mijn werk nummer 2 in de droger. Dan 's avonds de sloopjes en zo in de was en droger en dan ben ik zaterdagochtend weer terug waar ik was: een droog en schoon bed. Fuck.
Terwijl de machine mijn eerste kussen onder handen nam, was ik nog een klein kwartier bezig om mijn matras zo goed mogelijk te reinigen met....ongeveer alles wat je kan bedenken, op een rituele verbranding na.

Tegen een uur of half twee kon ik eindelijk met een redelijk gevoel slapen: matras schoon en omgedraaid (gelukkig een lattenbodem), nog 1 schoon kussen en de machine draait op volle toeren mijn kussen schoon.

Snurk.

Half vier. Toch alweer twee uurtjes slaap gepakt van de benodigde acht. Fuck, ik moet pissen als een paard. Oh ja. De machine. Ik zal het kussen eruithalen en in de droger kwakken zoals geplanned. Slof slof. Grom. Grumpf. Auw mijn hoofd. Auw mijn lijf. Auw mijn hart. Slof slof grom. Fuck waarom gaat die kutdeur van de machine niet open? Trek grom trek grom. Fuck hij is blijven hangen vlak voor het einde van het laatste deel van het wolwasprogramma. Grom. Draai knop een paar milimeter door. Klik, swoosh, zoem, klik klik KLIK. Deur kan open. Mooi. Grom. Trek, open, GOLFFFF!!!!
Fuck, dat lijkt wel tien liter water wat daar over mijn voeten en geparkeerde Allstars golft. Eens goed kijken. Yep, het is tien liter water at daar over mijn voeten en geparkeerde Allstars golft. Grom. Dweilen, handdoeken en trekkers, het is inmiddels vier uur geweest. Grom. Fuck dit, de rest doe ik straks wel, nu eerst pissen als dat eerdere paard.

Pis. Lekker. Oeh. Nu slapen.
Niet via de badkamer terug, die is zeiknat. Via de woonkamer dan maar.
Stap, stap, stap, squish. Squish? Wat is squish? Klik, licht aan.
Godverdegodvergloeiende kutkutkankertering HOERENBEESTEN!!!! Stront. Niet een beetje. Nee. Veel. Stront. Op mijn gister gedweilde laminaat. En aan mijn voet. Tussen mijn tenen. Grom. Hinkel naar zeiknatte badkamer, was voet honderd keer en ruim de stront van laminaat op. Half vijf. Snurk.

Half acht. Wekker. Grom. Fuck. Auw mijn hoofd.
Peuk. Koffie. Kut. Koffie op. Grom.
Ok...oh ja, dat kussen uit de machine en in de drogert.
Kutkutkut, kussen is twee keer zo groot geworden door 10 liter water.
Hoe krijg ik dit kutding uit mijn machine!!!!!
Kwartier later, alles weer zeiknat. Kussen uit de machine. In de droger.
Kussen te groot en te zwaar voor de droger, die ongeveer van mijn wasmachine flikkert door het heen-en-weer gebonk. Alles flikkert op de grond. Grom.
Douchen. Tandenpoetsen. Aankleden. Lenzen in.
Naar mijn werk. Het regent. Pijpenstelen. Zeiknat stap ik mijn auto in. Bij het achteruit uitparkeren slipt mijn zeiknatte Timberland van mijn koppeling en sla ik af. Niets geraakt. Het wordt een lange dag.

Help me.
Alsjeblieft.

Pushing your moustache

The morningstood has gold in the mouth.
What have I got hanging on my bike???
Every house has its little crotch.
The last little leads weigh the heaviest.
He's at home from all markets.
Stayed overnight in the monkey.
letting up a little taste-balloon.
Catching bone. Of is het catching rude?
Unjump the dance.
There doesn't knock a wood from.
From the little cupboard to the wall.
A kid can do the laundry.
The little nose of the salmon.
Standing in front of pole.
Sitting down with the suits.
Having a record in front of your head.
Being the kid of the bill.
Walking in the soup.
Pushing his moustache.
Walking to fast from a nietje. (staple)
Not seeing a steak. (steek)

Op die datingsite waar ik zit he....daar was een of andere bimbo op zoek naar "een gespierde, grote kerel met groene vingers"
Ik stuurde haar een mailtje, of ze al eens aan de Hulk heeft gedacht. Gek, nooit meer iets van gehoord. Ik vond hem zelf nogal voor de hand liggen. Lying in front of the hand, zeg maar.
Mijn bek smaakt naar koffie en sigaretten, ik heb denk ik zeker acht kopjes gerookt en een half pakje gedronken, dus ik heb Helmond. Bah.
Zometeen even mijn Oral-B ertegenaan kwakken, voorzien van een flinke klodder Sensodyne, en daarna spoelen met Oral-B mondwater vol met antibacteriële shit en fluor en zo. Altijd veilig om met een frisse bek in bed te stappen, je weet nooit wie je in je dromen komt opzoeken.

Schiet me ineens te binnen dat ik vannacht droomde dat er een atoombom in Amsterdam onplofte, en op de een of andere manier liep half Nederland vol water en moesten we vluchten naar Limburg. Mijn god, en de jouwe ook. Wat de hel had dat dan weer te betekenen???

Het is bijna weekend. Of bijna...ja toch best wel, eigenlijk. Plannen? Neuh...
Zondag of zo worden de twee zwartwitte terroristjes opgehaald. Zal ik ze missen? Neuh. Ik had het al eerder gezegd: ze geven me geen reet terug voor al mijn liefde en zorgen. Net als hun zusje met wie ik heb samengewoond. Goed, dat zusje had redelijk grote tieten en haar eten was goed binnen te houden en ze heeft me langdurig behoed van totale gekte en me geholpen en gesteund tot de laatste dag en van me gehouden zo lang als niemand dat volhield, ervoor en erna, maar meer moet je daar ook niet achter zoeken.

Er is altijd wel iemand.
Maar niemand als jij.
Ik mis de Padvindster.
Niet alleen mis ik haar op dit moment, nu, hier bij me, de dingen die we samen doen.
Maar ook mis ik datgene wat we samen niet doen.
Fuck.

Zij die gaan missen, groeten u: mis.

Oediepoes, Kat-astrofe en Kat-mandu

Op mijn To Do List staan:

- Een tijdschrift uitgeven voor mondhygiënisten, getiteld: Het blad voor de mond
- Een financieel adviesbureau voor beginnende bands starten, met de naam Consultants of Swing
- Een uitvaartservice opzetten, de naam van deze toko is Skeletvracht

Ik heb het er veromme maar druk mee, dat laat zich raden.
Hoe kut ik het nummer Everything I do, I do it for you ook vind, en hoe slecht die hele Robin Hoodfilm met die onvoorstelbare kutacteur Costner ook is: het tweede deel van dat nummer (dus op de CD-versie, niet de gestripte singleversie) is nog steeds kippenveltrekkend mooi. Je zou er bijna veren van gaan groeien. Er loopt een kip tegen de muur op: tok. Er komt een eend klaar: kwak. Er zit een loser achter de pc: snif. Of nee, die laatste is helemaal niet grappig.

Als je heel goed en geconcentreerd luistert (liggend, ogen dicht en koptelefoon op) naar Don't let him steal your heart away van Held Phil Collins, van het album Hello, I must be going, kun je tijdens het intro niet alleen de tonen van de piano horen, maar ook het daadwerkelijke neerkomen van het zwart en wit. Mooi man. Zo'n mooi liedje ook. Jawel, een Liedje. Geen "song" of een "nummer" of nog erger: een "track", neen: een liedje want het is kort, mooi en lief.
Een beetje zoals The Sweetest Thing van U2 dat ook heeft. Ook hier weer niet de singleversie van een paar jaar geleden, maar de B-kant van Where the Streets have no name, de iets minder gepolijste versie uit 1987 zeg maar. Godverdomme, ik vond dat toen al een ruggengraatplaat, maar het Klootjesvolk heeft het wijsje alsnog gestolen en stukgemaakt na vijftien jaar. Ik haat jullie.

Ik ben stiekem een beetje op haar.
Ik heb het haar ook verteld.
Nu is het eruit en kan ik nooit meer normaal naar haar kijken.

I let the genie out of the box
I let the genie out of the box
I'm scared of everything I am
I let the genie out of the box
I'm scared of opening the can
I let the genie out of the box

Ai ai ai ai linke soep, Arreke....
Damn, wat ben ik moe vandaag. Zou het komen door het weer?
Heb ik te kort geslapen vannacht? Nee, het was niet lang, maar zeker niet zodanig kort of slecht dat ik dat nu in mijn botten en achter mijn ogen zou moeten voelen.
Zou het misschien komen door het stoppen met die bende? Nee, dat heb ik al eens eerder geprobeerd en dan krijg ik lichtflitsen en zweetaanvallen en wil ik onder het bureau kruipen van angst en dat mijn mama mij vasthoudt. Moe werd ik daar nooit van, dus waarom nu wel? Zou ik zo moe zijn omdat het simpelweg tijd is om te gaan slapen?
Dat zou natuurlijk heel goed kunnen, maar op andere avonden of nachten is dat ook niet echt de grootste drijfveer om de trein naar Dromenland te pakken.
Drijfveer, wat is dat een gek woord eigenlijk.
Ik stel me een witte veer voor, misschien van een zwaan, die op het wateroppervlak zweeft. De wind voert hem zachtjes voort en zo te zien is het een jonge veer, want hij is nog redelijk donzig. Net als mijn gedachten, zeg maar. Waarom een witte veer en geen grijze? Of een groene desnoods, op mijn balkon vind ik regelmatig groene veren, veel vaker dan witte. Waarom is een drijfveer dan toch wit? Wat zou Sigmund Freud daarvan gevonden hebben?
Allicht dat ik te kort borstvoeding heb gekregen en dat ik een serieus Oedipus-complex heb.

Ik kan die hele Freud dit vertellen: ik heb dan misschien wel een Oedipus-complex, maar ik val mijn moeder er tenminste niet mee lastig.
Maar dat is dan ook perfect verklaarbaar: als klein jochie had ik nooit een denkbeeldig vriendje. Ik moest die van mijn zus altijd lenen.

Ik vind mezelf nogal on-grappig vanavond, dus ik denk dat het tijd is om er maar mee te stoppen. Ik ga verder met dromen.
Zij die gaan dromen groeten u: REM!



(Orange Crush)

Break down that wall

So break down that wall baby
There's a new world out there waiting
Just tear down that wall girl
Run away and don't look back
Just break down that wall
Break down that wall
There's someone who needs you

liefdesbank

Waarschijnlijk hebben maar weinigen van jullie ooit van de gelegenheidsband Temple of the Dog gehoord.
Deze band, bestaande uit o.a. Stone Gossard en Chris Cornell van respectievelijk Pearl Jam en Soundgarden heeft begin jaren negentig slechts één album opgenomen, dat -hoe toepasselijk- tevens Temple of the Dog heet.
Als je hun single Hunger Strike hoort, gaat je misschien vaag een lichtje branden. Fucking mooi, net als Call me a dog en Say hello 2 heaven, trouwens. De rest is wat jullie zouden omschrijven als Teringherrie, maar ook helemaal te Ar.
Deze cd kreeg ik indertijd van bloedmaatje Ri, en nog steeds moet ik altijd aan hem denken als ik deze plaat opzet. Rietje, we leven voor altijd in de eigthies en vroege nineties. Ik bedoel: dagelijks quoten Jason en ik nog scènes uit Wayne's World. Stop living in the past, man....!!!

Verder zag ik gisteren een heel erg goeie, mooie en integere documentaire over kindermisbruik en incest op Nederland één, waarvan ik me gelijk klote voelde. Godverdomme, wat kan ik toch slecht tegen dat soort dingen. Misbruik, dierenleed, onrecht, en de dood, kortom: zieligheid in het algemeen. Bah. Hoe kan je godverdegodver je eigen vlees en bloed, of je eigen liefje zoveel pijn doen? Ik kan echt heel veel begrijpen (moord, doodslag, sadisme, zelfs van Frans Bauer's muziek houden) vind ik zelf, maar dit soort dingen....pffff....misschien moet ik ook maar blij zijn dat ik er totaal geen greintje begrip voor heb.
Ik heb ooit iemand tot op het bot liefgehad die een incestverleden heeft en er is weinig wat me zo geraakt heeft als puur die wetenschap, simpelweg het feit dat zulke dingen gebeurd zijn. Nu eens niet van horen zeggen of op TV gezien, maar daadwerkelijk met degene van wie je houdt.

Later heb ik mijn leven gedeeld met een ander lief, die door haar ex chronisch werd mishandeld. Wellicht van een iets "mindere" orde (want geen kind meer), maar van beide liefjes houd ik nog steeds, zij het op niet exact dezelfde wijze. Maar houden van ze doe ik en zal ik voor eeuwig blijven doen, en wie ze in de nabije of verre toekomst ook maar een haar zal krenken, zal -en dat meen ik echt- met mij te maken krijgen. Deze twee engelen mogen nooit, maar dan ook nooit meer pijn kennen zoals ze dat gekend hebben.

Uiteraard heb ik me wel eens afgevraagd of ik niet een soort van zwak heb voor meisjes met een verleden. Ik denk eerlijk gezegd dat het antwoord nee is.
Het was gewoon toevallig zo, en wat is dat is en que sera sera en je moet er ook niet voor weglopen. Je voelt wat je voelt en daar moet je verder niet over gaan nadenken en emoties zijn er niet voor om geanalyseerd te worden, punt klaar over en uit.

Binnenkort ga ik aan tafel zitten met, zowaar, een financieel adviseur. Ik heb zo iemand nodig, want ondanks een redelijk goed salaris, weet ik het te presteren om chronisch rood te staan. Niet verwonderlijk als je in totaal vierhonderdvijftig euro aflost bij vier verschillende lonesharks, dus: oversluiten en samenvoegen en consolideren die hap, en minder per maand aflossen.

Kon je maar betalen in liefde.
Als liefde een betaalmiddel was, zou ik nooit meer hoeven lenen. Altijd zou ik genoeg cash op zak hebben en ik zou leven in weelde. Kleine kusjes als wisselgeld, en voor je dagelijkse boodschappen een warme omhelzing.
Reparatie aan je auto? Kom maar even mee naar achteren. Of nee, nu haal ik liefde en lust doorelkaar. Dat is niet helemaal hetzelfde. Of wel? Nee, ik geloof het toch niet. Ik houd van...laten we zeggen...ja, ik houd van mijn vrienden. Maar ik denk niet dat ik snel met ze naar bed zal gaan, eerlijk gezegd. Nee, ik weet het eigenlijk wel zeker, ik ben toch geen flikker godverdomme! Wat zit ik toch te ouwehoeren hier zeg, ik ben de heterosexualiteit zelve! Weliswaar een die overloopt van emotie en liefde, en ik brand kaarsen en wierook en mijn wc is altijd schoon en ik match mijn onderbroek graag bij mijn t-shirt (groen Nudie-shirt aan? Dan een rode Björn Borg aan mijn kont), maar een Echte Vent ben ik alleszins!

Wat is eigenlijk het punt van deze blog? Geen idee. Ik lul ook maar wat.

Maar dat is bekend. En nu slapen godver: de Padvindster ligt er al in, smst ze net naar me. Fuck. Liever had ik dat ze dat riep vanuit mijn slaapkamer, en niet vanuit die stad in het midden van het land.
Ach....een mens mag toch godverdomme dromen....?
En dat is precies wat ik nu ga doen.

Zij die gaan dromen, groeten u: snurk!

Honky Tonk Wijven

Ik weet dat het slechts rock n' roll is.....maar ik vind het zo leuk....!

Terwijl ik mijn Senseo® stond in te schenken, bedacht ik met net dat een kopje geven en giving head iets heel anders is.
Zo is een shampoo ook geen hoofdwasmiddel, net zo min als blikschade ook oogletsel genoemd kan worden.
Jawel, taal. Het is een bijzonder vehikel.
Godverdomme, deze Senseo® smaakt me uitstekend, mag ik wel zeggen. Waarom zou ik dat niet mogen zeggen? Het is tenslotte een democratie.

Dat vind ik zo'n debiele opmerking van het Klootjesvolk™ altijd. Vrijheid van woord en schrift heeft helemaal niets met een democratie te maken! Democratie komt (even uit mijn hoofd) van de Griekse woorden dèmos en kratein, wat zoiets betekent als "het volk regeert". Het volk regeert dus. Niet "het volk mag zeggen wat het wil", godverdomme. Als je niet weet waar je over lult, hou dan je bek.
Hold your back, god far stupid.

Trouwens...Honky Tonk vrouwen.
Hoe voelt het nou om een rollende steen te zijn?
Bevrediging.
Verf het zwart.
Springende Sjaak Flits.
Laten we de nacht samen doorbrengen.
Sympathie voor de duivel.
Wilde paarden. (spreek paarden dan uit als Hans Teeuwen, maar dat spreekt voor zich. Ik ben malle Pietje niet! Wie ben ik dan? Nou? Mariska van den Pijnacker natuurlijk!)
Lastdier.
Bruine suiker.
Marleentje. (ja, hoe moet ik godverdomme anders Angie vertalen!!!)

Verder nieuws: in de haven van Rotterdam is een rubberboot opgeblazen.

Valt het erg op dat ik geen ene flikker weet te vertellen?
Die twee logées (fuck, schrijf je dat wel zo..? En sinds vandaag ook? Note to self: koop het nieuwe Groene Boekje en vreet het op.) trouwens, die mogen wat mij betreft eigenlijk best opsodemieteren. (van de bijbelse stad Sodom).
Ten eerste geven ze me niets, maar dan ook niets terug. Niet eens even bij me op de bank liggen, tegen mijn voeten aan desnoods. Nee, een totaal negeren is mijn dank tot nu toe. Vooral Sammie is daar een ster in; zelfs voor het eten komt hij niet uit het achterhuis vandaan (het achterhuis is de naam die ik geef aan het plekje achter mijn bureau in het Kleine Kamertje) tenzij ik hem er aan zijn lurven bij pak. Een paar happen, een paar miauwtjes en hij is er weer vandoor.
Spooky wil zo nu en dan nog tenminste even door het huis lopen etteren, waarbij hij zijn best doet te laten zien dat hij heus niet bang is voor Frenk, Viv of mij. Om dit te onderstrepen kotst hij elke dag op een andere plek, maar altijd en bij voorkeur op een stuk textiel. (gordijn, bank, handdoek of logeerbed)
Ook heb ik gemerkt dat zwarte haren op een beuken vloer veel opvallender zijn dan rode en witte. Godverdomme nog bijna twee weken zit ik met die etters opgescheept. Apart eten, medicijnen geven (niet vergeten!), voer erin douwen en dan zelf wakker worden. Elke fucking ochtend. En elke dag stofzuigen. En elke dag schoonmaken. Een dagje skippen (lui, moe, druk, geen zin) zit er niet in.
Waarom ben ik zo'n sukkel dat ik me heb laten strikken voor dit kutklusje? Het zijn godbetert de katten van de ouders van mijn ex-vriendin waarmee ik nooit contact heb. (en ook nauwelijks had, maar dat is een ander verhaal)
Volgend jaar mogen ze een andere idioot gaan zoeken. Ik denk dat ik gewoon ga verhuizen en ze niets vertel; noch mijn ex, noch haar ouders. Misschien mijn eigen ouders ook maar niet eens. En mijn vrienden ook niet. Sterker: ik denk dat ik het ook maar geheim moet houden voor mezelf.

Stiekem verhuizen, zonder dat ik het zelf weet.
En dan hopen dat ik nooit meer iets van me hoor....