Vuurpijl

Waarom klinkt niet alleen de muziek van Meredith Brooks' stop als Sheryl Crow, maar waarom lijkt ook haar stem alsof zij het zingt?
Dat heeft zo'n meid toch niet nodig.
Als ik later groot ben, wil ik een beetje trouwen met Meredith. Ik vind haar leuk. Maar om de een of andere reden belt ze me nooit.

Vandaag dacht ik trouwens echt dat ik er met geen mogelijkheid klootzakkeriger uit kon zien. Stoppels van meer dan een week oud, dus eigenlijk mogen ze niet eens meer stoppels heten, maar neigt het meer naar baard, hoewel ik baarden associeer met vieze mannen, linzensoep en groene truien. De mijne is evenwel gestyleerd in de vorm van....de vorm van....zeg maar een klootzakken-goatee die doorloopt naar je bakkenbaarden. Weet ik veel. Verder is mijn haar veel te lang (zeker twee centimeter aan de zijkanten) en zei een collega gisteren dat ik eruitzag of ik uit Happy Days kwam gestapt. Ach, het kan erger, dacht ik. Maargoed. Als een klootzak dus. Denk daarbij een veel te witte smoel, een bomberjack en een air die verraadt dat ik met niemand iets te maken wil hebben als ik boodschappen aan het doen ben.

Zal je net zien dat (het is weer eens zover) ik links en rechts word aangesproken door huisvrouwen, ik zelfs voorrang krijg waar ik het niet heb op de parkeerplaats en ik tot driemaal toe uit mijn ooghoeken zag dat een meisje haar nek zowat verdraaide om me nog een keer aan te kijken. Maar dat zegt niet zoveel, dat doe je ook als je iemand ziet met bijvoorbeeld twee hoofden of drie armen. Dus misschien hielp mijn klootzakkenbaardje evengoed wel hierbij.

Over freaks of nature gesproken; ik zag vanmiddag een filmpje van een siamese tweeling. Normaal zijn siamese tweelingen altijd vies en onverzorgd en hebben ze stomme kleren en kwijlen ze. Ik bedoel: het is niet het soort mens...wacht...het is niet het soort mensen..nee..eh...goed, je wil er niet mee gezien worden, dat is wat ik wil zeggen. Niet eerlijk, maar gewoon waar. Zie je het voor je, dat je gaat stappen met een siamese tweeling? Jaja, en dan twee keer zoveel aan rondjes uitgeven als zij zeker! Tss echt niet.

Maargoed, deze tweeling zag er -op een dubbel hoofd na dan, een bijna verwaarloosbaar detail- best apetijtelijk uit. Gewoon een all-American suburbmeisje, wat zo cheerleader had kunnen zijn. Goed, twee hoofden, maar verder: gewoon ok.
Alleen.....hoe werkt dat? Wat nou als er één honger heeft en de ander niet? Oh nee dat zal niet, want ze delen dezelfde bloedsomloop. Nee ok, ander voorbeeld dan. Stel...stel de ene wil linksaf en de ander wil rechtsaf. Of stel dat je haar aan het beffen bent, wie komt er dan eerder klaar, de linker of de rechter smoel? Is toch godverdomme raar? En snapt ze nu wel wat buitenspel is? Overigens was de tweeling blond, dus al met al zullen ze bijna net zo slim zijn als één brunette.
Tuurlijk, blondes have more fun, but brunettes still remember it the next morning. Ik dwaal af. Wacht, waar was ik? Oh ja. En is het nou één mens of zijn het er twee?
Gevoelsmatig zeg je: het zijn twee mensen. Twee stel hersens, twee hoofden en twee gezichten. Twee zielen, zo je wilt. Alleen.....toch maar één lichaam en één hart, één paar tieten en één paar schoenen. Wie bepaalt dan dat het toch twee meisjes zijn? Alleen door die hersens? Maar stel dat we ooit zover zijn dat we hersenen zouden kunnen transplanteren. Je zet de hersens van een overleden persoon over in iemand anders. Stel: de hersens van een auto-ongeluk-slachtoffer in die van iemand met een hersentumor. Een meisje van 16 met een hersentumor. Haar oude hersens eruit, en die van verongelukte erin. Vind je dan dat dat meisje gewoon nog hetzelfde meisje is met alleen een ander brein, of is het alsnog die kerel van het auto-ongeluk, maar dan met een ander lijf eronder? Dan ben je toch geneigd te zeggen dat het nog steeds meisje van 16 is, maar dan zonder tumor. En niet Onsympathieke klootzak die dronken achter het stuur zat, met een cheerleader-lijfje eronder?

Kortom: je kunt er -zoals gewoonlijk- weer eens geen pijl op trekken.
Vuurpijl.

Beren

Zo.
Dat was 2006.
't Zit er zowat op en als ik de balans op zou moeten maken, is het -zeker na een valse start- alleszins meegevallen. Meer wil ik er niet over zeggen. Of dat wil ik wel, maar dat ga ik gewoon niet doen. Punt.
Hop on my choo-choo, I'll be an engine driver in a bunny suit.
Is vingerverf niet gewoon nagellak?
Zouden Frenk en Viv expres zoveel verharen om te laten zien dat zij er ook nog zijn?
Zal ik mijn baard laten staan?
Zal ik mijn neusharen laten groeien?
Zal ik mijn hoofd kaalscheren en mijn armen vol laten zetten met tattoos?
Zal ik een neusring nemen van titanium en een schotel door mijn onderlip slaan?
Als een Surma-negerin trouwt met een Griekse traditionalist, slaat ze na het eten dan haar schotel kapot?
Zou ik, nu ik in één keer twaalfhonderd Euro aan rekeningen heb betaald, een cadeautje krijgen van de Postbank? (Het waren geeneens achterstallige betalingen, nee, gewoon de decembermaand. Mijn god wat een bedragen vliegen er van mijn saldo af tegenwoordig. Je zou er chagrijnig van raken, als je niet van nature een optimist bent zoals ik.)
Denk je dat ik morgen weer vergeet peper te kopen, net als de vorige dozijn keren dat ik in de Appie of de Turkie Dirkie was? Ik denk het wel.
Maak dan een boodschappenbriefje, hoor ik je denken. Nee, dat doe ik niet. Ik vergeet boodschappenbriefjes altijd mee te nemen en ik haat het als je met twee volle tassen terugkomt, en dan alsnog je briefje op je bureau terugvindt en tot de conclusie moet komen dat je een of twee dingen bent vergeten mee te nemen. Liever word ik daar gewoon niet aan herinnerd. Boodschappenbriefjes lachen je in je gezicht uit als je doorregend en koud binnenkomt. Ha ha, sukkel....koffiemelk vergeten he? Tsja...had je me maar moeten meenemen. Nee, daar begin ik niet aan.

Ga ik nog iets zinnigs te vertellen hebben in dit (deze?) blog? Ik denk het niet, ik zou niet weten waarom. Zin vind ik zo'n onzin tegenwoordig. Ik vind dat er veel te veel zinnige dingen worden gedaan en gezegd, en ik weiger mee te lopen met de massa. Tenzij het gaat om het autowassen op zaterdag en het voetbal kijken en Chinees halen op zondag, het kijken naar Idols en X-Factor, het naar het Amsterdamse Bos gaan in de zomer, het meezingen van Toppertje, het haten van, maar stiekum bewondering hebben voor Rita Verdonk, het geilen op Daphne Bunskoek en het meezingen met Sky Radio in de auto, weiger ik mee te lopen met anderen. Of het zou moeten zijn: De Lama's leuk vinden, het zeggen "blij dat die dagen weer voorbij zijn" vanaf aanstaande maandag, het schrijven van blogjes, het niet wakker worden zonder caffeïne en het uren per dag doorbrengen achter een beeldscherm. Voor de rest houd ik me verre van doen wat anderen doen. Tenzij....nee, niets.

Wist je dat bonobo-apen als enige diersoort naast de mens, sex hebben anders dan puur voor de voortplanting? Ik bedoel: die beesten neuken gewoon omdat ze het leuk vinden, verder niets. Dat doen alleen mensen en bonobo-apen. Ik bedoel maar. Persoonlijk vind ik dat dat meer over die apen zegt dan over ons, maar dat is mijn mening. Wat ik daarmee bedoel, weet ik zelf ook niet.
Ook kun je over beren zeggen wat je wil, maar het is gewoon een feit dat veel beren vaak broodjes smeren. Ik bedoel er verder niets mee hoor....moeten ze zelf lekker weten, maar het lijkt tegenwoordig wel of je dat soort dingen niet meer hardop mag zeggen of zo. Niets mis met het smeren van broodjes, begrijp me goed. Zelf zou ik het niet zo snel doen, maar hé....als die beren daar lol in hebben: laat ze lekker hun ding doen. Als ik er maar geen last van heb, dat bedoel ik. Ik ben best tolerant, sterker, sommige van mijn beste vrienden zijn zelf beer, maar als ze maar niet verwachten dat ik nu ook ineens broodjes ga smeren. Nou hup, Ar...je windt je weer eens vreselijk op. Is ook niet zo gek natuurlijk als je je eigen buurtje naar de kloten ziet gaan omdat je onderdehand meer beren ziet dan bonobo-apen en mensen, en dat je op elke straathoek wordt aangesproken: Hé psssst! Broodje smeren? Flikker toch op zeg!

Partner Bengeltje

Effe geen plaatje want ik ben mijn password kwijt van de FTP server waar ik ze op host, godverdomme en Maus zit met zijn kloten tegen de Duitse grens aan en ik ga hem er niet voor storen, dus bedenk er zelf maar een plaatje van een stetson-hoed bij. Zelf dacht ik aan (zoeken op Gooooogle images, typ stetson in, en dan is het het vijfde plaatje op de eerste regel van de eerste pagina.)
Hmpf. Inspiratie dus.
Ach het is kerst, dus wellicht dat er dan vanzelf iets van een muze op me neerdaalt terwijl ik typende ben. Neuh. Ik voel nog niets. Hmpf grmpf kiele kiele en nu? Voel je nu wat, schat? Ik zit hier godverdomme ter plekke een Hein de Kort-cartoon in mijn minds eye te zien, kun je het geloven?

Goed. Zaterdag was ik druk doende om als een gestoorde huisvrouw (dat is de zus van de gelukkige huisvrouw) boodschappen te doen links en rechts, en toen ik mezelf de lift inwurmde met twee tassen, hoorde ik beneden de boxdeur opengaan. Geheel in de kerstsfeer besloot ik te wachten tot mijn medeflatbewoner de trap op zou zijn gestommeld en zodoende met mij mee naar boven kon glippen in de lift. De deur als een ridder openhoudend, zag ik daar een ventje de hoek om komen koekeloeren. Kut. Het was tienjarig rotventje, wiens papa een paar weken geleden naar beneden was gesprongen en wiens dode lichaam ik nog vluchtig en halfslachtig probeerde opnieuw tot leven te brengen. Ventje stapte met mij de lift en en zei heel lief "dank u wel" tegen me. Kut. Lichte paniek maakte zich van mij meester; of je naast een gehandicapte staat (of iemand met een wijnvlek of een plastic hand of zo) en niet probeert te staren. Gelul. Dat verdient niemand, dus ik raapte al mijn moed bijelkaar en keek het ventje aan en gaf hem een glimlach en een knikje. Mannen onderelkaar begrijpen dat, woorden zijn niet nodig. Bij de vijfde stapte ik eruit en het ventje zei "doei!!!!" tegen me. "Dag jongen" zei ik en ik liep de galerij op met voor vier dagen overbodige luxe in mijn tassen. Uiteraard sprongen de tranen tegen beter weten in in mijn ogen en met biggelende parels vulde ik mijn koelkast met schijnheilig voer. Waarom? Waarom raakt zelfs dit ventje me met zijn onzichtbare dolk? Het bloed van mijn doorboorde hart wurmde zich als tranen door ....nee, zo'n literatuur-van-lik-me-vestje-zin krijg ik niet uit mijn bek. Wacht, we doen het anders. "Dag jongen" zei ik, en elke vorm van emotie negerend veerde ik over de galerij, richting mijn nederige stulp om me daar voor te bereiden op vier dagen liefde en vreugde. Zo. Staat al een stuk beter, al zeg ik het zelf.

Godverdomme, die muze is alsnog redelijk diep in mijn botten komen zitten, zo valt me ineens op.
Weet je trouwens welke band ik eigenlijk heel erg redelijk vind, en wiens muziek ik zowaar begin te waarderen en mooi vind bij tijd en wijle? Jawel, het is verdomme BLØF. En je schijnt het met vier hoofdletters te moeten schrijven, iets wat vele mensen over het hoofd blijken te zien. Maar BLØF dus. Zelfs dat laatste album, die (kokhals) muzikale wereldreis (veegt mond af) is meer dan te pruimen. En natuurlijk is Holidays in Spain van een verpletterende schoonheid, maar dat was altijd al zo. Godverdomme wat een mooie plaat is dat. Of plaat, plaat, je moet CD zeggen. Of beter: track. Op een plaat staan liedjes, en op een album staan tracks. Om het even: het is alleszins te verteren, die muziek van BLØF en dat is wat ik gewoon bedoel te zeggen.

Misschien neem ik Spanje als besluit. Maar misschien ook wel niet. Ik denk zelf eigenlijk van niet, wat moet ik verdomme in Spanje gaan beginnen, zeg! Ja, elkaar met rotte tomaten bekogelen en stieren martelen, dat kunnen ze als geen ander in dat land, maar een beetje fatsoenlijk evolueren tot gehaaste kantooridioten, daar weigert dat tuig pertinent aan mee te doen. Dat ze mijn kloten kussen.

Ar....je draaft door....het is tijd om te stoppen en het is tijd om te beginnen.
Ik ben godverdomme evengoed alleen met kerst. Voor het eerst in zestien jaar ben ik alleen met kerst. Of alleen, ik bedoel: zonder (het zuur komt nu echt omhoog)partner. Of nee, ik bedoel zonder liefje. Partner vind ik een vies Viva-woord net als vrijen of vagina. Mijn partner ruikt onfris uit haar vagina na het vrijen klinkt toch lang niet zo lekker als Mijn wijf stinkt uit haar kut na het neuken, zeg nou zelf? Trouwens, de titel van dit blog (deze blog?) is een anagram van mijn naam. Jawel, het is gewoon zo.

Ar....je draaft door....het is tijd om te beginnen en het is tijd om te stoppen. Het is tijd om te beginnen met voorbereidingen treffen voor het nieuwe jaar, het eerste jaar waarin ik met mijn liefje-voor-eeuwig-en-altijd de kerst zal gaan vieren. Wie zij zal zijn, dat weet nog niemand. Maar dat ze daar is, en dat ze er over een jaar zal zijn, daar, hier, in mijn armen en ik in de hare, dat is godverdomme een feit zoals er zelden feiten zijn geweest, zeg dat ik het nog maar eens gezegd heb, makkers. Zal ik 2007 eens een cowboyhoed gaan dragen? En weet je trouwens waar ik eigenlijk heel erg goed in ben? In het abrupt stoppen.

looking back

Spijt heb ik niet meer
van wat ik je ooit zei
Van wat ik alsmaar voel
en wat jij niet voelt voor mij

Begin dit jaar zou ik met mijn lief een huis kopen en we zouden lang en gelukkig leven. Ik weet nog dat tijdens het eerste vuurwerk, inmiddels bijna een jaar geleden, haar omhelsde en in haar oor fluisterde dit jaar wordt voor ons...
Mijn god, waar ging het mis? Bijna een jaar is verstreken en zo rond deze periode schijnt het een soort van must te zijn om te gaan terugblikken. Mensen blikken terug naar de sport, naar het nieuws en naar de muziek van het afgelopen jaar. Dat doen ze om niet teveel naar zichzelf terug te blikken. Heb kritiek op Van Basten, verbaas je over de VVD en schaam je dat je Toppertje samen met miljoenen anderen hebt meegezongen. Maar sta vooral niet te lang stil bij je eigen jaar want dat doet teveel pijn, wie je ook bent en wat je ook hebt gedaan.

Hoe heb ik me ook dit keer door mijn gebroken hart heengeworsteld? De eerste keer was ik nog maar een puber, en later zou alles makkelijker worden. De tweede keer was ik de dertig al gepasseerd en stierf ik duizend doden toen ze me verliet na al die jaren. Ze had gelijk. De laatste keer, dit jaar, deed het meer pijn dan ooit. Ook zij had godverdomme gelijk, een schrale troost die de pijn niet minder maakte. We hebben afgesproken een volgend leven elkaar weer te ontmoeten als kleuters in de zandbak. Dan doe ik alles anders. Ze zal me herkennen aan mijn rooie capuchon, ik zal verlegen in het stilste hoekje van de speeltuin op haar wachten, terwijl mijn nieuwe mama van een afstand toe zal kijken en zien : het is goed.

Tot die tijd zal ik een ander leven moeten leiden en dat gaat me -ook dit keer weer- verbazend redelijk af. Dankzij de mensen van wie ik houd. Ik krijg het maar met tegenzin mijn bek uit, want het is klaarblijkelijk niet normaal om te zeggen wat je nou echt voelt. Mij is ooit verweten dat ik teveel emoties stop in bijvoorbeeld mijn zakelijke e-mails. Hoewel ik dat wel degelijk heb ingezien en ik er hopelijk een les uit heb getrokken, echt waar, ik snap het heus, baas, stuit het me toch tegen de borst. Ik snap het, maar het zou niet zo moeten zijn, zeg maar. Wat is er godverdomme mis met emotie? Waarom zou je zaken en emotie niet samen kunnen voegen? Ach, de wereld is er nog niet aan toe. Ooit zullen we wakker worden en leven vanuit ons hart en niet vanuit de buisiness. Zou ik siekem toch een hippie zijn? Godver, daar heb ik helemaal geen zin in, want ook ik moet cool en grappig en gevat en stoer zijn, al is het maar om mee te kunnen zwemmen op de golven. Weet je wat, fuck dat hele gezeik hierboven en laten we verder gaan met achterlijk zijn. Let's put the fun back in disfunction!

Godver de telefoon ging en ik ben helemaal uit de blog-sfeer.....kort van concentratie? Moi? Tss.....en nu stop ik, tot ik weer inspiratie en transpiratie heb.

...

There are things in life you'll learn and
In time you'll see
Cause out there somewhere
It's all waiting
If you keep believing
So don't run, don't hide
It will be all right
You'll see, trust me
I'll be there watching over you

Spaklerweg 20, 1096 BA Amsterdam

Met Def Leppard's Adrenalize door je 5.1 systeem proberen mee te doen met Twee voor Twaalf is nog knap lastig. Je hoort niets, je ziet een foto van een houtgravure en ziet de mond van Astrid Joosten op en neer gaan.
De twee kandidaten kijken elkaar aan, ze mompelen iets en daar zie je een rode N op nummer 6 verschijnen. Fout dus. Meer kon ik er niet van maken, dus dan maar een overpeinzend blog uit mijn mouw schudden om alle hunkerende zieltjes te bevredigen die zich voortdurend afvragen: Wat speelt zich zoal af in dat rare brein van dat opgefokte mannetje met zijn Timberlands en zijn Fordje Ka?

Welnu.
Voornamelijk irritatie, frustratie, onbegrip en zo nu en dan een vlaag van wat verdacht veel riekt naar wanhoop.
Waarom?
Daarom.
Omdat ik soms het idee heb dat Ralph Inbar alsnog en met terugwerkende kracht voor mijn neus tevoorschijn springt en me vertelt dat ik aan de langstlopende candid camera-show aller tijden heb meegewerkt zonder het te weten.
Ik vroeg het vanochtend ook al aan de zoveelste NUON-teef die ik aan de telefoon had: Zometeen ga jij me vertellen dat dit een hele goede grap is he?
Helaas hielp ze me uit de droom: Nee, mijnheer. Het is echt zoals wij zeggen dat het is en niet anders.
Goed. Na een half uur debatteren (of hoe noem je een conversatie tussen iemand die het gelijk aan zijn zijde heeft enerzijds, en een volslagen nitwit met meerdere overlappende chromosomen anderzijds) besloot ik met: Goed. Het is duidelijk dat u en ik er nooit uit zullen komen, maar dat geeft niet. Dat laat ik aan mijn door mijn rechtsbijstandsverzekering toegewezen raadsvrouw over. Echter: in de laatste brief die ik van jullie fantastische bedrijf heb ontvangen, staat dat als ik niet uiterlijk vandaag betaal, ik afgesloten zal worden van de energietoevoer. Dat wil ik, zeker zolang deze hele zaak nog niet duidelijk is, zien te voorkomen. Wat kan ik daaraan doen, anders dan een bedrag voor de tweede keer aan jullie te betalen?

"Ach meneer, heeft u de media niet gevolgd de laatste weken?" Vroeg ze me. (uiteraard, trut, wat denk je? Dat ik een ongeletterde boer ben zoals je eigen echtgenoot dat ongetwijfeld is?)
"De media?" antwoordde ik desondanks, "Bestaan die nog altijd? Nee, ik heb die niet gevolgd, ik was te druk bezig met andere zaken. Wat heb ik gemist? Vertelt u gerust verder en breng me snel op de hoogte à 10 cent per minuut, mens!"
"Nou..." vervolgde ze op belerende toon, "er is vanuit de tweede kamer verzocht om mensen met een betalingsachterstand in de koude wintermaanden niet af te sluiten van gas en licht, dus maakt u zich geen zorgen hoor, mijnheer Arrrrjen!"
Wat mensen met een betalingsachterstand met mijn eigen probleem te maken hadden, ontging me. Ik heb te maken met een ontwikkelingsachterstand. Van jou, trut, dacht ik erachteraan.
"Zozo, het kan niet op" mompelde ik. "Maar nu u het toch over de media in zijn algemeenheid heeft, en dan specifiek met nieuws dat betrekking heeft op deze ellende, vertelt u mij nu eens: heeft u dan ook het bericht vernomen waarin duidelijk werd dat incassokosten nooit meer mogen bedragen dan vijftien procent van het onderhavige bedrag? Met andere woorden, zelfs al zou uw mongolenlogica gebaseerd zijn op enige vorm van de realiteit waar ik en de rest van de wereld zich in begeven, dan nog kan het bedrag van tweemaal vijftig euro nooit kloppen, vindt u zelf ook niet?"

Ik was godverdomme trots op mijn ad-remheid, zoals gewoonlijk.
Zo, trut, probeer je hier maar eens uit te lullen met je stomme smoel en je make-up en je tieten en je eau-de-cologne. Triomfantelijk keek ik in de rondte in mijn legen woonkamer. Godverdomme, zal je net zien: lever je je zoveelste verbale huzarenstukje af, zijn er naast een slapende rode kater en een langpootmug op de muur geen getuigen. Nou ja, het gaat om het idee van de triomf, zullen we maar denken.

Waar ik echter niet op had gerekend, was de haast vosachtige sluwheid van dit mens aan de andere kant van de lijn. Ineens had ik haar door; ze was helemaal niet zo dom als ze zich voordeed, evenmin als al die andere duivelskinderen van het NUON. Godverdomme, wat een uitgekookte schelmen zijn het toch. Want wat zei deze kleine doerak? Waarmee wist ze zelfs mij compleet en volledig van mijn stuk te krijgen, ondanks mijn derde cappuccino?

"Ja, maar dat is wat er juridisch is geregeld! Maar U heeft als klant te maken met onze Algemene Voorwaarden, en die staan los van wat er in de wet staat, meneer..."

Met totale stomheid geslagen wist ik er nog net, met trillende stem, uitgeperst te krijgen: "Mevrouw Irma de Ruiter van NUON Customer Care, wat ben ik verheugd nu eindelijk iemand gesproken te hebben die het beleid van NUON zo glashelder verwoordt! Mag ik u daarvoor hartelijk danken?"

Ik hing op en belde mijn rechtsbijstandverzekeringsmaatschappij terug.
Het was half elf in de ochtend.
Ik was in die anderhalf uur die deze werkdag pas duurde, de derde die deze jurist in de arm had genomen wegens een geschil met het NUON.
Gelukkig weet ik inmiddels hoe dat komt.

Het is zoals het is

The sun is up, the sky is blue.
It's beautiful and so are you.

Vandaag heb ik mijn ogen eens gevoerd met zonlicht.
Zonlicht -ik heb dit al vaker gezegd- geeft mij energie. En dan niet op een zweverige zemelcake-yoga-manier, maar echt letterlijk: Zonlicht geeft mij energie. Punt. Het is niet voor niets dat ik 's zomers hyper ben en 's winters halfdood snak naar de eerste tekenen van de lente: krokussen en korte rokjes. Korte rokjes met lange benen, maar ook met korte benen is iets waar ik eigenlijk heel erg op geil. Het is allemaal weer vrij simpel, het mannenbrein. Ook ik, de emotioneel verknipte halve-Jomanda die halfzwevend door zijn tweede puberteit heenworstelt raakt gewoon opgewonden van korte rokjes. Ja, en ik kijk ook nog graag voetbal. Het hoeft niet altijd verantwoord te zijn, nietwaar?

Maar -het is weer eens zover- waar had ik het in vredesnaam over? Oh ja, over het voeren van mijn ogen met de zonnestralen van vandaag.
Uiteraard stond ik weer heel eventjes stil bij het voorval van gisteren. Ik concentreerde me nog eens goed en moest definitief constateren dat ik echt geen emotie heb bij het zien van een dode. Ik betrapte me erop dat ik me in een flits afvroeg of ze zijn auto nu te koop zouden zetten en wat ze ervoor zouden vragen. Morgen een ritje naar Zwolle, een overnachting in Steenwijk en dinsdagavond terug naar de betonnen eenzaamheid. Ik besloot naar de zonnige polder te rijden om aldaar goedkoop mijn tank vol te gooien en mijn bandenspanning eens op peil te brengen. Wie goed voor zijn auto zorgt, zorgt goed voor zichzelf. Na een kom Cruesli met Yakult plopte ik mijn lenzen in, gooide een bescheiden golf Pour l'Homme in mijn nek en deed mijn bomberjack en Timberlands aan.
In mijn zilveren kogeltje reed ik aldus door de Haarlemmermeerpolder en ik genoot godverdomme van de zon, het nog steeds aanwezige groen en de totale rust om me heen.
John Mellencamp zong over The Summer of Love en mijn raampje stond open, mijn bebomberjackte linkerarm nauwkeurig nonchalant de winterwind vangend. Mijn god, de literaire onzin fladdert weer als vanouds over je toetsenbord, makker.

Ik besloot dat het zo langzamerhand eens tijd begon te worden om sex te gaan hebben.
De realiteit vloog tegen mijn voorruit aan in de vorm van een dood insekt. Niets waar een spuit ruitenvloeistof en een paar vegen met mijn pas nieuwe wissers niets aan konden doen. Met het dode insekt verdween ook het verlangen naar geluk. Gatverdamme, wat haat ik parabels in de literatuur toch, ook als ik ze zelf uitbraak. Laten we deze hele alinea als niet geschreven beschouwen en onze weg terug naar huis vervolgen.

John Mellencamp begon me nog steeds niet de keel uit te hangen, dus via een omweg (Badhoevedorp, Ringvaart, Osdorp, World Fashion Centre) kwam ik thuis in de eenzaamheid. Met een eveneens nauwkeurig nonchalant uitgevoerde zwieperd aan mijn stuur met één hand, parkeerde ik op enkele meters van de plek waar gistermiddag nog iemands geest zijn te dikke lichaam had verlaten. Zou hij er nog ronddwalen, of zoiets? Zou dikke nare papa mij nu van boven begluren en dingen van me weten die mijn andere buren nooit zullen weten? Een kleine rilling verplaatste zich over mijn nekwervel en ik schudde deze belachelijke gedachte van me af.
Kijk daar, dat lijkt me een leuk meisje met van die verende tietjes. Jawel, het is verdomme een leuk meisje, en ze kijkt naar me terwijl ze haast recht op me af komt gefietst op haar blauwe opoefiets. Vijfentwintig schat ik haar.
Ze zegt me gedag. "Hooooooiiii" zegt ze met de geilste glimlach die ik in tijden heb gezien. Godverdomme, het is die dochter van die Italianen van bovenin de flat. Toen we allebei jong waren, ik achttien en zij veertien of zo (shit, dan kan ze nu nooit vijfentwintig zijn maar is ze ouder), keek ze ook al met van die ogen naar me waar ik van begon te stotteren en te blozen.
Met mijn coolste blik (ik was tenslotte toch al bezig met dingen nauwkeurig nonchalant uit te voeren) keek ik haar aan, zorgde dat mijn hagedissenglimlach mijn lachkuiltje in mijn linkerwang duidelijk prononceerde en zei op een semi-verbaasde toon "Oh, hey!!!".
"Haaaaaaaaiiii" zei ze nog, toen ze me op een meter passeerde. Ze trok een wenkbrauw op, alsof ze daarmee wilde zeggen "kom maar achter me aan".
Deze tweede belachelijke gedachte schudde ik eveneens van me af en ik liep naar de voordeur, leegde mijn brievenbus (Essent, Essent, Wegenbelasting, Rabobank, De Orde van Hospitaalbroeders en iets van een typcursus) en besloot de trap te nemen.

In een vlaag van hitsige fantasie (ja, ook ik heb die) zag ik het geile Italiaanse meisje voor mijn deur staan en mij bij de rand van mijn bomber grijpen, haar knie tussen mijn bovenbenen, samen door de voordeur vallend in een kluwen van armen en benen. "Laten we naar bed gaan" mompelde ik.Ik deed de galerijdeur open en daar stond ze niet.
Ik opende mijn voordeur en struikelde over mijn katten, een kluwen van benen en katten, en ik bleef met de rand van mijn bomber haken achter de deurknop van de hal.
"Godverdegodverde gloeiende kut tyfus!" mompelde ik.

Een moordbuurt

Daar lag hij, op het grinddak, twee meter voor en een meter onder het balkon. Je kon hem bijna aanraken. Je zag hem nog een paar keer ademhalen en toen niets meer. Het was doodstil in mijn straat en in mijn hele flat trouwens ook. Niets. Geen gegil, geen buren die dingen riepen, het was echt ijzig stil.
Er lag een lijk, daar hoefde je geen medicijnen gestudeerd voor te hebben. Het was zelfmoord, dat kon haast niet anders. Geen ruziegeluiden, niets. Alleen een plof en daar lag ie. Op zijn buik, zijn ene been iets opgetrokken. Zijn shirt was omhooggekropen en je zag een stuk blote blubberbuik in de kiezelstenen van het platte dak gedrukt. Er was geen bloed. Zijn handen waren twee vuisten, boven zijn hoofd. In zijn vuisten nog wat kiezelstenen. Hoewel ik dat niet had gezien, kon je het je voorstellen; in de paar tellen dat hij nog leefde na zijn val probeerde hij op te staan, of te kruipen of zoiets. Vandaar dat grind in zijn knuisten en zijn ene been opgetrokken. Wat zal er door hem heen zijn gegaan? Verbaasd dat hij nog leefde? Hoop dat hij het wel zou redden? Of wist hij dat dit zijn laatste seconden in onze wereld waren? Voel je dat? Weet je dat?

Daar lag hij.
Het duurde niet lang of de hele straat was afgezet en overal stonden de hulpdiensten: politie met vijf auto's, twee ambulances, de brandweer, afzetlint en de lokale zender AT-5. En ik op het balkon met op twee meter van me een dood mens met een wit laken eroverheen.
Buurtonderzoek. Overal mannen in blauw. Buren begonnen over de balkons te hangen. Het was de buurman van acht hoog, je weet wel. Nee, ik wist niet. Zijn zoontje van tien kende ik wel, die pist altijd in de lift. Lang dachten we dat het het alcoholvrouwtje met haar stinkhond was. Althans haar hond. Maar het was rotjochie van tien. Rotjochie van tien blijkt nu uit een drama-gezin te komen waar grote broer papa vermoordt. Blijft een rotjochie, maar akelig is het juiste woord.

Twee uur later zat ik met mama thee te drinken bij de kachel. Stuk marsepein erbij. Op drie meter afstand lag nog steeds een wit laken met een dode papa eronder. Zou het een akelige papa zijn geweest? Dan nog. Bizar. Thee drinken met een dooie op spuugafstand, het is niet iets wat ik dagelijks doe.

Ik was verbaasd over mijn eigen gevoel. Was het desinteresse? Nee, dat denk ik niet. Voordat de hulpdiensten ter plekke waren, had ik nog de neiging om naar beneden te klauteren om te kijken of ik iets kon reanimeren of zo. Maar ik zag gelijk dat het te laat was en ik had ook geen zin in natte sokken eerlijk gezegd.
"Dus zo ziet een dood mens er uit" dacht ik, terwijl ik naar hem stond te kijken. Zie ik hem echt niet meer ademen? Nee, het leek maar zo. Mijn god, wat een oorverdovende stilte. Bizar dus. Zaterdagmiddag in West. Doodstil, je kan een speld horen vallen en op een paar meter van mijn voeten ligt een wellicht akelige maar alleszins dode papa van drie kinderen.
Het lijkt eigenlijk net gewoon een dikke meneer die op zijn buik ligt te slapen.
Op een bizarre plek, dat wel, maar toch....hij zag er eigenlijk helemaal niet dood uit. Dode mensen zijn toch altijd wit, of hebben bloed en zo? Dit was gewoon een meneer op zijn buik, punt. Maar toch dood. Maar gevoelsmatig viel het me eigenlijk een beetje tegen, zo'n dood mens. Ik had er meer....meer emotie van mezelf bij verwacht. Maar ik keek ernaar of ik naar een aan een brugleuning geparkeerde fiets keek: je neemt het in je op, maar eigenlijk voel je niets bijzonders.

Wat een raar idee. Er ligt een dood persoon daar, en hoe akelig hij misschien ook was (trouwens, misschien was hij dat geeneens, ik weet het niet), toch was het nog altijd iemands zoon. Ergens krijgt een oudere vrouw te horen dat haar zoon dood is. En ik zie hem hier liggen, vlak bij mijn voeten.
De agenten boden slachtofferhulp aan.
Slachtofferhulp? Ben ik een slachtoffer? Haal dat lijk liever weg, het is inmiddels al uren geleden en alle uniformen zijn zowat alweer weg. Alleen het afzetlint en het witte laken met daarnaast een verkleumende hoofdagent, wachtend op de lijkschouwer, herinneren nog aan het drama. Wat een oneerbiedig schouwspel. Ik drink thee met mama en een agent, het leven gaat verder, de katten moeten eten en buiten ligt een lijk. Het regent en het is koud. Er ligt een lijk. De thee is warm en smaakt eigenlijk hetzelfde als anders. Nee, ik voel echt niets van heftige emotie. Moet ik me daarvoor schamen? Moet ik me wellicht zorgen maken om het gebrek aan emotie? Wat ik me wel direkt realiseer, is dat ik deze dag de rest van mijn leven nooit meer zal vergeten. De aanblik van een lijk, hoe koud ik er ook onder bleef, is toch een soort van mijlpaal in je leven. Niet direkt een fait accompli om trots op te zijn, maar toch wel iets wat je je na twintig jaar nog wel weet te herinneren. De dag van gisteren ben ik morgen alweer vergeten, maar vandaag weet ik als ik zestig ben nog tot in detail na te vertellen.

Later hoorde ik van de agenten dat de zoon des huizes was aangehouden.
Op teletekst las ik, weer later, dat ook de moeder in hechtenis is genomen.
Over rotjochie sprak niemand, maar ik hoorde van agent dat ook hij in het huis was toen ze ter plaatse kwamen.

Toen realiseerde ik me wat er niet klopte toen ik de eerste keer naar buiten keek, naar dode meneer.
Er waren minstens drie andere mensen in het huis toen deze man naar beneden viel/sprong/werd geduwd. Hij viel acht verdiepingen naar beneden en was vrijwel op slag dood. Toch was het doodstil, ook bij de buren op acht hoog.
Waren ze misschien opgelucht dat het eindelijk voorbij was?

Vorige week werd er twee straten verder een meisje door haar vriend om het leven gebracht. Ook dat was in het nieuws. Gisteren is ze begraven in Hoorn.

Jawel, ik woon in een moordbuurt.
Voordat ik kinderen heb, voordat ik ooit papa word, voordat ik verder ga met leven, kortom, wil ik hier heel ver vandaan. Weg van deze shit, weg van deze betonnen eenzaamheid waar je een speld kan horen vallen als er iemand vermoord wordt.

In gedachten ben ik mijn koffers vast aan het pakken.

...

She rides with the gods of the night,
She rules the tides in me.
She crushes the waves with her sigh,
And she...oh lord... becomes a part of me,
But her care is as sharp as a knife.
I'll say, for how can she step away from me,
How can you just walk away from me?

Every cold night,
Every whisper,
Every silent scream,
And you never listen.
And you say what?...It's allright,
Well it's not allright, no, no.

Every last time,
Every shiver,
Every dirty game.
Well it just isn't right,
It just isn't right.

She wakes at the dawn of the day,
And takes my heart from me.
Leaves me with nothing to say,
Nothing left for me,
But the fever of final goodbyes,
She spins away from me,
So I can go on...

I can go on.

Jaaaaajajjaa rustiggggggggg

Fuckerdefuck. Geen plaatjes meer.
Technische euhmmm storing. Wordt aan gewerkt. Excuses voor het ongemak.
Ik weet tenminste wat er loos is en iemand anders is er mee bezig, waarschijnlijk zonder dattie het weet. Maarrehh...thanks, Bart. 't Is voor mij dat Maus zo zit te zeuren. Ik heb vertrouwen in je.

Nee, dan het NUON.
Ik lig al enkele maanden in een soort van clinch met deze toko. Tuurlijk gaat er wel eens iets fout. Miljoenen klanten, maandelijkse betalingen, achterstanden, software, hardware, er gaat gewoon wel eens iets fout. Niet over zeuren, ook niet als het jou als klant overkomt.
Tenzij het Kafkaeske vormen gaat aannemen.
Dan schrijf je er een blog over.
Het hele verhaal hier uitleggen is te ingewikkeld en te saai, maar in een paar regels komt het erop neer dat het NUON bij hoog en bij laag beweert dat ik hun nog een kleine honderd Euro verschuldigd ben, maar de realiteit is dat ik al sinds mei 2006 een maand voor lig met betalingen, en ik dus godverdomme eigenlijk tachtig Euro teveel heb betaald! Uiteraard is er nu ook een incassobureau ingeschakeld, maar die negeer ik wijselijk.

Het is namelijk zo simpel allemaal. Tel op wat ik sinds januari heb overgemaakt tot nu toe. Tel vervolgens elf keer mijn maandbedrag op. Kijk naar de verschillen. Concludeer dat ik genoeg heb betaald en meer. Het wicht wat ik maandag aan de telefoon had, vertelde me dat één termijn is verrekend met "nog openstaande administratie- en incassokosten". Interessant, als je alles al vijftien jaar precies op tijd overmaakt. Haar verhaal veranderde ook met iedere lezing, en op een gegeven moment vertelde ze me zelfs het volgende idiote verhaal (let op he....komtie....) "op 27 augustus is er ook een aanmaning geweest over de maand augustus, die had betaald moeten zijn uiterlijk op 11 september, dus dat is ook weer 15 euro extra..."

Ho. Hold your fucking horses. Wat? WAT zeg je?
"Oh nee, ik vergis me" probeerde ze nog.
Sja, dat probeer ik jullie al sinds september duidelijk te maken, stel idioten dat jullie zijn. Het gesprek duurde bijna een vol uur. We zijn geen reet opgeschoten. Ik heb hun al lang alle bewijzen, kopieën van dagafschriften en een volledig betalingsoverzicht toegezonden. Rekenen. Kleuterklas-niveau. Optellen en aftrekken. Nog snappen ze het niet.

Ik vroeg het wicht naar de naam van haar leidinggevende.
Die gaf ze me niet.
Op de vraag waarom ze die niet gaf, antwoordde ze "Omdat ik dat persoonlijk niet zo nodig vind, meneer."
Mijn bek viel nog verder open dan hij al stond. Niet nodig meneer?
Ik beet terug "Kindje, wat jij persoonlijk vindt is totaal niet relevant, want je bent aan het werk"
Na een tijdje in de wacht, mompelde ze met tegenzin de naam van haar manager.
Wat een ballentent. Al drie maanden gezeik. Om niks. Echt, om niks. Maar ik kan elk moment worden afgesloten volgens de papieren en een dezer dagen staat er een mannetje van Intrum Justitia voor de deur. Die persoon zal -ik ken die tent- even met mij meekijken in mijn papieren en hoofdschuddend en onverrichter zaken weer heengaan, daar maak ik me geen zorgen over.

Maar hoe maak je aan een club idioten duidelijk dat als je in november al twaalf termijnen hebt betaald, dat geen achterstand maar een voorsprong is? Ik weet het echt niet! Ik ben echt met stomheid geslagen. Ik heb veel meegemaakt met dit soort tenten, heel soms hoor ik zelfs dit soort verhalen over mijn eigen tent en schaam ik me plaatsvervangend, maar nu overkomt het mij godverdomme.

Aan de andere kant is dat misschien wel goed.
Laat iedereen die bij een groot bedrijf met honderdduizenden klanten werkt heel af en toe maar eens ervaren hoe het is om met zulke mongolen te maken te hebben. Des te zorgvuldiger ga je met je eigen werk om.

Daarom ook dat ik gistermiddag met een hoge pief van onze eigen toko gezellig gebak heb zitten eten. Ik kan me verplaatsen in anderen.
Alleen niet in volslagen mongolen.
Dood aan NUON.
En de Rabobank
En de mussenkiller
En de firma Swier uit IJmuiden

Viva la revolucion!!!!!!

Times like these

Vandaag is een dag dat ik zou willen dat ik iemand anders was.
Of nee: niet iemand anders, maar mezelf met een aanpassing in mijn brein.
Niet iets extra's erbij, zoals veel mensen misschien zouden willen, maar een downgrade, er moet zeg maar een kaart uitgetrokken worden. En dat slot laten we lekker leeg. De kaart die eruit moet, is de ik-voel-je kaart.
Soms word ik daar echt schijtziek van, en met name de laatste weken heb ik weer abnormaal veel last van....hoe leg ik dat uit....ok....iedereen die me kent, weet dat ik allesbehalve een zwever ben. Ik bedoel, als er iemand een droogkloot is en met beide voeten op de grond staat, dan ben ik het wel, godverdomme. Maar als ik erg moe ben, of veel emoties aan mijn smoel heb, dan komt het weer opzetten als een soort kwaal: dingen voelen. Voorbeeld. Ehm. Ok. Ik denk op een dag aan mijn vader en zijn auto. En het feit dat hij deze al best lang heeft, en ik kom te denken aan zijn eerdere total-loss-acties van voorheen. Waarom denk ik daaraan? Geen idee. Het komt zomaar in me op. De volgende dag: papa-auto total-loss. Ok. Toeval. Dag later, denk ik aan N. uit A. (nee, die andere N., uit die andere A. pffff ik bedoel N. uit het hele hele hele heeeele verre zuiden, en A. die plaats in het verre noorden) Maand niet gesproken; ze heeft een vriendje en dat ben ik niet geworden. 's Avonds gaat mijn landlijn-telefoon, of hoe heet dat. Mijn 020 zeg maar, niet mijn 06. Ik denk: Dat is N! Ik neem op, en het is godverdomme mijn ex die hier al drie jaar niet meer woont. Ze moest haar eigen huisnummer hebben, maar belde (Freud rukt zich af) haar oude eigen nummer. Snel maar vergeten, die episode. Genant. Awkward. Ik denk: Godver. Ik hoopte dat het N. was. Uur later: Smsje van N. 't Gaat kut met haar. Weird.
Vandaag zat N. in mijn kop. Ineens. Ik stond te roken tijdens het werk, en daar kwam ze aangewaaid. Ik denk: het gaat kut met haar! Sodeju! Voel dan!!!! Ik wilde haar smsen qua hart onder de riem en eventueel mijn tong in haar mond. Maar ook awkward, want nauwelijks contact, op dat ene smsje van vorige week na dan. Dus maar niet gedaan, maar ze zat godverdegodver wel in mijn hoofd en in mijn hart. Negeren, Ar....je kan er niets mee. Druk het weg zoals je alles wegdrukt. Twee uur later: smsje van N. Sja. Soms heb je van die onzichtbare lijntjes. Wat moet je ermee? Wat kan je ermee? Een dierbare vriendin van me omschrijft dat als "het herkennen van een andere ziel". Klinkt mij persoonlijk iets te ehhmmm zweverig, maar aan de andere kant: vreemd is het wel en misschien heeft ze wel gelijk. 't Is apart en je kan er he-le-maal geen ene reet mee. Doet eerder pijn dan iets anders. De blues giert er van door je aderen, en ik ga derhalve zodadelijk ook mijn Gibson Les Paul Classic 1960 model van 2500 euro oppakken en haar teder beminnen en haar laten huilen zoals alleen ik dat mag.

Op dagen als deze, zou ik willen dat ik normaal was.
Ik meen het.
En nu ga ik me samen met Freud, de ouwe cokesnuiver, afrukken tot ik wanhopig in slaap val.

Lik mijn reet

Dat gezeik over verkiezingen, ik word er echt -laat ik eens netjes blijven- tureluurs van. Een vriendin van me omschreef de hele politiek en de bijbehorende campagnevoering eromheen als flauwekul en ik denk dat ik dat heel adequaat omschreven vind.

Ik ga -ik heb dat al gezegd- niet stemmen dit keer.
Niet omdat ik niet (ik twijfelde daar even aan, maar ben tot de conclusie gekomen dat ik er naast zat) geëngageerd ben, maar omdat ik gewoon niemand vertrouw, en -eerlijk is eerlijk- ik er simpelweg niet genoeg vanaf weet om een definiteve keuze te durven maken.
Dat is tevens wat mij zo verontrust, meer dan de helft van de mensen heeft werkelijk geen idee, en laat zich leiden door wat anderen adviseren, al dan niet via een paar simpele testjes op internet. En omdat "democratie nu eenmaal een groot goed is" en je het kiestecht haast wel moet interpreteren als een kiesplicht, stem je dan in godsnaam maar op de man of vrouw die je het minst haat.
Dat is democratie, schijnt het.

Ik ben -en dat meen ik uit de grond van mijn hart- helemaal niet zo'n voorstander van democratie. Denk aan mijn eerdere blog, waarin ik me ongerust maakte over het feit dat alle X-Factor-deelnemers ook mogen stemmen.
Ik bedoel: wie zegt dat wat de meerderheid wil, ook meeteen het beste is voor het land? Ik durf te beweren dat dat per definitie meestal het slechtste is wat je kan doen! Kijk godverdomme eens om je heen op straat, kijk naar de tv en hoor wat je collega's en familieleden voor belachelijke ideeën hebben. Dat is de meerderheid en dat crapuul gaat beslissen wie de grootste partij wordt. Ja, democratie is een groot goed. Dat ze mijn kloten kussen.

Tuurlijk kun je nu zeggen: "Ar, als jij niet gaat stemmen, weet je wel zeker dat dat crapuul het voor het zeggen krijgt. De enige manier om juist dat te voorkomen, is door die stembusgang alsnog te maken."
Wel, daarop zou ik dan weer antwoorden: "Hou toch je bek en bemoei je met je eigen zaken." Bovendien...."ons soort mensen", daarmee bedoel ik intellectuelen die godverdomme eens nadenken over iets en die van zichzelf weten dat ze verheven zijn boven het klootjesvolk, zijn dusdanig in de minderheid, dat wij dat verschil sowieso nooit kunnen maken.

Ik zal me derhalve moeten neerleggen bij de idioten die SP gaan stemmen (mijn ouders. Ik kan ze niet overtuigen van het nog steeds aanwezige Maoistische gedachtengoed van die partij, hoezeer ze ook zelf beweren van niet. Bovendien is bewezen dat het socialisme zo ongeveer de minst succesvolle staatsvorm aller tijde is.) of om het even welke andere partij. Ik heb echt geen idee wat nou GOED is voor dit kutland, en ik denk dat niemand dat weet. Moet je daarom toch met het mes op je keel een keuze maken uit een stel halve bandieten en schurken, omdat "dat nou eenmaal democratie is?"

Ik zeg: flikker op en laat me met rust met je hele poppenkast. Ik mis Pim. En ik mis Theo. Ik zweer het, ik was echt een serieus fan van Pim Fortuin. Mijn stem had hij gekregen. Sinds hij dood is, kan het me geloof ik allemaal geen flikker meer schelen wat er gebeurt. Laten we in godsnaam met zijn allen naar de kloten gaan en het liefst een beetje snel. Ik zit erbij en ik kijk ernaar.

Soms moet ik toch grinniken om de debiliteit van Nederland.
Zo'n Mat Herben die nog steeds zit te janken om zijn Joint Strike Fighter. Kost enkele miljarden, maar dan hebben we een heel stoer vliegtuig. Voor wat? Om Irakeze gevangenen de stuipen mee op het lijf te jagen? Of om de vijfduizend doden van Srebrenica mee te herdenken? Ik bedoel: laten we eerst een systeem ontwikkelen waarmee we fotorolletjes niet zoekraken. Als we zoiets simpels een beetje beheersen, laten we dan eens kijken wat we verder voor speelgoed willen kopen. Het is een beetje als een peuter op een trapauto die in de BMW-catalogus zit te bladeren.

Maar dat is denk ik wel de beste metafoor die ik überhaupt kan verzinnen voor politiek in Nederland.
En lik nu allemaal mijn reet.

IJsberen, ratten en joden. En IJs. En Beren.

Say you understand me
And I will leave myself completely
Forgive me if I stare
But I can see the island behind your tired, troubled eyes

Vannacht had ik voor het eerst sinds een tijd weer een ouderwetse nachtmerrie.
Normaal droom ik heel vaak, dat wil zeggen, ik herinner me mijn dromen meestal wel. Zo niet de laatste weken of maanden, maar vannacht was het weer eens ouderwets raak. Het zal ongetwijfeld onder invloed zijn geweest van de twee melatonine forte-pillen die ik wegklokte met een glas 10 jaar oude single malt, terwijl ik eigenlijk om 2 uur 's middags al zat te knikkebollen van vermoeidheid achter mijn bureau. Kinderen, laat dit een les zijn voor jullie: ook homeopathische middelen gaan niet altijd hand-in-hand met sterke drank. Trouwens, dan heb ik het godverdomme nog niet eens over de voorgeschreven medicijnen die ik dagelijks tot me mag nemen. Kortom: een nachtmerrie.

Ik vind het altijd zo bizar hoe dingen in je dromen net iets anders zijn dan in het echt. Ik bedoel, je huis is wel je huis, je herkent het heel duidelijk als zodanig, maar het is ineens groter bijvoorbeeld. Of je auto is wel dezelfde auto, maar in een iets andere kleur en dat soort dingen. Het is het wel, maar toch ook niet. Of zeg ik het verkeerd? Is het niet eigenlijk veel vreemder dat dingen in het echt net niet zo zijn zoals in je dromen? Wat klopt er nou wel en wat nou niet? Wie bepaalt eigenlijk wat waarheid is en wat niet? Ik niet in ieder geval, en jij vast ook niet.

Hoe dan ook, er was sprake van dode ijsberen in het trappenhuis hier.
Jawel.
Er lagen op de overloop van het trappenhuis twee dode ijsberen, maar ook echt heel goor gewoon, als halfvergane roadkill, platgetapt en nauwelijks meer herkenbaar als ijsberen, waren ze haast ééngeworden met het onderliggende graniet.
Ook liepen er ratten rond. Witte ratten, zo groot als honden. Sommige ratten waren meer dood dan levend en het stonk er verschrikkelijk. Ik stond bovenaan de trap en de meeste buren waren in een soort paniektoestand en iedereen nam de lift en ik moest huilen en schreeuwen en hoewel het nu vrij mat en simpel klinkt, zo op mijn scherm, was het in de werkelijkheid van mijn droom echt pure horror en ik voelde me verschrikkelijk.

Badend in het zweet werd ik wakker. Mijn nachtkastje was zoals zo vaak een halve meter verplaatst, mijn dekbed één grote prop en Bruno, mijn nephond lag ondersteboven op de grond. Frenk en Viv lagen te snurken of er niets gebeurd was.
Mijn smoel voelde tintelig aan, nog steeds beneveld door de drank en de pillen. Ik knipte mijn Ikealampje aan en zag, ik zweer het je godverdomme, bloed op mijn kussen. In de badkamerspiegel bestudeerde ik mijn neusgaten en mijn oren en toen ik daar geen resten van opgedroogd bloed aantrof ook overige lichaamsdelen. Niets. Mijn katten dan? Nee, ook niets en bovendien liggen die nooit op mijn kussen.
Bizar. Een nachtmerrie met dode en halfdode beesten, en ik word wakker met mijn smoel in een opgedroogde plas bloed.

Wat de fuck moet je daar nou mee? Ik ging weer slapen en werd om half tien wakkergebeld door Osi, mijn werkmaatje die vroeg of ik hem wilde oppikken onderweg naar de sociale werkplaats die ons bedrijf is. Heel erg in de verte begreep ik op een primair niveau wel wat hij zei en bedoelde. Een uur later reed ik met Osi en zijn kleine Jodinnetje op de achterbank door Sloterdijk.
Het zweet gutste van mijn voorhoofd en ik voelde me of ik een griep te pakken had. Door een dikke mist, die zich uitsluitend in mijn eigen hoofd bevond, reden we verder en verder, naar het einde van de wereld.

Toen was alles goed en vierden we feest en aten we ijs met zijn allen.

Up periscope!

Ineens schoot me tebinnen dat heroïnehoeren natuurlijk op naaldhakken lopen.
Voor de hand liggend, maar je moet er maar op komen. Vuile naaldhakken in de bosjes.

De ritmesectie van Led Zeppelin's Over the hills and far away van hun Houses of the Holy album, je weet wel, die met die blote meisjes erop waar ik als kleuter zo om moest giechelen, is nooit meer geëvenaard door een band sindsdien. En D'yer Mak'er van diezelfde plaat had tien jaar later makkelijk van Doe Maar kunnen zijn, vooropgesteld dat Henny Vrienten Engels zong en Jimmy Paige naar Brabant was verhuisd.

Een andere ritmesectie (voor de idioten onder ons, dat zijn drum, basgitaar en waar nodig aangevuld met slaggitaar) waar ik vrolijk van word, is die van The Jackson Five's I want you back en daar dacht de producer van Do's Sending me roses duidelijk net zo over.

Maar genoeg over mij. Wat vind jij van me?

Vanmiddag mailde ik met mijn collega en mede-humorist en filosoof Broek over (waarover anders) muziek en, zoals dat tijdens een gesprek tussen volwassen kerels gaat, kwamen we al snel te spreken over vagina's, clitorissen en het verschil tussen stront en kak. Over dat laatste schreef ik (en nu moet ik even mijn originele mail erbij zoeken teneinde mezelf goed te quoten, ik moet er toch godverdomme niet aan denken dat ik mezelf hier ineens ga zitten tegenspreken)...ja hier is een stuk van voornoemd epistel:

Kak is....ik denk dat kak per definitie smeerbaarder is dan stront. Stront is vaste materie, kak is lichter van kleur en uitgesmeerd over een oppervlak. Kak zit denk ik ook vaker op plaatsen waar je het niet verwacht (aan je kleding, onder je schoen, op de bril van je toilet), terwijl stront gewoon doet wat het moet doen: er simpelweg zijn zonder al te veel heisa verder. Stront, kortom, is van een bescheidenheid waar kak zich veel verhevener opdringt aan de mensch.

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik vind -en aldus moge duidelijk zijn geworden door bovenstaande strofe uit mijn filosofisch werk- kak een fascinerend fenomeen. Iedereen doet het, ja zelfs Britney Spears heeft wel eens remsporen in haar onderbroek. Laten we er in vredesnaam geen doekjes om gaan zitten winden hier (winden haha hoe verzin je het, Ar), ook Daphne Bunskoek en Prinses Máxima, de lieve schat, hebben afwisselend last van rechtsdraaiende slingerdiarree en stopverfstront waarbij ze -net als jij en ik- bang zijn dat ze hun rectum binnenstebuiten klappen van inspanning om die bruine onderzeeër alsnog te water te laten. Ik kan je vertellen, ik heb in mijn tijd wel eens drollen geproduceerd die we voor enkele slordige miljoenen alsnog aan Taiwan hadden kunnen verkopen. Periscoopje erop, niets meer aan doen. Jij, lezer, ook. Ik weet het godverdomme zeker. Maar dat geldt dus ook voor Britney, Daphne en Máxima. Is toch zonde van zulke lieve mensjes?
Ik vind van wel. Niets is zo smerig als een vrouw die een wind laat. Winden laten is een mannenzaak, nog meer dan voetballen, auto's monteren en politiek bedrijven dat is. Emancipatie: prima. Maar zodra vrouwen in het openbaar harde knalscheten gaan laten en daar in de slappe lach van schieten samen met hun vriendinnen, kap ik er gewoon mee.

Laten we hopen dat het nooit zo ver komt.

Stemmen met één testikel

Wat vind ik die Robert Jensen toch een ongelooflijke eikel.
Sommige mensen vinden hem te grof, of te vaak over de ruggen van anderen grappig.
Dat interesseert me geen reet; het is gewoon een vreselijke niet-grappige lamlul, met zijn stomme lachband, zijn gejatte grapjes, dat vreselijke decor wat David Letterman en Jay Leno ook al hebben en last but not least dat bloedirritante mannetje wat een beetje dom op die bank zit te zitten. Geen idee wat die lul erbij doet, maar ik weet zeker dat hij het IQ nog een beetje omhoogkrikt. En dan zijn gasten. Mijn god. Kelly, het omgebouwde slettengedrocht van Big Brother is een fan van hem, ik denk dat dat alles wel samenvat. Bah. En dan zit zo'n lamzak van eem Mark Rutte van de VVD daar godbetert nog uit te leggen waarom de VVD tegen de hypotheekrenteaftrek is. Mijn fucking god. Mark Rutte op de bank bij Robert Jensen, een doeltreffender beeld van dit kutland kun je je niet voorstellen.

Over verkiezingen gesproken, vorige week kreeg ik mijn godverdomde stembiljet, of hoe heet dat, in de brievenbus. Ongeopend en linea reacta weggeflikkerd. Vroeger (opa spreekt) vond ik mezelf politiek geëngageerd en stemde ik braaf met elke verkiezingsronde, landelijk, regionaal of voor de stadsdelen, mee zoals me dat met de D66-paplepel is ingeslagen. (kwinkslag naar Amsterdam Noord, dit. Doch dit geheel terzijde.) (*knikt naar Noord*) (Hou nou op, Ar).
Het is niet dat ik minder geëngageerd ben, bedenk ik me nu. Ik ben gewoon cynischer en realistischer. Let's face it; wat maakt het in vredesnaam uit wie er de touwtjes in handen hebben, zolang het niet de SP of extreem-rechts is? En ook zonder mijn vierjaarlijkse wandeling naar het stemlokaal gebeurt dat niet, dus ik blijf gewoon binnen. Lekker puh.

En dan dat hele gefuck met die stemcomputers! Bij Toutatis, wat een farce is dat weer. Moeten we last minute 800.000 rode potloden bij Bruynzeel bestellen en de Kliko-koning van Nederland mag de stembussen maken. Wat een trieste symboliek zit daar gelijk in: de stembussen van 2006 zijn afvalcontainers met een brievenbus in de deksel geplakt. Kneuterigheid ten top en veelzeggend. De stembiljetten mogen wat mij betreft gelijk door een vuilinswagen worden opgehaald en direct op de stortplaats gedumpt worden. Democratie, ik veeg mijn reet er ondertussen mee af.

Bij X-Factor deden die twee primaten mee, die Roelf en Marian. "Wij krijgen toevallig wel zangles van iemand die aan het conservatorium heeft gezeten" en dat met van die uitpuilende inteelt-ogen. En die Roelf met zijn kutcamper die het duo godverdomme nog artiesten durft te noemen. Artiesten, mijn reet ja.
Maargoed, ik dwaal af. Die twee figuren met elk een oneven aantal chromosomen (ik durf te wedden dat hun aantal chromosomen niet alleen oneven is, maar om het nog freakier te maken ook nog een priemgetal, ik zweer het je. Die twee figuren dus, die mogen gewoon stemmen. Net als jij en ik. De stem van die trut, die Marian, telt godvergloeiende godverdommese vlammende bloedtering net zo zwaar mee als die van jou en van mij, heb je daar wel eens bij stilgestaan? Ik hoef gelijk niet meer. Geef mijn portie maar aan Vicky. De hoer. Gelukkig zullen deze twee knokkelschrapers, gezien hun incestueuze Christensmoelen wel op het CDA stemmen en niet op die communisten van Jan Marijnissen die acht jaar spaarcentjes gelijk aan de werkloze hippies wil uitdelen offie Sinterklaas zelf is. Laat hem weer worsten gaan inpakken in de Unoxfabriek, die Brabantse koekwaus. (kwinkslag naar Den Bosch ter compensatie van de eerdere *knikt naar Noord*)

Godverdomme, ik merk dat ik weer redelijk onrustig ben in mijn hoofd. Ja, waar anders? In mijn elleboog soms? Hoewel, dat zou natuurlijk best kunnen, als je bijvoorbeeld spastisch bent. Spastisch en elastisch. Nieuwe Dreft, ontzettend ontvettend. Veel mensen denken trouwens dat priemgetallen per definitie oneven zijn, omdat je het anders door twee kunt delen. Echter, de definitie van een priemgetal is dat het alleen deelbaar is door zichzelf en door 1. Derhalve is (zoek maar op) 2 ook een priemgetal en daarmee het enige even priemgetal wat er is. Weinig mensen weten dat.

Ik vind dat je, voordat je mag stemmen, een soort test zou moeten doen.
Denk je dat je kan zingen? Noem de eerste tien priemgetallen zonder stotteren. Van welke Griekse woorden komt Democratie? In welk land was Hitler geboren en hoe heette de hond van Eva Braun? (Die laatste als bonus. Het antwoord is Blondie, bij de weg.) Wie was de eerste man op de maan en welke verspreking maakte hij?
Nee, niet Lance Armstrong. Niel. Niel Armstrong, de astronaut met maar één testikel.
Het is evengoed wat, eerst op de maan huppelen en jaren later zesmaal de Tour de France winnen en dat alles met maar één testikel. Alleen zulke helden mogen stemmen van mij.

Helaas heb ik het niet voor het zeggen in dit land. Als ik de baas was van Nederland...dan.....daarover meer in een volgend blog, ik beloof het jullie, op voorwaarde dat je braaf je bordje leegeet en rustig bent als ik slaap.

Rock 'n Roll Chocoladejunkie

Toch zijn er dingen die misschien niet des Arrrr's lijken, maar die ik wel degelijk cool, mooi, grappig, tof en noem maar op vind. Mensen denken soms dat ze iemand kennen, maar zijn dan verbaasd door iets onbenulligs (nee! vind je die schoenen mooi??? )

Zo vind in bijvoorbeeld Christina Aguilera een topwijf, altijd al gevonden en ik vind haar single Ain't no other man echt leuk! Als ik kon dansen, zou ik het doen, iedere keer dat Christientje op de radio was. En ik vind haar ook heel mooi. En dom is ze denk ik ook, maar dat geef niet als je zo mooi kan zingen.
Of die reclame van Nuon, dat je trams ziet zweven boven de dam en dat Ali B. de Nobelprijs heeft gewonnen.....ja, dat vind ik een leuke reclame.
En De staat van verwarring van de VPRO, elke avond laat op Nederland 3 is ook heel leuk, die gasten zijn echt te grappig. Ik vind mensen vooral grappig als ze humor hebben die ikzelf niet had kunnen bedenken, zoals Gummmbah of Hans Teeuwen. Niet om op te scheppen, maar zo'n Lebbis en Jansen of Theo Maassen....ze zijn wel leuk, maar niet per sé leuker dan ikzelf ben samen met die Australiër of Rinaldo of Mausje, dat bedoel ik maar.

Zo vind ik -en dat zal sommige mensen ook verbazen denk ik- die hele Herman Brood-hype maar overdreven. Sure, het was een leuke kerel, een lieve kerel vooral en ik kan dat weten want ik kende hem een beetje. Ik heb hem jaren achterelkaar over de vloer gehad in mijn keuken en dochter Lola speelde met de potten en pannen en wilde geen peterselie-garnering over haar omelet. Ik heb een gesigneerde CD van hem, en een tekening (voor kok, staat erop) van hem gekregen. Een toffe vent, alleszins, maar zijn muziek is maar zo-zo. Van al zijn platen (ja ik heb ze evengoed wel), is Shpritsz de enige die van voor tot achter te pruimen is. En de live versie van Still Believe geeft me kippenvel en I love you like I love myself en Saturday Night en Never be clever zijn wereldnummers, maar meer is het niet. Zijn schilderijen zijn matig, als Karel Appel die wat afraffelde in een dronken bui, meer stelt het niet voor.
Ik had Herman een keer aan de telefoon, en hij vroeg me of zijn hond Iggy toevallig bij ons was. Ik vertelde hem dat ik hem niet had gezien, maar zodra ik hem zag, dat ik zou zeggen dat hij gebeld had. Brood antwoordde met een droog "Fijn, bedankt. Dag." en hing op. Ik weet zeker dat hij op dat moment echt gedacht moet hebben "Mooi. Kok stuurt Iggy zo naar huis, daar heb ik geen omkijken meer naar."
Kortom: een leuke vent, paar aardige nummers, half-leuke tekenaar en "Nederlands enige echte rock 'n roller". Ik denk dat dat meer over Nederland zegt dan over Herman Brood. Toch vind ik het kut dat hij dood is. Maar niet per sé kutter dan dat....pak hem beet.....nee, ik wou André Hazes als voorbeeld geven, maar dat is gelul. André Hazes was helemaal tien keer niks en mocht Herman Brood's schoenen nog niet eens likken wat mij betreft. Laat die hele vergelijking ook maar zitten, gelijk.

Ik heb zin in een chocoladeletter. Ik was vanmiddag even bij Dirkie, en er lag een graaimand met goedkope chocoladeletters en ik heb er een paar in mijn handen gehad, maar ik kon geen A vinden dus heb ik niets meegenomen. Hoe dwangneurotisch kun je godverdomme zijn, zeg! Zesendertig jaar en nog weiger ik een andere chocoladeletter te kopen dan die waarmee mijn voornaam begint. En nu heb ik alweer spijt, want ik zou best een L of een M of een S lusten, als ik heel eerlijk ben. Desnoods een pak Venz hagelslag aan mijn mond zetten, zou me al een stuk op weg helpen. Maar ook dat geluk is me niet gegund, want sinds ik alleenstaand ben weiger ik nog hagelslag te kopen. Het causale verband ontgaat mijzelf evengoed, maar het heeft wel iets je ne sais quoi.

Dag oma.
Ik mis je nog steeds en ik ga je graf binnenkort een keertje opzoeken, als je dat goed vindt. Ik zal een bosje bloemen meenemen omdat ik weet hoe blij je met bloemen was toen je nog aan deze kant leefde. Ik spreek je snel, lieve oma.

They don't make jews like Jesus anymore.....

't Is toch evengoed wonderlijk dat Who's next van The Who al uit 1971 is hè....als je Bargain of Won't get fooled again zo beluistert, is 't onvoorstelbaar dat de fucking Beatles nog bijelkaar waren en de flower power nog in volle gang was. Arrie lag zijn luier nog met overtuiging vol te schijten en mama had nog lang haar en haar eigen tanden en was een Mooie Vrouw. Oh, the times, they are a-changing....yep, dee surtenlie doe. Vanmiddag keek ik uit het raam van waar ik werk en ik zag een regenboog. Een bijzonder fenomeen, zulke zaken. Ik bedoel: leuk. Wat praat ik weer raar. Hoe opvallend is het toch telkens weer, hoe schrijftaal verschilt van spreektaal. Tenzij je Dries van Agt bent, of Heinz Polzer (ook wel bekend onder het door Willem Duys verzonnen pseudoniem Drs. P.), doch ik dwaal wederom af van het pad waarop ik voornemens was te blijven. Zoiets bedoel ik.
Godver, het is fucking koud. Kijk, schrijven in spreektaal is zo mogelijk nog vreemder dan spreken in schrijftaal, zeg dat ik het gezegd heb en zo.

Vanmiddag bedacht ik me een paar dingen die met het Kindeke Jezus (moge hij rotten in de hel) te maken hebben. Allereerst: hoe groot is de kans dat dat ventje nou net precies met Kerst geboren wordt? Hm. Eén op 365. Niet zo moeilijk te berekenen, eigenlijk. Grmpf. Maar ik bedoel maar. Jaja, daar werd hij geboren in het ziekenhuis van Betlehem, wat gerund werd door artsen en nonnen. Het was een katholiek ziekenhuis en daarmee zijn tijd ver vooruit. Er hingen allemaal kruisjes aan de muren, boven elk bed en elk wiegje één. Alleen de kruizen waren natuurlijk nog leeg, er hing een bordje "gereserveerd" op. En boven het wiegje van het kindeke Jezus had een lolbroek er met een dikke viltstift op geschreven. In het Hebreeuws stond er Guess Who? op. Wat een lol. Je moet toegeven, wij joden hadden toen al een collectief gevoel voor humor. Overigens een gevoel voor humor wat lang niet door iedereen werd begrepen, en waarvan het imago een behoorlijke deuk opliep toen we besloten om voor de grap Jezus aan het kruis te laten nagelen. Maar gelachen dat we hebben, niet normaal meer. Sinds 1948 niet meer zo gelachen, die joden, ik zweer het je. Op die ene keer na dan, dat de kampbeul van Sobibor zich bijna verslikte in een bierworstje en aan een zaal vol joden vroeg: "is er misschien een dokter in de zaal?" Die waren er zeker, evenals advocaten, kappers en diamantslijpers, maar we hielden ons massaal stil. Tjonge jonge, wat een pret hadden we in die dagen. Overigens zeg ik het nog maar een keer; ik ben helemaal geen jood, maar ik had er godverdomme met het grootste gemak een kunnen zijn (zie een paar blogjes geleden met een korte uitleg daaromtrend)

Waar was ik gebleven?
Oh ja, bij het kruisigen van het kindeke Jezus als verrassing voor zijn tweeëndertigste verjaardag. Nog een mazzel (om maar een Jiddisch woord te gebruiken met het oog op consistentie en een mooi meegenomen literair-elitaire kwinkslag, nog zoiets waar wij joden zo goed in zijn, denk aan Leon de Winter en zijn nimmer aflatende briefwisselingen met wijlen Theo van Gogh, doch dit eveneens terzijde) dat we het kindeke jezus besloten te laten sterven door kruiziging en niet door de electrische stoel.
Stel je voor, dat alle kerken een electrische stoel aan hun toren hadden moeten monteren. Het straatbeeld zou er een stuk vreemder hebben uitgezien, zeker in de vroege middeleeuwen toen zo'n stoel niet aangesloten kon worden vanwege het nog niet ontdekt zijn van wissel- en gelijkstroom en dergelijke aan elektriek verwante zaken) (mijn god, Ar....je bent weer flink op dreef, makker...)
Of een electrisch stoeltje boven je bed en aan je kettinkje. Zou Madonna mooi voor lul hebben gelopen!

Offehhhhh (ben nou toch slap aan het lullen)....wat dacht je van een dodelijke injectie? Zou je met een zilveren injectienaald aan je nek moeten lopen. Pff. Hoewel het voor Het Kindeke wel een stuk makkelijker geweest zou zijn om die kutnaald zelf mee naar boven te moeten sjleppen (kijk, weer een Jiddisch woord. Man, je bent echt goed en er is een groot literair en komisch talent aan je verloren gegaan. Maar ook dat geldt voor de meeste joden, op Leon de Winter na dan. Hoewel die weer niet zo grappig is al Raoul Heertje, een jood die weer hele slechte boeken schrijft en zo hebben wij Gekozenen altijd wat. Oh shit, vergeten dat ik helemaal geen jood ben. Maar ik had er net zo goed een kunnen jaja dat weten we nou wel, klootzak! Maar ga alsjeblieft verder met je verhaal want we hangen aan je lippen. Als je nou een neger was geweest in plaats van geen jood, hadden we wat meer grip gehad voor wat betreft het aan je lippen hangen. Of stel je voor dat de negers Jezus hadden laten kruizigen! Benieuwd of hip-hop dan nog zo in zwang was geraakt na het verval van Jazz en bebop. Maar ik dwaal geloof ik weer eens af. Iets waar wij joden..JA HOU JE BEK EN GA VERDER!) Goed....even teruglezen....Ja! Ja, die naald was wel degelijk een stuk makkelijker geweest voor meneer Van Nazareth, die had hij zo in zijn borstzakje kunnen steken. Geen gezeik, geen gepiep, gewoon doorlopen, prikken en klaar. Had alweer een fink stuk Nieuw Testamentair gezeik gescheeld.

Of, stel dat de Fransen Jezus hadden vermoord en hem à la Jeanne d'Arc (de hoer van Orleans, of zie ik dat verkeerd?) op de brandstapel hadden gegooid? Dan had je met een brandend kettinkje moeten lopen (auw! auw! godv...!!!) en hadden er lang niet zoveel kerken in onze dorpen en steden gestaan, want die zouden steeds afgebrand zijn. En dat ziekenhuis in Nazareth, waar Kindeke was geboren, daar zou boven het wiegje van dat ventje geen kruis hebben gehangen, maar een klein brandstapeltje. Maar uiteraard mocht dat niet, want met al die nonnen daar was het een non-smoking gebied. Slecht. Heel slecht, deze grap. Mijn welgemeend excuus. Schuld. Jaja, schuldgevoel is iets waar de joden goed in zijn, ik kan het weten want ik ben er zelf bijna een geweest, het enige wat mij als foetus heeft weerhouden om als jood geboren te gaan worden, is het feit dat ik in een niet-joodse baarmoeder opgroeide. Maar het had godverdomme weinig gescheeld, dat kan ik je wel vertellen.

Verder is het tijd om abrupt te stoppen, en wel nu.

Duidelijkheid

Ik doe mee aan een of ander onderzoek via de GGZ Amsterdam, waarbij ze 3000 mensen volgen gedurende 20 jaar of zoiets. Lang verhaal, niet zo interessant verder.
Vanochtend was ik daar voor mijn jaarlijkse ochtentje testjes doen, en een engel met blonde ogen en blauw haar kwam naar me toe en zei "ik mag de jarige meenemen!".
Dankje, God, voor dit cadeau. Volgende keer stem ik op jou.

Aan het eind van de ochtend, waarbij ik veelvuldig in haar ogen verdronk en ik mezelf verbeeldde dat zij mij ook wel half leuk vond, vulde in een kort evaluatieformulier in. Hoe vond u de test? Duurde het lang? Dat soort vragen. De laatste vraag was niet echt een vraag, maar er stond "Eventuele aanvullende opmerkingen"
Even speelde ik met de gedachte om op te schrijven Ik vind je mooi en ik denk dat je heel lief bent en je lach is zo leuk en ik ben blij dat ik je een paar keer aan het giechelen heb gekregen en toen je voorover bukte om het apparaatje met elektroden vast te maken aan mijn iets te dikke lijfje, keek ik zo in je shirtje naar je geile tietjes en ik zag dat je een zwarte BH droeg en een klein moedervlekje op je ene tietje had en zelfs je ringen en horloge vond ik mooi, maar het allermooist waren je ogen en je haren en vooral je lach.....zou je een keer met me uit willen gaan en daarna met me trouwen, lief meisje van wie ik de naam niet eens weet?

Ik vulde in "nvt" en nam afscheid van haar.

Vanavond belde het meisje uit mijn blog Andermans coniferen uit Maart me op.
Hoera! Dacht ik. Ze weet dat ik jarig ben, na een half jaar! Wat lief!
Ik nam op en zei "Heeeeee bom dia, princesa!" (ze komt uit een Zuideuropees land waar ze zo praten). Ze belde omdat ze de weg kwijt was in Amsterdam, ze kon de ArenA niet vinden. Ik gaf haar een routebeschrijving en vertelde haar dat ik dacht dat ze me kwam feliciteren. Ze moest vrij snel ophangen (A9 en geen headset, ik snap dat wel) en zei "Ik bel je van de week wel even op, dan gaan we even kleppen......als je dat wil tenminste" Ik wilde antwoorden Ja, natuurlijk wil ik dat, lieve lieve Princesa met je mooie haar en je mooie prinsessenogen en je leuke smoeltje en je lieve stem en je bijdehante karakter, want jij bent misschien wel de allerleukste met wie ik dit jaar gedate heb en ik wou dat er toen van gekomen was wat er toen niet van gekomen was en misschien gebeurt dat toch ooit wel en gaan jij en ik alsnog oud worden, god mag het weten, ja toch, je weet het nooit, ik bedoel, er zijn raardere dingen gebeurd en misschien vonk je nu alsnog terug zoals ik naar jou vonkte in dat restaurantje in de Spuistraat en voel je nu wel vlinders zoals ik ze voelde in Noordwijk op dat terrasje en waarom kom je niet nu meteen hiernaartoe en fuck je die hele ArenA gewoon en trek je bij me in en gaan we naar bed en houden elkaar heel lang vast en die sex doen we een andere keer wel want nu heb ik het vooral koud en soms kom je in mijn dromen voor en soms ook niet maar dat geeft niet want je bent een topwijf

Ik antwoordde "Ja, lijkt me leuk".

Ik houd van duidelijkheid, kortom.

Squeeze my lemon

Ik zeg Stefan Postma.
Wie?
Stefan Postma. Mijn God.
Liever met een gebroken poot onder de lat, dan een dildo in je gat.
Sjezus....en dan denk ik dat ik problemen heb.

Goed. Verder.
Vandaag dacht ik er toch echt uit te zien als een hufter: haar wild gestyled (dank aan Kinky Kappers), een pooier-sikje (dank aan Gilette Mach 3) en gehuld in klootzakkenkleding (dank aan Nudie, Levi's en Timberland)
Zal je net zien dat iedereen je op zo'n dag kan lezen als een open boek met koeienletters en Dick Bruna-plaatjes. Fuck. Nijntje doet stoer, zeg maar.
Ik geloof dat ik nog nooit zo vriendelijk bejegend ben als vandaag. Bejegend is een mooi, klassiek woord. Zelfs het kassameisje gaf me een knipoog. Fuck. Ik wil stoer zijn. Njeh. Volgend leven dan maar.

En zij koopt een trap naar de hemel. Slaat eigenlijk ook nergens op. Ik zal haar govderdomme een trap naar de hemel geven, de sloerie!
And if you listen very hard ,the tune will come to you at last.
When all are one and one is all. To be a rock and not to roll.
En zo is het, zeg dat Robert Fabriek het heeft gezegd.

Nog steeds weiger ik toe te geven dat ik niet kan stoppen met roken. De afgelopen dagen heb ik er soms 1, soms 2 op een dag gerookt. Vandaag nog niets en dat zal vermoedelijk zo blijven, al ware het om het simpele gegeven dat ik geen sigaretten in mijn bezit heb. In mijn bezit. Dat zijn drie leuke woordjes, zeker in die niet zo willekeurige combinatie. Viv stinkt uit zijn bek. Ik ga er zo wat van zeggen.
Twee vrouwen onder de douche is misschien wel het mooiste wat er is.
Sommige whisky is best te zuipen en er zit een parkiet in de boom.
Ik heb nu twee Irissen online, zie ik. Een is mijn nichtje en de ander is dat niet. Ze hebben nooit samen onder de douche gestaan. Ik heb twee irissen online en twee irissen in mijn eigen smoel in de kleur bruin. Donkerbruin. Tegen het zwarte aan, behalve als er direkt zonlicht op schijnt. Dan is het hazelnootpastabruin. Nutella is lekker, alleen koop ik het nooit. De smaak van Nutella is derhalve nog steeds een exclusiviteit in mijn smaakspectrum. Smaakspectrum is een stom woord, ik weet niet eens of het echt bestaat of dat ik het hier ter plekke zit te verzinnen.

Ik ben gevoelig. Daar heb ik van de week met iemand over gepraat. Die iemand leest dit misschien wel nu. Als jij dit bent: Hee hallo daar! Wil je wat drinken van me? (die grap begrijpt alleen zij en dat moet zo blijven) Als je iemand anders bent: wil je wat drinken? (in dit geval is het geen grap maar een gewone vraag.) Dokter, ik word altijd zo geil als ik alcohol op heb. Dat is apart, we zullen eens kijken, gaat u maar zitten. Terwijl ik de literatuur erop nasla, wilt u misschien iets drinken?
Sjesus, die Stefan Postma. Ik ken een Johan Postma, ik zal eens informeren of dat toevallig familie is en of Johan het ook graag up the poop shute krijgt van zijn vrouw. Zo ja, dan verhuis ik niet naar Zwolle.

And if I say to you tomorrow
Take my hand child, come with me

Trut. Je laat me alleen.
Laat me niet alleen maar houd me nou een keertje vast.
Nee, dat ga je niet doen. Niet in dit leven althans.
Zullen we nog een keer samen huilen?
Of zullen we gewoon samen lachen zoals altijd?
Zal ik alleen lachen, maar van binnen stiekum huilen zodat je het niet merkt?
Of zal ik je met rust laten?
Nee, jij laat mij ook niet met rust, je komt steeds kiekeboe zeggen in mijn brein, op de meest ongelukkige momenten voel ik je en mis ik je en denk ik aan wat had kunnen zijn maar er niet is door een ongelukkig samenspel van het lot en slechte timing en gewoon een kutzooi, laten we dat laatste vooral niet buiten beschouwing laten.
Toch denk ik dat er ooit een tijd komt dat....
Maar misschien ook niet en zit ik me hier ter plekke gewoon vreselijk te vergissen, net zoals jij dat op dit moment aan het doen bent terwijl je in zijn armen ligt. Trut. Trut, ik mis je. Stommerd, kom hier en houd me vast en haat van me.

Wederom is de tijd aangebroken om abrupt te stoppen.

Heilige Jan-Peet, bid voor ons.....

DEN HAAG - Premier Jan Peter Balkenende wil zich niet mengen in de discussie over de stopzetting van het tv-spelletje Lingo. „Het kabinet gaat niet over de programmering van de omroepen”, aldus de minister-president. Wel „voelt hij mee met alle mensen die het programma zullen missen”.

Ik heb het al eens vaker gezegd, maar wederom: mijn god.

Noord-Korea is hard onderweg een atoombom te maken (atoombommen zijn zoooo passé, snappen die gasten dat zelf niet?), door het broeikaseffect zit ik half oktober op het balkon te bakken, treinrampen links en rechts, Nederlandse militairen beschoten in Afghanistan ('t is een wonder dat we ons nu niet massaal terugtrekken), maar waar heeft de machtigste man van Nederland het over? Over godverdomde fucking kutlingo.
Hij voelt mee met alle mensen die het programma zullen missen....

En ik dan? Ik mis Jiskefet, ik mis All Stars, ik mis Unit 13, ik mis Beertje Colargol (wat een geil ding was dat), ik mis Ren je Rot, ik mis Get a Life (kent niemand meer, volgens mij), ik mis zo veel!!! Ik mis liefde en ik mis warmte, ik mis mijn oma, ik mis het eten van een broodje haring in de Utrechtsestraat, ik mis buitenspelen met mijn vriendjes, voetballen op het schoolplein, ik mis achttien tequila's in het Hardrock Café, ik mis verliefd zijn op háár, ik mis haar, haar, haar en haar (alleen mijn eigen haar mis ik niet, hoewel dat met de week grijzer lijkt te worden) en ik mis nog duizend-en-één andere dingen.

Jan-peet, ik weet dat de verkiezingen eraankomen. Ik weet dat je het druk hebt met het winnen van zieltjes, en veel Lingo-kijkers zijn oude wijven die toch niets beters te doen hebben en weinig woorden kennen van meer dan zes letters, en dat zijn nou precies de mensen die bij gebrek aan intelligentie op het CDA stemmen. Ik snap je logica. Ik weet dat het lot van dit manneke in Amsterdam-West je waarschijnlijk geen klote kan schelen. Maar Jan-peet, als je tussendoor eens tijd over hebt, als je een verloren uurtje hebt, bijvoorbeeld op een regenachtige zondagmiddag en je vrouw het draadjesvlees aan het stoven is en jij je af zit te vragen hoe het zo ver heeft kunnen komen.....zou je dan, heel misschien even aan me kunnen denken....?

Dankjewel, Jan-peet.

Broem broem toet toet!!!

Afgelopen nacht mocht ik tot half twee werken, dus ik heb vanochtend redelijk rustig aan gedaan. Pff alsof ik dat op alle andere zondagen niet doe.
's Middags belde Gringa me op, of ik haar zou halen om dan samen een paar DVD's te huren en Chinees te halen. Prima idee, dat moest ik direkt toegeven, vandaar en aldus dat ik haar tegen het eind van de middag ophaalde vanaf haar stulpje om de hoek bij de Dam. Rijdend over de Rozengracht irriteerde ik me al enige tijd aan twee snotapen op een scooter, die links en rechts auto's voorbijzoeften en zich verheven voelden boven de voor een ieder ander geldende verkeersregels en fatsoensnormen.

Ter hoogte van de lekkerste haringkar van Amsterdam, waarachter de Ouwe Wester te bewonderen is, reden de apen weer rechts van mij, maar wel zodanig dicht tegen mij aan dat ik me afvroeg hoe snel ze dood wilden. Aan mij zou het niet liggen in ieder geval en dat liet ik op de typische Ar-manier blijken: bij het in de file aansluiten voor het stoplicht voor de Keizersgracht zette ik mijn rechtervoorwiel welgemikt op de linkervoet van de scooterbestuurder. Rechtshouden is tenslotte rechtshouden, nietwaar? Wat deed die mongool überhaupt rechts van mij? Rechts inhalen is verboden, dus ik zag hem niet, edelachtbare, een seconde eerder reed hij nog achter me, en ineens zat hij rechts naast me en ik moest stoppen voor het stoplicht. Een pijnlijke samenloop van omstandigheden. En bovendien een papa die bij de mannen in blauw werkt, dus van enige angst voor aanvullend gezeik is geen sprake.

De voorste snotaap maakte echter een foute inschatting, want hij vond het nodig om onder het roepen van "auw auw auw mijn voet klootzak" tevens een mep te geven tegen mijn motorkap.
Pfffff...'t is weer zo'n dag. Ik zuchtte diep, deed een tel mijn ogen dicht, blies uit en keek Gringa rechts van me aan.
"Blijf jij zitten?" vroeg ik geruststellend. "Ben zo terug, even iets rechtzetten" zei ik terwijl ik de handrem erop zette en mijn deur opendeed.
Uitgestapt zag ik dat beide heren zich hun vergissing realiseerden zodra ze mijn smoel zagen. Het zal de inmiddels beruchte Arjen-blik wel weer zijn geweest (die blik die eb en vloed doet aarzelen en die vrouwen op honderd meter een natte poes doet krijgen, je weet wel).
Mooi zo, Ar, gelijk uitbuiten die angst.
Daar had de eerste al een kaakslag te pakken (Waarom zette hij zijn helm dan ook af? Ik snap dat niet, eerlijk waar niet...) en ik zweer dat ik hem een wind hoorde laten vliegen. De tweede schreeuwde iets onverstaanbaars naar me, en ook hij zag mijn elleboog op zijn neus belanden. De scooter lag met nummer één op de grond en nummer twee had groene ogen, zo viel mij op. Ik legde ze de verkeersregels nog eens uit, en merkte daarbij op dat het een onverstandige keuze was geweest zijn vieze vingers naar mijn auto uit te steken. Achter ons stonden inmiddels de auto's tot aan de dam te toeteren of het allemaal wat vlotter kon. Even speelde ik met de gedachte om mijn honkbalknuppel uit mijn kofferbak te halen, maar realiseerde me toen dat dat wellicht wat veel van het goede zou zijn. Ik lachte de toegesnelde menigte vriendelijk toe, bood mijn welgemeend excuus aan aan de dames ter plaatse dat ze dit moesten zien en stapte weer in.
Nadat Gringa weer enigszins was bijgekomen (een flinke slag met mijn lul in haar gezicht bracht haar weer terug in de realiteit) en we waren weer op weg.

Gniffelend om mijn wellicht ietwat overdreven reactie gleden we door oud-West richting Osdorp om enkele DVD's in te gaan slaan. Wat een eikels. Nee, dan die andere lul op zijn scooter die zich ermee begon te bemoeien ha ha ha, ja zag je dat? Ja natuurlijk zag ik dat. Wat een idioot met zijn het zijn wel jonge gassies he! Pfffhahaha ja, ik zei Oh, moet jij anders ook een paar klappen, mongool? Kom hier dan, ik ben nu toch op dreef ha ha ha wat een pret hadden we samen.
Tjonge jonge, en ik dacht nog wel een ontspannen zondagmiddag te hebben. Als jullie nog eens wat weten. Ach, gelachen hebben we evengoed en mijn statement van de dag heb ik ook gemaakt.

Later bedacht ik me, het een en ander nog eens overpeinzend:eigenlijk voel ik me prima, zo zonder sigaretten!

Identiteitscrisis

Een paar maanden geleden heb ik bij www.dog-tag.nl een identiteitsplaatje besteld en het geld, een kleine zeventien Euro overgemaakt.
Gisteren schoot me ineens tebinnen dat ik nooit wat heb gekregen van die gasten, dus ik heb ze gemailed met de vraag alsnog te voldoen aan de bestelling.

Mijn hemel, wat een stel idioten.
Ik heb met veel achterlijken te maken gehad in mijn leven, maar deze figuur heeft welzeker een oneven aantal chromosomen.
Zijn logica: u had in dit geval binnen de gestelde termijn van 30 dagen dienen te reageren.
Waarop deze termijn is gebaseerd is een ieder een raadsel. Mongolenlogica: Jij bestelt iets, maar als je het bestelde niet na dertig dagen hebt ontvangen, heb je pech en ben je je geld kwijt. Hmmm apart. Na nog wat over en weer mailen (een korte uitleg van een aantal basale consumentenrechten en het schermen met Artikel 321 Wetboek van Strafrecht) maakte deze halfaap alleen nog maar dommer, zo leek het.

Niet alleen heeft deze bosmens het lef mij consequent aan te spreken met mijn voornaam en te tutoyeren (ik kan me niet herinneren met dit ventje in de zandbak te hebben gespeeld), maar tevens de volgende zin uit te braken: U bent zelf in deze onzorgvuldig geweest in deze.
Ah! Nee, nou snap ik het!!! Het is mijn eigen schuld! Jeetje, nou, bedankt voor deze uitleg, nu begrijp ik het. Stom van me. Sorry, mijn excuus.
Overigens, voor diegenen die een fout lazen in de kinderzin van meneertje Swiers: dat klopt. Zo zei hij het echt. Niet verwonderlijk voor iemand die verderop in een andere mail zegt: Wij boeken niet geen geld retour

Mama, help me dan.

Iedereen die me maar ook een heel heel heel klein beetje kent, begrijpt dat ik deze toko ga kapotmaken.
Ik begin maar eens met het volgende:

De firma Swier te IJmuiden
Lange Nieuwstraat 401b
1971 GD IJmuiden
Tel: 0255-513651
Fax: 0255-540964

De heer Swier is een achterlijke mongool en een oplichter.
Het toeval wil dat ik nogal eens in IJmuiden vertoef, dus wellicht zal ik eens een kort onderhoud onder vier ogen met deze heer overwegen.

Uiteraard ben ik vanmiddag begonnen met verdere stappen te ondernemen, waaronder aangifte doen van verduistering (uit mijn hoofd: het zich wederrechtelijk toeëigenen van enig goed of geld, anders onder zich verkregen dan door diefstal. Met andere woorden het niet teruggeven van iets wat je hebt gekregen op een andere manier dan stelen. In dit geval dus: ik heb geld overgemaakt en vraag dat nu terug omdat ik het bestelde nooit heb ontvangen. Glashelder geval, ik ben in alle bescheidenheid redelijk ingevoerd in strafrecht en strafvordering.)

Had ik al gezegd dat de firma Swier een boeventent is?
Ze zitten in IJmuiden. Je kunt ze bellen op 0255-513651.
Net als toen met die klootzak die dat musje had doodgeschoten, weten jullie nog? Ik weet niet wie ik een grotere idioot vind, die mussenlul of deze Swier-lul.
Die mussenlul is echter alweer oud nieuws; deze (had ik zijn naam al genoemd?) Swier is vers en heeft nog geen kennis gemaakt met de ijzeren wil van Arrrrjen. Zijn leven zal vanaf zeer binnenkort nooit meer hetzelfde zijn.
Hij zal wakker liggen in zijn eigen angstzweet en hij zal God, Allah, Boedda en Ganesh tegelijkertijd om vergiffenis vragen. Ze zullen hem in zijn smoel uitlachen en hem de rug toe keren.

Swier, je bent gewaarschuwd, lamlul dat je bent.

Laat je opnemen!

Ik heb een soapserie bedacht die naadloos aansluit bij de nog te schrijven boeken Waren de joden kosmonauten? en Jodenzonen. Het is een serie die zich afspeelt in Amsterdam-Zuid en handelt over die handvol niet-joden die daar wonen (want ook dat tuig zie je wel eens door de Beethovenstraat scharrelen! Schande!) en dit prachtfeuilleton zal gaan heten :Goyse Vrouwen.
Hm. Wellicht voor de niet-jiddisch onderlegden onder u een minder duidelijke grap, maar ikzelf en een handvol echte joden zal er hard om moeten lachen, of het zijn geen waarachtige joden, godverdomme.

Niet dat ik joods ben, ik zeg het nog maar een keer voor de duidelijkheid. Ik ben Amsterdammer, Ajax-fan en heb dik, bruin haar, bruine ogen, ben besneden en bulk van de intelligentie, muzikale aanleg en zelfspot. Desondanks ben ik geen jood, maar ik had er net zo goed eentje kunnen zijn, dat is wat ik feitelijk bedoel.

Verder vraag ik me ineens af of levertijd een of andere medische indicatie is. "Ik heb niet lang meer te gaan, liefje....mijn levertijd is bijna om."
Het zal wel niet.
Of is het zoiets als koffietijd? "Oma, het is bijna kwart voor acht en je weet wat dat betekent", gniffel. Terstond komt oma glunderend binnen met een dienblad vol met dik gesneden plakken gelardeerde lever, terwijl de kleinkinderen kirrend van genot roepen "Jaaaaa! Hoera! Hoi! Hoi! Hoi! Het is levertijd!!!! Oma, we houden van u! Toe, vertel nog eens over vroeger!"
Nee, ook dat zal wel niet.

Al twee dagen heb ik niet gerookt.
Gisteren heb ik dik dertien uur gewerkt, vannacht vier uur slaap gevat (de slaap kan ik niet vatten want ik ben ook zo moe, Van Dik Hout doet me denken aan 1996 en 1997 in De Keuken met Ri en Fer en onze derde tour of duty in de hel van Oud-Zuid) en vandaag alleen maar geluld en geluld en geluld. Je zou om minder een stel Amish-leerlingen een kogel door de kop schieten, ik zweer het je.
De Amish is een ondervertegenwoordigde minderheid in Assen-Noord, durf ik te wedden.
Zouden er in Assen veel joden zijn? Veel kosmonauten anders? Ik weet één kosmonaut te wonen, maar die komt uit Almelo en Almelo is geen Assen. In Engeland zou Assen anders heten, ik gok op Asses. Almelo komt uit het Arabisch. Net als Algebra en Gibraltar en Algarve. Schaken komt daarentegen uit Iran, voetbal uit Engeland, boemerangs uit Australië en de negertjes uit Afrika.

Zou Ilse de Lange wel eens sex hebben gehad met Wubbo Ockels? Is dat de reden dat die jaren geleden zijn snor heeft afgeschoren? Ja, Ilse de Lange had begin jaren negentig een flinke hangsnor, dat is een feit wat veel mensen tegenwoordig inmiddels vergeten zijn. Twentse vrouwen, berucht zijn hun snorren. Twentse mannen, berucht is hun drang om zich buiten de dampkring te begeven. Diegene die daar niet in slagen worden meestal cabaretier, maar krijgen later dan weer kanker, omdat het meeste kankeronderzoek wordt gedaan buiten de dampkring, maar die losers er zelf voor kozen om de makkelijke weg te kiezen en cabaretier te worden, of nog erger: de broer van een cabaretier met kanker. Dat zijn zaken waar je geen grappen over maakt, ook niet als je Wubbo pijpt tot het maanzaad achter je snor zit.

Wat me opvalt, is dat mijn hersens nog steeds prima werken zonder hun dagelijkse dosis van enkele grammen nicotine, ik zweer je dat ik geen verschil voel.
Nu ga ik mijn neushaar koperkleurig verven, een appeltaart bakken, mijn tuin laten verbouwen en naar Rotterdam. Of nee, dat ga ik helemaal niet doen, ik ben ik de war met iemand anders die ik niet ken.

Zij die zich laten opnemen groeten u: Press rec and play.

Women seem

Nog even dan.
John -jeweetwel- Mellencamp heeft een liedje geschreven dat over mij gaat.
Nee, echt.
Auw.

Women seem to like me
They seem to like what I have to say
When they see me out in public
Women seem to look my way
Women seem to treat me so gracious
They sing me to sleep with a song
But there always seems to be a problem
Women don't seem to like me long

Yeah Yeah Yeah

Women seem to want me
To stay with them all night
We have so much in common
Our futures really do seem bright
Women seem to forgive me
They seem to become my very good friends
But when it comes time for a commitment
The romance always seems to end

They tell me all their stories
We lay awake and talk all night
Maybe it's me I don't know
But in the morning there always seems to be some kind of fight

La La La La La

Well women seem to be so clever
I love all the jokes that they tell
Like my last boyfriend really hurt me in bed
Hey but you seem to fit so well
Women sure can hurt your feelings
They can burn you down and not make a sound
And then they call me up and say hey come over
My husband has just left town

They tell me all their stories
We lay awake and laugh all night
Maybe it's me I don't know
But in the morning there always seems to be some kind of fight

Women seem to love houses
I've bought a couple for one or two
Women seem to think all men are louses
And I guess I think so too
Women seem so much smarter
Than your average Joe
Women seem to be a little more intuitive
And when they lie nobody knows

Well women seem to know how to keep a secret
They don't blabbermouth just for show
Fifty percent of their charm is illusion
And that is a good thing to know

Women seem to like me
They seem to like what I have to say
And when they see me out in public
Women seem to look my way

Yeah Yeah Yeah

Women seem to like
They seem to like what I have to say

La La La La La

Beren op de weg

Vandaag met Jason naar Strijen geweest, of all fucking places. Zoals hij het noemde: Bumfuck, Idaho. Yep. Als je de middle of nowhere hebt, moet je linksaf naar het Eind van de Beschaving, dan waar het karrespoor ophoudt, begint Strijen zeg maar.....
Waarom Strijen? Hoor ik jullie je nu afvragen. Wel, het antwoord daarop is een vrij simpel maar desalniettemin doeltreffend en adequaat daarom.
Meer specifiek om zijn fiets op te halen, die nu een slordige 169 PK in zijn dondertje heeft. Ach, wat een man niet tussen de lakens klaarspeelt, moet hij tenslotte compenseren met snelheid. Ik heb derhalve een SR-71 Blackbird besteld.
Jase vloog terug naar IJmuiden (ja, dat zoek je lekker zelf maar op, ik blijf godver niet aan de gang) en ik tufte met een nette 160 per uur in mijn eigen tempo die kant op, maar niet zonder me de tering te ergeren aan de afsluiting van de A20 (ofzo) richting de A4, waardoor ik godverdomme door het Sloterdijk van Rotterdam werd omgeleid met een paar honderd achterlijke idioten die niet weten wat autorijden betekent. Kortom: een paar keer de middelvinger laten zien, een paar keer gebumperkleefd (bumpergekleefd) bij een debiel kalf wat niet begreep dat je in de linkerbaan moet opschieten, of op zijn minst met een reden dient te rijden. De kleefpartij begon bij Delft en ik geloof dat ze ter hoogte van fucking Lisse eens een keer doorhad dat er nog andere banen waren waar ze zich als de Turkse trut kon gedragen die ze was. Broem, godverdomme.
In IJmuiden zelf nog even getoeterd naar die achterlijke mongool in zijn rolstoel die de godganse dag langs dat ene kruispunt staat (toettoooooeeet!! toeeetttt!! Tooooeeet godver!!!), waarna hij zijn duim vol enthousiasme naar me terugopstak. Een halve minuut later bedacht ik me, keerde om, en reed met een slordige tachtig kilometer per uur de stoep op en kegelde de idioot ondersteboven. Ik schoot daarbij dusdanig in de gierende lach dat ik mijn oranje Björn Borg kirrend volscheet van plezier.
Tien seconden later schrok ik wakker, keek in mijn achteruitkijkspiegel en zag de mongool nog steeds op zijn vaste plek zitten, immer zwaaiend naar andere idioten als ik die hem een goeiedag toeteren. Eigenlijk is hij wel schattig en ik ben blij dat ik hem slechts in een korte periode van psychose heb doodgereden en niet in het andere leven wat sommige mensen als realiteit zouden aanduiden.

Wat een gelul weer.

Een paar jaar gelden toen ik Osama Bin Laden op de televisie zag, zei ik hardop Ach klootzak, krijg toch de tyfus. Soms is het gewoon eng, ik zweer het je.
Wat ook eng was, is dat Jason's Tom-Tom ergens in de buurt van Strijen in het Engels meldde: After two hundred metres, bare right. Hij zat er godverdomme meters naast, dat kutapparaat, want na tweehonderd meter stonden er twee Lama's in een weiland. Mijn god, een stuk technologie wat het verschil tussen een beer en een lama niet eens weet, komt mijn leven niet in, dat laat zich raden. Dat noemen ze nou vooruitgang. Steek die vooruitgang lekker in je collectieve Japans-Amerikaans-kapitalistische reet, zeg ik je. Beer rechts. Fuck off.

Het meisje wat bij Jason en Birte in de straat woont en hun ooit aanbood hun huis tweewekelijks tegen betaling schoon te maken, mag mij gerust eens klaarpijpen.
Ze heeft een kont en twee van die tietjes, je weet wel. Ik zag toen ze gebukt in de goot iets zat te doen (geen idee wat) dat ze ook een kontgewei heeft getatoeerd. Ik vind kontgeweien geil. En nu stop ik abrupt.

Ziek

Godver, ik zit alweer voor de derde dag thuis met iets wat het midden houdt tussen ziek zijn, doodmoe zijn en Algehele Malaise. Spierpijn in mijn nek en schouders, dikke keel, zweten als een otter en veel slapen.
Of dit toevallig is, gezien de vorige posts, kun je je inderdaad afvragen. Ik geloof heilig in pshychsomatiek in het algemeen en in mijn verknipte leven in het bijzonder, kortom: ja, het zal allemaal verband houden met elkaar. Neemt niet weg dat ik hiermee nogal wat roet gooi in het vreten van mijn lieve collega's en vrienden, maar het zij zo.

Verder heb ik natuurlijk alweer spijt van het afscheid eerder deze week, maar dat was te verwachten. Sometimes I think I'm blind, or I may be just paralyzed.Because the plot thickens every day and the pieces of my puzzle keep crumblin' away. But I know, there's a picture beneath. Indecision clouds my vision. No one listens...
Because I'm somewhere in between my love and my agony. Godverdomme Faith No More was toch alleszins een band om rekening mee te houden in de vroege jaren negentig. Het Hardrockcafé in de Leidsedwarsstraat, tequila's en bier en vooral veel achterlijk gedrag, wat meestal eindigde met hamburgers laten vliegen in de Burger King, of een knokpartij in de nachtbus. Those were the fucking days......

We care a lot! Ram-pam-pam-pam-pam Oh it's a dirty job, but someone's got to do it (onnavolgbaar scherp rifje) oh-oh-oh-ooooohhhhh We care a lot (airdrum met een glas bier in je hand)....godverdegodver wat rockte ik toen ook al, ondanks het nooit hebben gehad van haar dat langer was dan twee centimeter. Ik bedoel: je hoeft niet joods te zijn om van augurken te houden, maar het helpt wel degelijk. We care a lot.
Misschien moet ik maar weer eens aan de alcohol verslaafd gaan raken, want het is zo langzamerhand weer tijd voor een fles tequila onder mijn bed. Of nee...nee, dat kan ik beter niet doen, das war einmal. Sjesus wat ben ik een klootzak geweest, ik realiseer me dat wel eens met terugwerkende schaamte en pret tegelijkertijd. En toch ben ik uiteindelijk nog redelijk terechtgekomen, eerlijk is eerlijk, stelletje klootzakken dat jullie zijn! Ik bedoel, maatschappelijk dan he....emotioneel ben ik al jaren naar de spreekwoordelijke Filistijnen, zoveel moge duidelijk zijn en ik zou me ook geen raad weten met een stabiel stel hersenhelften en een niet constant brandende cerebrale cortex en een lekkende hypofyse en weet ik veel wat. Zou toch wat wezen als ik ineens ergens binnen kom onder het hysterisch uit mijn ogen kijken en het luidkeels roepen van de woorden "Jongens, ik voel me fantastisch! Wat is het leven toch mooi!!!" Ik mag godverdomme hopen dat ik ter plekke een nekschot krijg, want deze woorden aan mijn trouwe beeldscherm toevertrouwen doet me al bijanks rennen naar de wc-pot om daar mijn ontbijt met liters tegelijk op antiperistaltische wijze aan de Noordzee toe te vertrouwen. Vooropgesteld dat ik een ontbijt heb genoten, dan natuurlijk.

Ik heb godverdomme zin in de meest agressieve sex die je je kunt voorstellen. Er mag gerust bloed en stront en pijn aan te pas komen. Ik zal eerst mijn vloer bedekken met bouwfolie, en dan de eerste de beste trut uitnodigen voor een kop koffie. Nog voordat ze zich goed en wel afvraagt waarom er lichtblauw plastic tegen mijn muren geplakt zit, maakt ze kennis met een vuist tegen haar smoel om haar te kalmeren. Ze hoeft niet van me te houden, ze hoeft het alleen maar te zeggen terwijl ik een pluk haar uit haar achterlijke kop trek. Schreeuwen helpt niet, dom mokkel. Mijn buren zijn doof als een stok en steek als een blind en voorts op meerdere manieren niet geïnteresseerd in wat zich in de martelkamers van mijn ziel afspeelt. En nu hou je je bek en je veegt je eigen bloedsporen van mijn bril, stom kalf. En stop met je gejammer en je gesnik, je hebt zojuist ervaren wat het betekent om ware liefde te ontdekken.
En nu: kleed je aan, trek je pijlstaartrokje maar weer aan, en laat gerust je lelijke Tweety-onderbroek liggen en kom met me mee. We gaan een autoritje maken. Waarheen, vraag je? Wel, omdat je zo mooi en lief bent zal ik het verklappen. We gaan naar de hei en we gaan daar een stukje wandelen naar een plek waar niemand komt. Ik zorg voor een schep en een rol touw. Een jerrycan benzine heb ik nog achterin mijn auto liggen, maar kan jij zelf deze rol industriële tape even vasthouden? Mijn god, liefje, wat houd ik toch van je. Kom, geef me een zoen en zeg vaarwel.

Alleen en in het donker rijd ik weer terug naar huis, mezelf bedenkend hoe ik al het bewijsmateriaal het beste kan opruimen. Niet in de laatste plaats het belastend materiaal wat zich in mijn schedel bevindt, nu ik er zo over nadenk. Shit, ben ik misschien iets te ver gegaan dit keer? Zou ze er de humor alsnog van kunnen inzien als ze uit haar coma bijkomt? Ik weet zeker dat ze binnen een paar dagen heus wel gevonden wordt door een toevallige voorbijganger. Vroeger wilde ik lange tijd ook Toevallige Voorbijganger worden, maar ik bleek er bij nader inzien niet geschikt voor want niets is toeval en in weiger te geloven in voorbestemdheid en derhalve woon ik in het schemergebied tussen donker en licht, waar je je altijd nog een extra keer kunt omdraaien voordat je nou eindelijk echt wakker wordt.

Sjezus, waar haal ik het weer vandaan. Ik zweer je, als ik geen psychopaat was geworden, had ik columns voor de Margriet of Libelle geschreven, dat laat zich raden. Nou, raad dan!
Raad dan, godverdomme, trut!