Op mijn To Do List staan:
- Een tijdschrift uitgeven voor mondhygiënisten, getiteld: Het blad voor de mond
- Een financieel adviesbureau voor beginnende bands starten, met de naam Consultants of Swing
- Een uitvaartservice opzetten, de naam van deze toko is Skeletvracht
Ik heb het er veromme maar druk mee, dat laat zich raden.
Hoe kut ik het nummer Everything I do, I do it for you ook vind, en hoe slecht die hele Robin Hoodfilm met die onvoorstelbare kutacteur Costner ook is: het tweede deel van dat nummer (dus op de CD-versie, niet de gestripte singleversie) is nog steeds kippenveltrekkend mooi. Je zou er bijna veren van gaan groeien. Er loopt een kip tegen de muur op: tok. Er komt een eend klaar: kwak. Er zit een loser achter de pc: snif. Of nee, die laatste is helemaal niet grappig.
Als je heel goed en geconcentreerd luistert (liggend, ogen dicht en koptelefoon op) naar Don't let him steal your heart away van Held Phil Collins, van het album Hello, I must be going, kun je tijdens het intro niet alleen de tonen van de piano horen, maar ook het daadwerkelijke neerkomen van het zwart en wit. Mooi man. Zo'n mooi liedje ook. Jawel, een Liedje. Geen "song" of een "nummer" of nog erger: een "track", neen: een liedje want het is kort, mooi en lief.
Een beetje zoals The Sweetest Thing van U2 dat ook heeft. Ook hier weer niet de singleversie van een paar jaar geleden, maar de B-kant van Where the Streets have no name, de iets minder gepolijste versie uit 1987 zeg maar. Godverdomme, ik vond dat toen al een ruggengraatplaat, maar het Klootjesvolk heeft het wijsje alsnog gestolen en stukgemaakt na vijftien jaar. Ik haat jullie.
Ik ben stiekem een beetje op haar.
Ik heb het haar ook verteld.
Nu is het eruit en kan ik nooit meer normaal naar haar kijken.
I let the genie out of the box
I let the genie out of the box
I'm scared of everything I am
I let the genie out of the box
I'm scared of opening the can
I let the genie out of the box
Ai ai ai ai linke soep, Arreke....
Damn, wat ben ik moe vandaag. Zou het komen door het weer?
Heb ik te kort geslapen vannacht? Nee, het was niet lang, maar zeker niet zodanig kort of slecht dat ik dat nu in mijn botten en achter mijn ogen zou moeten voelen.
Zou het misschien komen door het stoppen met die bende? Nee, dat heb ik al eens eerder geprobeerd en dan krijg ik lichtflitsen en zweetaanvallen en wil ik onder het bureau kruipen van angst en dat mijn mama mij vasthoudt. Moe werd ik daar nooit van, dus waarom nu wel? Zou ik zo moe zijn omdat het simpelweg tijd is om te gaan slapen?
Dat zou natuurlijk heel goed kunnen, maar op andere avonden of nachten is dat ook niet echt de grootste drijfveer om de trein naar Dromenland te pakken.
Drijfveer, wat is dat een gek woord eigenlijk.
Ik stel me een witte veer voor, misschien van een zwaan, die op het wateroppervlak zweeft. De wind voert hem zachtjes voort en zo te zien is het een jonge veer, want hij is nog redelijk donzig. Net als mijn gedachten, zeg maar. Waarom een witte veer en geen grijze? Of een groene desnoods, op mijn balkon vind ik regelmatig groene veren, veel vaker dan witte. Waarom is een drijfveer dan toch wit? Wat zou Sigmund Freud daarvan gevonden hebben?
Allicht dat ik te kort borstvoeding heb gekregen en dat ik een serieus Oedipus-complex heb.
Ik kan die hele Freud dit vertellen: ik heb dan misschien wel een Oedipus-complex, maar ik val mijn moeder er tenminste niet mee lastig.
Maar dat is dan ook perfect verklaarbaar: als klein jochie had ik nooit een denkbeeldig vriendje. Ik moest die van mijn zus altijd lenen.
Ik vind mezelf nogal on-grappig vanavond, dus ik denk dat het tijd is om er maar mee te stoppen. Ik ga verder met dromen.
Zij die gaan dromen groeten u: REM!
(Orange Crush)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten