De kat en het ventje

Goed, deel twee.

Dus ik kwam vanmiddag thuis, completely knackered, aan het eind van mijn Latijn, met nog het vooruitzicht op een huis vol pis- en strontresten en een weekend vol met wassen draaien en ontsmetten voor de boeg.
Met de voortdurende hangover wist ik mijn zilveren wolfje in schaapskleren behendig door de avondspits te loodsen en stapte onverdroten mijn stulpje in. Twee prachtwoorden. Het eerste wat me opviel, was dat Monstertje me niet begroette: er stonden maar drie katten tegen me op te springen in plaats van vier.
Enigszins ongerust doorzocht ik alle kamers van mijn paleis nauwkeurig en toen ik hem na een halve minuut alsnog vond, onder mijn bed met een smoel die boekdelen sprak ("stiefpapa, ik voel me geloof ik niet goed....."), tilde ik hem op en zag dat het inderdaad niet goed met hem ging. Anustechnisch zal ik jullie de details besparen, maar wat was ik blij dat ik niet had wat hij had. Ik besloot de dierenarts te bellen; het nummer stond op zijn Maxi Cosi, of hoe heet zo'n plastic kattenvervoerder. Weet ik veel. Ja, komt u maar langs om zeven uur, dan gaan we even kijken.

Met de ervaring en routine van een leeuwentemmer wist ik de zwarte panter in zijn Maxi Cosi te lokken, en daar tuften wij gezamenlijk naar zijn vaste dokter. Hij is daar al meerdere malen onder handen genomen, tevens op ehhh....anaal gebied, zeg maar.
Eerst onderhandelen over de prijs (ik heb godverdomme geen geld, kan niets voorschieten en jullie zijn van zijn geld allemaal al een keer naar de Bahama's geweest als je het mij vraagt), en daar lag het spook op de behandeltafel. Alles ging redelijk ontspannen, tot het moment waarop de vrouwelijke dokter haar vinger in zijn kont stak. Wat had je anders verwacht. Hij was hiervan zodanig niet gecharmeerd, dat hij mij meerdere keren (ik hield hem vast, samen met Assistente Zonder Tieten) nogal venijnig in mijn rechterwijsvinger beet. Goed hard. Goed diep. Ik heb -voor een man- een redelijk hoge pijngrens. Trust me. Ik kan wat hebben. Maar mijn fucking god, wat deed dit een godvergloeiende pijn!!!! Bloed all over the place natuurlijk, en Dok en Assistente waren de komende tien minuten vooral bezig met het verbinden en ontsmetten van die leuke jongen, en niet met die stomme kat. Ik kreeg een paars verbandje om mijn vinger, met zwarte gezichtjes erop. Miauw.
Besloten werd om Spooky toch maar plat te spuiten, alvorens verder te gaan graven in zijn darm. Goed idee, Dok! Kom hem over een uur maar halen, en ga intussen toch maar even bij de Eerste Hulp langs, want het is een smerige wond die je daar hebt. En hij heeft ook net gekotst, en de hele tijd aan zijn strontkont gelikt natuurlijk, en kijk hier: deze is tot op het bot, dus haal maar even een tetanusprik.

Ok. Fuck. Ik hou niet van prikken. Zeker niet in mijn kont. Zeker niet op vrijdagavond en zeker niet nu. Ik wil naar huis, naar bed, slapen en nog meer slapen. Ik vind het nogal overdreven: ik ben heus wel vaker door een kat gebeten hoor! Ik ben godverdomme niet van suiker! Ja maar doe toch maar. Njeh ok. Mama heeft me overtuigd.
Bij de huisartsenpost vonden ze me allerminst een aansteller. Sterker: ik kreeg niet alleen een tetanusprik in mijn babyzachte billetje, ik kreeg ook voor een week sterke antibiotica mee die zo'n beetje alle bacterieën moet doden die je kan bedenken.

Het is nu middernacht, kort verhaal lang:

- Ik ben moe. Erg moe.
- Ik heb pijn in mijn vinger. Heel veel pijn. Echt waar.
- Ik heb pijn in mijn bil. Niet zo heel veel, maar het is wel mijn bil!
- Spooky is leeggetrokken, heeft injecties gehad en -guess what- voor een week antibiotica meegekregen. Net als stiefpapa. Er liggen twee doosjes pillen op tafel: een voor Spooky en een voor Arry.
- Spooky slaapt. Hij is net zo gesloopt als ik. Hij liep net nog helemaal wankel door de kamer, en toen hij mij een kopje wilde geven viellie om. De klootzak. Ik hou van hem.
- Dok zei dat ik zijn leven heb gered door langs te komen. Nog een dag en zijn dikke darm was gescheurd.
- De pijn is daardoor redelijk te verdragen. Redelijk, zeg ik. Hij zal het niet beseffen, maar he owes me big time.

Mama, ik wil naar huis toe. Ik vind het niet zo leuk meer, denk ik.
Padvindstertje, wanneer hou je me nou een keertje vast? Ik heb het op avonden als deze zo nodig. Je leest dit niet, dat weet ik. Daarom durf ik het ook te vragen. Dat snap je. Dat weet ik.

Mama....mama.....Padvindstertje.....ik voel me zo alleen.
Snif.
Morgen hè....morgen gaan we naar de film en gaan we lol maken, ok? Dan is alles beter en ben ik blij en ga ik stiekem van je genieten en kijk ik naar je op een manier zoals alleen ik naar je kijk, en dat doe ik stiekem maar toch ook weer niet. Morgen ben ik zoals ik wil zijn en morgen droom ik terwijl ik wakker ben. Ok?

Tot morgen.